Κάτλυν Τάλλυ - Συμπαθής ή Αντιπαθής;

[nirne]

Η Κάτλυν Τάλλυ/Σταρκ έχει γίνει θέμα μεγάλων συζητήσεων και διενέξεων στα... διεθνή fora. Κάθε φορά που ανοίγει ένα νήμα που την αφορά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν αναρτήσεις γεμάτες ένταση τόσο από τους  λάτρεις της, όσο και από τους δριμείς επικριτές της. Και είναι και οι δυο ομάδες παθιασμένες, πιστέψτε με. Υπάρχουν βέβαια και οι  πιο ψύχραιμοι αναγνώστες που την θεωρούν περισσότερο συμπαθητική ή περισσότερο αντιπαθητική, ανάλογα με το πρίσμα κάτω από το οποίο τη βλέπουν.

Προσωπικά, δεν συγκαταλέγω την Κατ ανάμεσα στους «κακούς» χαρακτήρες αλλά θα έλεγα ότι μάλλον ανήκω στην τελευταία ομάδα, που δεν την θεωρεί ιδιαίτερα συμπαθητική και θα εξηγήσω όσο πιο σύντομα μπορώ  το γιατί.

Η δυσαρέσκειά μου απέναντι στην Κάτλυν ξεκίνησε και εδραιώθηκε από το πρώτο βιβλίο. Συγκεκριμένα από τον τρόπο που προσπαθούσε να πείσει τον Νεντ να δεχτεί τη θέση του Χεριού του Βασιλιά και να πάει στο Κινγκς Λάντινγκ. Κάτι στην όλη της συμπεριφορά δεν μου πήγαινε καλά. Η πίεση που ασκούσε πάνω του και οι φιλοδοξίες της δεν μου "κάθονταν" καλά. Αλλά δεν ήταν τότε που σχημάτισα οριστικά γνώμη για το χαρακτήρα της.

Η καθοριστική στιγμή νομίζω ήταν όταν διάβασα τι μανία και τι μένος είχε, καθώς προσπαθούσε να πείσει τον Νεντ να διώξει τον Τζον για τη Νυχτερινή Φρουρά. Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή, ένιωσα αηδία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Νεντ προς εκείνη:

«Ανάθεμά σε, Κάτλυν, πώς μπορείς να είσαι τόσο σκληρή; Ένα αγόρι είναι μονάχα. Ένα ... »

Το επιστέγασμα βέβαια ήταν η περίφημη σκηνή του αποχαιρετισμού του Μπραν από τον Τζον:

Ο Τζον ανέβηκε αργά τα σκαλοπάτια, προσπαθώντας να μη σκέφτεται πως τούτη η φορά μπορεί να ήταν και η τελευταία(...) Έφτασε στο κεφαλόσκαλο και κοντοστάθηκε για κάμποση ώρα φοβισμένος. Ο Γκόουστ έτριψε το μουσούδι του στην παλάμη του αγοριού, δίνοντάς του κουράγιο. Ίσιωσε τους ώμους του και μπήκε στο δωμάτιο. Η Αρχόντισσα Σταρκ καθόταν δίπλα στο κρεβάτι (...) Δεν είχε αφήσει το δωμάτιο ούτε μία φορά. Έτσι, αναγκαστικά ο Τζον δεν είχε επισκεφτεί τον αδελφό του. Τώρα όμως δεν είχε άλλο χρόνο. Στάθηκε για μια στιγμή στην πόρτα, διστάζοντας να μιλήσει, διστάζοντας να πλησιάσει. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό (...) Η Αρχόντισσα Σταρκ κοίταξε προς το μέρος τους. Για μια στιγμή δε φάνηκε να τον αναγνωρίζει. Έπειτα ανοιγόκλεισε τα μάτια.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησε με φωνή αλλόκοτα παγερή και ανέκφραστη.
«'Ηρθα να δω τον Μπραν» είπε ο Τζον. «Να τον αποχαιρετήσω.»
Η έκφρασή της δεν άλλαξε. Τα μακριά, κασrανοκόκκινα μαλλιά της ήταν θαμπά και μπερδεμένα. Έμοιαζε σαν να 'χε γεράσει είκοσι χρόνια. «Λοιπόν, τον αποχαιρέτησες. Και τώρα φύγε.»
Ένα κομμάτι του ήθελε να το βάλει στα πόδια, ήξερε όμως πως, αν έφευγε, μπορεί να μην ξανάβλεπε ποτέ τον Μπραν. Έκανε νευρικά ένα βήμα μπροστά. «Σε παρακαλώ»  είπε.
Κάτι παγωμένο τρεμόπαιξε στο βλέμμα της. «Σου είπα να φύγεις» είπε. «Δε σε θέλουμε εδώ.»
Κάποτε αυτό θα τον είχε κάνει να το βάλει στα πόδια. Κάποτε μπορεί κιόλας να τον είχε κάνει να κλάψει. Τώρα όμως τον έκανε να θυμώσει ακόμη περισσότερο. Σύντομα θα έδινε τον όρκο της Νυχτερινής Φρουράς και θα αντιμετώπιζε κινδύνους χειρότερους από την Κάτλυν Τάλλυ Σταρκ. «Ο Μπραν είναι αδελφός μου» είπε.
«Θες να φωνάξω τους φρουρούς;»
«Φώναξέ τους!» είπε ο Τζον ξεχνώντας το φόβο του. «Δεν μπορείς να με εμποδίσεις να τον δω.» Διέσχισε το δωμάτιο και στάθηκε απέναντι από το σημείο που βρισκόταν η Αρχόντισσα Κάτλυν. Κοίταξε τον Μπραν, που κειτόταν στο κρεβάτι.
Εκείνη τον κρατούσε από το χέρι. (...)
«Μπραν» είπε ο Τζον «λυπάμαι που δεν ήρθα νωρίτερα. Φοβόμουν.» Ένιωθε τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά του. Δεν τον ένοιαζε όμως. «Μην πεθάνεις, Μπραν. Σε παρακαλώ. Σε περιμένουμε όλοι να ξυπνήσεις. Κι εγώ κι ο Ρομπ και τα κορίτσια, όλοι μας ... »
Η Αρχόντισσα Σταρκ παρακολουθούσε. Δεν είχε φωνάξει τους φρουρούς. Ο Τζον σκέφτηκε πως μ' αυτό τον τρόπο αποδεχόταν την παρουσία του εκεί. Έξω από το παράθυρο, ο ανταρόλυκος ούρλιαξε και πάλι. Το λυκόπουλο που ο Μπραν δεν είχε προλάβει να του δώσει όνομα.
«Πρέπει να φύγω τώρα» συνέχισε ο Τζον. «Ο θείος Μπέντζεν περιμένει. Θα πάω βόρεια, στο Τείχος. Πρέπει να φύγουμε σήμερα, πριν αρχίσει να χιονίζει.» Θυμήθηκε πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Μπραν με την προοπτική του ταξιδιού. Δεν το άντεχε αυτό, η σκέψη πως τον άφηνε έτσι πίσω του. Σκούπισε τα δάκρυά του, έσκυψε πάνω από το παιδί και το φίλησε ανάλαφρα στα χείλη.
«Ήθελα να μείνει εδώ μαζί μου» είπε απαλά η Αρχόντισσα Σταρκ. Ο Τζον την κοίταξε επιφυλακτικά. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο αλλού. Σε εκείνον μιλούσε, αλλά για ένα της κομμάτι ήταν σαν να μη βρισκόταν σε εκείνο το δωμάτιο.
«Προσευχόμουν να μείνει εδώ» είπε ανέκφραστα. «'Ήταν το χαϊδεμένο μου. Πήγα στο σεπτ και προσευχήθηκα επτά φορές στα επτά πρόσωπα του θεού να αλλάξει γνώμη ο Νεντ και να μου τον αφήσει εδώ. Μερικές φορές οι προσευχές εισακούονται.»
Ο Τζον δεν ήξερε τι να πει. «Δεν ήταν δικό σου το λάθος» κατάφερε να ψελλίσει μετά από μια αμήχανη σιγή.
Η ματιά της έπεσε πάνω του. Έσταζε δηλητήριο. «Δεν έχω ανάγκη τη συμπόνια σου, μπάσταρδε.»
Ο Τζον χαμήλωσε το βλέμμα του. Κρατούσε στην αγκαλιά της το ένα χέρι του Μπραν και ο Τζον πήρε στα δικά του το άλλο. Δάχτυλα σαν κοκαλάκια πουλιού. «Αντίο» είπε.
Είχε φτάσει στην πόρτα, όταν εκείνη τον φώναξε. «Τζον» είπε. Θα είχε συνεχίσει το δρόμο του, αλλά ποτέ μέχρι τότε δεν τον είχε φωνάξει με το όνομά του. Γύρισε και την είδε να τον κοιτά καταπρόσωπο, σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά.
«Ναι;» ρώτησε το αγόρι.
«'Έπρεπε να βρίσκεσαι εσύ στη θέση του» είπε.

Δεν θα ήθελα να πω εδώ  τι λέξη βγήκε από το στόμα μου για να τη χαρακτηρίσει την πρώτη φορά που διάβασα αυτό το περιστατικό…

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι η θέση της Κατ ήταν εύκολη. Δεν είναι εύκολο να σε απατά το ταίρι σου. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είχε άδικο να νιώθει προδομένη, μολονότι η προδοσία συνέβη μια εποχή που σχεδόν δεν γνωρίζονταν καθόλου εκείνη και ο Νεντ. Αλλά βέβαια αυτός που την είχε προδώσει (αν την πρόδωσε τελικά) ήταν ο Νεντ, ο άντρας της. Στον οποίο τελικά δεν κρατούσε ιδιαίτερη πίκα. Η Κατ είχε μια χαρά σχέση με τον άντρα της, τον αγαπούσε, τον φρόντιζε, απολάμβανε το σεξ μαζί του, κι όλη της την δυσαρέσκεια για την "προδοσία" την επικέντρωνε στο παιδί. Σ' ένα παιδί που έφτασε μωρό της αγκαλιάς στο Γουίντερφελ. Σ΄ ένα παιδί που δεν είχε καμιά σχέση με την προδοσία, που δεν έφταιγε σε τίποτα, σε ένα ορφανό. Μου θυμίζει έντονα αυτό που στην καθημερινότητα ονομάζουμε "Κακιασμένη Κατίνα"  . Και αυτήν ακριβώς τη σκληρότητα δεν μπορώ να της συγχωρήσω. Δεν μπορώ καν να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος μπορεί να νιώθει τέτοιο μένος απέναντι σε ένα μωρό και να συνεχίζει να το νιώθει εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν… 

Όσον αφορά την πολιτική και στρατηγική κρίση της, ποτέ δεν την είδα σαν κάτι εξαιρετικό. Η Κατ είναι παρορμητική και η κρίση της επηρεάζεται υπερβολικά από τα προσωπικά της αισθήματα απέναντι στα πράγματα. Οι συμβουλές που έδινε στον Ρομπ έμοιαζαν γενικά σωστές, και σίγουρα η κρίση της ήταν καλύτερη από αυτή του δεκαεξάχρονου γιου της, αλλά πιστεύω ότι ήταν θέμα εμπειρίας κι όχι εξαιρετικής ευφυίας. Δεν εννοώ ότι ήταν χαζή, κάθε άλλο, απλά δεν πιστεύω ότι είχε εξαιρετικά στρατηγικό μυαλό. Αν κρίνουμε από τον τρόπο που χειρίστηκε τη συνάντησή της με τον Τύριον στο Πανδοχείο στο Σταυροδρόμι, επειδή ήταν εξοργισμένη, και την απελευθέρωση του Τζέιμι επειδή πονούσε για τις κόρες της, και από το ότι δεν σκέφτηκε καν τις συνέπειες αυτών των πράξεων (ειδικά της πρώτης), τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ικανή να σκεφτεί ψύχραιμα πριν δράσει και άρα δεν θα έλεγα ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για την σύνεσή της. Και γι' αυτό το λόγο δεν θεωρώ ότι ήταν άτομο που θα μπορούσε να το εμπιστευτεί κανείς.

Με δεδομένα αυτά, δεν αναρωτήθηκα ούτε στιγμή γιατί ο Νεντ επέλεξε να μην της εμπιστευτεί το μυστικό της πατρότητας του Τζον. Προσωπικά πιστεύω  ότι από τη μια η βδελυγμία που ένιωθε για το παιδί και από την άλλη ο παρορμητισμός και η έλλειψη ψυχραιμίας, θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του Τζον αν διακυβεύονταν κάτι που η Κατ αγαπούσε και ήταν στο χέρι της να "δώσει" τον Τζον. Κι ο Νεντ το γνώριζε αυτό.
Δεν την κατηγορώ γι' αυτό, ίσως κι εγώ το ίδιο να έκανα αν κινδύνευε το παιδί μου. Αλλά πάλι, εγώ δεν θεωρούμαι στρατηγικό και πολιτικό μυαλό, ούτε είμαι γυναίκα πανίσχυρου άρχοντα και σίγουρα δεν υπάρχουν άνθρωποι που ορκίζονται ότι δεν θα το έκανα ποτέ αυτό, όπως λένε πολλοί αναγνώστες για την Κατ  .

Εσείς τι γνώμη έχετε για την Κάτλυν Τάλλυ;

(Παρακαλώ πολύ οι αναρτήσεις να διαπνέονται από ευγένεια και καλή διάθεση. Δεν είμαστε εδώ για να τσακωθούμε, πιστεύω.  )

[atropos]

Family, Duty, Honor
Το Moto των Tully και της ίδιας σε μεγάλο βαθμό κατ' εμε.

Στην τηλεοπτική μεταφορά είναι κάπως πιο μαλακή απότι στα βιβλία, αλλα εγώ συμπάθησα και τον σκληρό της χαρακτήρα. Πάντα είχε στο μυαλό της το καλό της οικογένειας και παρότι ήταν άδικη με τον Τζον, πιστεύω ότι την ενοχλούσε περισσότερο το μυστήριο γύρω απο τη γέννηση του, παρά ο ίδιος. Δηλαδή δε πιστεύω ότι εφαγε το ότι ήταν του Νεντ, ειδικά μιας και αυτός δεν ήθελε να συζητήσει για τη μητέρα του Τζον ή οτιδήποτε άλλο σχετικά με την ιστορία του.

Ελπίζω να τη δώ να παίρνει την Εκδίκηση της για όσα της έκαναν!

ΥΓ: Η ερμηνία της Michelle Fairley σε συνδυασμό με το εξαιρετικό σενάριο στον Κόκκινο Γάμο, είναι ότι καλύτερο έχω δει στη σειρά.
ΥΓ2: Άσχετο, αλλα όποιος σκέφτηκε σ'αυτο το επεισόδιο να βάλει σκέτη σιωπή στους τίτλους τέλων ειναι διάνοια.

[nirne]

πιστεύω ότι την ενοχλούσε περισσότερο το μυστήριο γύρω απο τη γέννηση του, παρά ο ίδιος. Δηλαδή δε πιστεύω ότι εφαγε το ότι ήταν του Νεντ, ειδικά μιας και αυτός δεν ήθελε να συζητήσει για τη μητέρα του Τζον ή οτιδήποτε άλλο σχετικά με την ιστορία του.

Αν δεν την ενοχλούσε ο ίδιος ο Τζον αλλά την ενοχλούσε το μυστήριο (για το οποίο πάλι ο άντρας της ευθυνόταν) και παρ' όλα αυτά φερόταν έτσι στο παιδί, τότε είναι ακόμη χειρότερη κατά τη γνώμη μου.

Βασικά, δεν καταλαβαίνω καν πώς αυτό δικαιολογεί τη συμπεριφορά της, για να συνοψίσω.

[atropos]

Δε τη δικαιολογεί, συμπεριφορά της στα βιβλία ειδικά ειναι τραγική.
Την εξηγεί όμως σε ένα βαθμό... Γιατί άλλο να επιστρέψει ο άντρας σου απο τον πόλεμο και να σε πει ενα σορυ ήμουν μεθυσμένος και ματοβαμμένος και μια φορά ήτανε, ήταν άσχημη και δε θα το ξανακάνω και ΑΛΛΟ να γυρίσει και να πει, ΟΚ τσάκω και αυτό το παιδί και μεγάλωσε το αλλα δε θα σε πω ΤΙΠΟΤΑ γι αυτο ποτε, άντε κανε φαι τώρα! 

Σε καμια περίπτωση δεν του αξίζει αυτό του Τζον αλλά το να μεγαλώνει και αυτή ένα νόθο παιδί του άντρα της για το οποίο δε ξέρει τίποτα πρέπει να ειναι τρομερά εκνευριστικό... και αφού δε την παίρνει να ειναι θυμωμένη με τον Νεντ, τα τράβηξε όλα ο Τζον  :-\.

ΟΚ, δε φέρθηκε σωστά στο Τζον (δε τον ΣΚΟΤΩΣΕ βέβαια κιόλας, απλά του τσάκιζε τη ψυχολογία ), αλλα κατά τα άλλα τη συμπαθώ αρκετά!

[Dragonlord]

Στον κόσμο του Martin, τίποτα δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. ΟΚ, υπάρχει σίγουρα απόλυτο κακό , όχι όμως απόλυτα καλό. Θέλω να πω ότι το θέμα της συμπάθειας ή αντιπάθειας είναι κάτι πολύ σχετικό διότι συνήθως έχεις περισσότερες αφορμές για να αντιπαθήσεις κάποιον παρά να τον συμπαθήσεις.

Στην περίπτωση της Κάτλυν, παίζει ρόλο αν έχεις έρθει σε επαφή πρώτα με τα βιβλία ή με την σειρά. Αν έρθεις σε επαφή πρώτα με τα βιβλία, την αντιπάθεια την κερδίζει πολύ εύκολα. Στην σειρά η σκηνή στο κρεββάτι του Μπραν δεν χρωματίζεται με τόσο άσχημα χρώματα και πρέπει να φτάσουμε πριν τον κόκκινο γάμο με τον μονόλογο της Κάτλυν για να υποψιαστούμε πόσο πραγματικά σκληρόκαρδος άνθρωπος είναι. Εν πολλοίς, η συμπεριφορά της Κάτλυν απέναντι στον Τζον είναι το "άγος" το οποίο καταδιώκει την Κάτλυν και την οικογένειά της.

[sunspear]

Εν συντομία....

μάνα είναι, έχει το ακαταλόγιστο!!!

...οπότε ούτε συμπαθής, ούτε αντιπαθής μου είναι.

[nirne]

Στην περίπτωση της Κάτλυν, παίζει ρόλο αν έχεις έρθει σε επαφή πρώτα με τα βιβλία ή με την σειρά. Αν έρθεις σε επαφή πρώτα με τα βιβλία, την αντιπάθεια την κερδίζει πολύ εύκολα. Στην σειρά η σκηνή στο κρεββάτι του Μπραν δεν χρωματίζεται με τόσο άσχημα χρώματα και πρέπει να φτάσουμε πριν τον κόκκινο γάμο με τον μονόλογο της Κάτλυν για να υποψιαστούμε πόσο πραγματικά σκληρόκαρδος άνθρωπος είναι.

Έχεις απόλυτο δίκιο, στη σειρά την έχουν παρουσιάσει πολύ καλή σε σχέση με τα βιβλία. Εγώ βέβαια, αν και είδα πρώτα τη σειρά (τις πρώτες τρεις σεζόν) κι έπειτα διάβασα τα βιβλία, πάλι δεν μπόρεσα να τη συμπαθήσω ιδιαίτερα.

[Dragonlord]

Έχεις απόλυτο δίκιο, στη σειρά την έχουν παρουσιάσει πολύ καλή σε σχέση με τα βιβλία. Εγώ βέβαια, αν και είδα πρώτα τη σειρά (τις πρώτες τρεις σεζόν) κι έπειτα διάβασα τα βιβλία, πάλι δεν μπόρεσα να τη συμπαθήσω ιδιαίτερα.

Παρομοίως και παρομοίως

[jons spearwife]

Για μένα η Cat είναι  singlehandedly ένας από τους χειρότερους χαρακτήρες της σειράς. Κανένας άνθρωπος ο όποιος είναι έστω και σε βασικό επίπεδο ένας κάλος άνθρωπος δεν θα έκανε όλα αυτά που έκανε η Cat. Ας τα πάρουμε από την αρχή:
•Χρησιμοποίησε τον Petyr ως παιχνίδι για να μάθει πώς να φυλάει και μετά ήταν δικό του λάθος που την ερωτεύτηκε.

•Λέει ότι αγαπά τον Ned και λόγω αυτού αποφασίζει να κακοποιεί ψυχολογικά ένα παιδί σε σημείο που εύχεται τον θάνατο του εν λόγω παιδιού, που σύμφωνα με αυτήν φταίει που γεννήθηκε αλλά ο Ned που την *πρόδωσε* δεν φταίει σε τίποτα.

•Διώχνει το εν λόγω παιδί από το μόνο σπίτι που ήξερε ποτέ γιατί και καλά εκείνη δεν τον ήθελε. Δεν παίζει κανένα λόγο το γεγονός ότι ξέρει για τους αυξημένους κίνδυνους που διατρέχει στο Τοίχος.

•Αφού λαμβάνει ένα μήνυμα από την αδελφή της ότι οι Lannister είναι εχθροί του Θρόνου δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδώσει τις κόρες της στα χεριά των Lannister από καθαρή ματαιοδοξία αφού η Sansa θα γίνει βασίλισσα.

•Αφού συλλαμβάνει τον Tyrion για κάτι που και καλά έκανε στον Bran τον πηγαίνει στο παλάτι του ανιψιού της βάζοντας τον Robin, σε κίνδυνο αντί να τον πάει στο Riverrun ή το Winterfell.

•Μετά τον θάνατο του Ned αποφασίζει να παίξει Stratego Westerosi version. Το ότι υπάρχουν ένα βρέφος και ένα παιδί με ειδικές ανάγκες τα όποια την χρειάζονται δεν σημαίνει τίποτα γιατί η Cat μετά από τόσα χρόνια που πέρασε στο πεδίο της μάχης είναι ο μοναδικός άνθρωπος σε όλο τον Βορρά που μπορεί να συμβουλέψει τον Robb.

•Αποφασίζει ότι για κάποιο λόγο οι κόρες τις έχουν μεγαλύτερη αξία από τα παιδιά των άλλων.

•Αποφασίζει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να διαπράξει έσχατη προδοσία αφήνοντας ελεύθερο τον Νο1 αιχμάλωτο τους γιατί στο δικό της σύμπαν κάποιος θα άφηνε ελεύθερο τον πιο σημαντικό του αιχμάλωτο μόνο και μόνο εκείνη έτσι ήθελε να κάνει.

•Ξεχνώντας ποιοι ακριβώς βασανίζονται από τον πόλεμο που εκείνη και ο γιος της ξεκίνησαν αποφασίζει ότι οι κοινοί άνθρωποι οι όποιοι δεν έχουν ευγενική καταγωγή, πλούτο και δύναμη είναι άχρηστα στόματα και πρέπει να αφεθούν στην μοίρα του και να πεθάνουν.

•Συνεχίζει να κακοποιεί συναισθηματικά τον αδελφό της ξεχνώντας ότι χωρίς αυτόν και την βοήθεια του ο γιος της θα ήταν νεκρός. Αλλά ποιος νοιάζεται για τον Edmure από την στιγμή που εκείνη θέλει να γίνει έτσι όπως εκείνη επιθυμεί.

•Σκοτώνει τον Jinglebell.


Θα σε παρακαλούσα πολύ να αλλάξεις το χρώμα του φόντου της ανάρτησής σου σε κάτι λίγο πιο φωτεινό, γιατί πάνω στο σκούρο φόντο του φόρουμ δεν διακρίνεται καλά. - nirne

[nirne]

@Jon' s Spearwife

Σε αρκετά από όσα λες θα συμφωνήσω, αν και με τίποτα δεν τη βλέπω τόσο "διαβολική" την Κατ όσο εσύ. Αλλά εκεί που θα διαφωνήσω κάθετα είναι σ' αυτό που είπες για τον Πήταϊρ. Ένα κοριτσάκι 12 χρονών (μπορεί να ήταν και ακόμη μικρότερη) το να ανταλλάσσει φιλιά με ένα αγοράκι πάνω κάτω της ίδιας ηλικίας είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από περιέργεια και μια πρώτη εξερεύνηση της σεξουαλικότητάς του και κανείς δεν θα μπορούσε να το κατηγορήσει γι' αυτό. Το ότι ο άλλος ήταν εμμονικός και το κράτησε μανιάτικο όλη του τη ζωή και έκανε εγκλήματα στο όνομα αυτής της και καλά αγάπης, δεν σημαίνει ότι έφταιγε το κορίτσι γι' αυτό.