Jaime Lannister-Προβληματισμοί

[nirne]

Η ερώτηση ειναι λοιπόν η εξής. Ταιριάζει με τον χαρακτήρα του Τζειμι ή πράξη του να σπρώξει τον Μπραν(ενα μικρό παιδί) στο κενό; Γιατί ο Μαρτιν δεν έβαλε την Σερσει να το κάνει;

Ο χαρακτήρας του Τζειμι έτσι όπως έχει ξεδιπλωθεί σε ολα τα βιβλία και η πράξη του αυτή δεν κολάνε, είναι πολυ αντιφατικά πραγματα μεταξύ τους.

Νομίζω ότι η πράξη του να σπρώξει τον Μπραν από τον πύργο δεν συγκρούεται με τον χαρακτήρα του όπως είναι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ο Τζέιμι στο πρώτο βιβλίο είναι ένας άνθρωπος ικανός όχι μόνο να σπρώξει ένα παιδάκι στον γκρεμό, αλλά και να κάνει κακό στην Άρυα όταν αργότερα την αναζητάει μετά το περιστατικό στην Τρίαινα ανάμεσα στον Τζόφρυ και τον Μίκα.

Σε επόμενα βιβλία μαθαίνουμε ότι κάποτε δεν ήταν έτσι. Ότι είχε όνειρα να γίνει πραγματικός ιππότης, γενναίος και ηθικός. Όταν σε ηλικία 16 ετών μπήκε στη Βασιλική Φρουρά και κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του, ξέρουμε ότι η συνείδησή του δεν μπορούσε να σηκώσει τους βιασμούς της Ραίλλα από τον Αίρυς ούτε το γεγονός ότι ο βασιλιάς του έκαιγε ανθρώπους ζωντανούς.

Όμως, ήταν φρουρός του βασιλιά, οι πιο παλιοί αδερφοί του αλλά κι ο ίδιος ο διοικητής του τον συμβούλευαν να "κάνει τα στραβά μάτια" και κατέληξε να βιώνει και να δείχνει ανοχή απέναντι σε πράγματα που απεχθανόταν προσπαθώντας να μεταφέρεται νοητικά κάπου αλλού. Ήταν φυσικό κι επόμενο λοιπόν να "αναισθητοποιηθεί" σ' ένα μεγάλο βαθμό και να αποστασιοποιηθεί από τον παλιό του εαυτό. Σ' αυτά προστίθεται και η κακή επιρροή της Σέρσεϊ πάνω σ' έναν "παραιτημένο" Τζέιμι που η μόνη ευτυχία που μπορούσε να γυρεύει - πέρα από το να πολεμάει με το σπαθί στο χέρι - ήταν οι σπάνιες στιγμές που είχε με την αδερφή του.

Ο χαρακτήρας αυτός, ο διεφθαρμένος, φαίνεται να συγκλονίζεται όταν χάνει το χέρι του (το μόνο πράγμα που τον έκανε να ξεχωρίζει και να περηφανεύεται) και γνωρίζει έναν απόλυτα ηθικό άνθρωπο που τον επηρεάζει βαθιά. Από εκεί και πέρα τον παρακολουθούμε να αλλάζει αργά και σταθερά.

Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ο άνθρωπος που ήταν πριν μπει στη βασιλική φρουρά. Και πώς να γίνει, άλλωστε; Τότε ήταν ένα αφελές, άπειρο παιδί, ενώ τώρα είναι μεγαλύτερος και οι εμπειρίες τον έχουν αλλάξει δραματικά, τον έχουν κάνει πιο κυνικό, αλλά και πιο σοφό. Ωστόσο, μοιάζει να είναι αποφασισμένος να ακολουθήσει έναν δρόμο που θεωρεί εκείνος σωστό, ενώ αντιμετωπίζει συχνά πυκνά την περιφρόνηση των γύρω του.

Όσο για το γιατί ο Μάρτιν δεν έβαλε την Σέρσεϊ να ρίξει τον Μπραν από τον πύργο, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα βιβλία αν γινόταν αυτό; Ο Τζέιμι που ξέρουμε, ο Τζέιμι που μας ιντριγκάρει, δεν θα υπήρχε. Παρά μόνο μια "κακιά" Σέρσεϊ (τίποτα καινούργιο, δηλαδή) με δυο "καλούς" αδερφούς.

[SANDOR CLEGANE]

+  [member=194]nirne[/member]  με κάλυψες πλήρως!

[αryα]

[quote author=αryα link=topic=10762.msg22678#msg22678 date=1498472257]

Η ερώτηση ειναι λοιπόν η εξής. Ταιριάζει με τον χαρακτήρα του Τζειμι ή πράξη του να σπρώξει τον Μπραν(ενα μικρό παιδί) στο κενό; Γιατί ο Μαρτιν δεν έβαλε την Σερσει να το κάνει;

Ο χαρακτήρας του Τζειμι έτσι όπως έχει ξεδιπλωθεί σε ολα τα βιβλία και η πράξη του αυτή δεν κολάνε, είναι πολυ αντιφατικά πραγματα μεταξύ τους.

Νομίζω ότι η πράξη του να σπρώξει τον Μπραν από τον πύργο δεν συγκρούεται με τον χαρακτήρα του όπως είναι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ο Τζέιμι στο πρώτο βιβλίο είναι ένας άνθρωπος ικανός όχι μόνο να σπρώξει ένα παιδάκι στον γκρεμό, αλλά και να κάνει κακό στην Άρυα όταν αργότερα την αναζητάει μετά το περιστατικό στην Τρίαινα ανάμεσα στον Τζόφρυ και τον Μίκα.

Σε επόμενα βιβλία μαθαίνουμε ότι κάποτε δεν ήταν έτσι. Ότι είχε όνειρα να γίνει πραγματικός ιππότης, γενναίος και ηθικός. Όταν σε ηλικία 16 ετών μπήκε στη Βασιλική Φρουρά και κατά τα πρώτα χρόνια της υπηρεσίας του, ξέρουμε ότι η συνείδησή του δεν μπορούσε να σηκώσει τους βιασμούς της Ραίλλα από τον Αίρυς ούτε το γεγονός ότι ο βασιλιάς του έκαιγε ανθρώπους ζωντανούς.

Όμως, ήταν φρουρός του βασιλιά, οι πιο παλιοί αδερφοί του αλλά κι ο ίδιος ο διοικητής του τον συμβούλευαν να "κάνει τα στραβά μάτια" και κατέληξε να βιώνει και να δείχνει ανοχή απέναντι σε πράγματα που απεχθανόταν προσπαθώντας να μεταφέρεται νοητικά κάπου αλλού. Ήταν φυσικό κι επόμενο λοιπόν να "αναισθητοποιηθεί" σ' ένα μεγάλο βαθμό και να αποστασιοποιηθεί από τον παλιό του εαυτό. Σ' αυτά προστίθεται και η κακή επιρροή της Σέρσεϊ πάνω σ' έναν "παραιτημένο" Τζέιμι που η μόνη ευτυχία που μπορούσε να γυρεύει - πέρα από το να πολεμάει με το σπαθί στο χέρι - ήταν οι σπάνιες στιγμές που είχε με την αδερφή του.

Ο χαρακτήρας αυτός, ο διεφθαρμένος, φαίνεται να συγκλονίζεται όταν χάνει το χέρι του (το μόνο πράγμα που τον έκανε να ξεχωρίζει και να περηφανεύεται) και γνωρίζει έναν απόλυτα ηθικό άνθρωπο που τον επηρεάζει βαθιά. Από εκεί και πέρα τον παρακολουθούμε να αλλάζει αργά και σταθερά.

Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ο άνθρωπος που ήταν πριν μπει στη βασιλική φρουρά. Και πώς να γίνει, άλλωστε; Τότε ήταν ένα αφελές, άπειρο παιδί, ενώ τώρα είναι μεγαλύτερος και οι εμπειρίες τον έχουν αλλάξει δραματικά, τον έχουν κάνει πιο κυνικό, αλλά και πιο σοφό. Ωστόσο, μοιάζει να είναι αποφασισμένος να ακολουθήσει έναν δρόμο που θεωρεί εκείνος σωστό, ενώ αντιμετωπίζει συχνά πυκνά την περιφρόνηση των γύρω του.

Όσο για το γιατί ο Μάρτιν δεν έβαλε την Σέρσεϊ να ρίξει τον Μπραν από τον πύργο, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα βιβλία αν γινόταν αυτό; Ο Τζέιμι που ξέρουμε, ο Τζέιμι που μας ιντριγκάρει, δεν θα υπήρχε. Παρά μόνο μια "κακιά" Σέρσεϊ (τίποτα καινούργιο, δηλαδή) με δυο "καλούς" αδερφούς.
[/quote]ξεκινάω από το τελευταίο. Νομιζω και εγώ ότι ο Μαρτίν πότε δε θα έβαζε την Σερσει να το κάνει διότι όπως λες και εσυ σωστά θα ήταν κοινότυπο.Η ερώτηση μου για την Σέρσει ήταν περισότερο για να γίνει κουβέντα.

Άλλωστε η σκηνή αυτή αποτελεί ορόσημο για τα βιβλία, εκει καταλαβαινει για τα καλά ο αναγνώστης ότι ο Μαρτιν δεν αστειεύεται (devil)

Ο Τζειμι σαν Τζείμι πιστεύω οτι δεν θα είχε κανένα θέμα στο αφήσει το Μπραν να ζήσει,ρισκάροντας να μαθευτει η σχεση με την Σερσει μια σχέση για την οποία ήταν περήφανος και οπως πολυ ωραια εγραψες ΄΄...που η μόνη ευτυχία που μπορούσε να γυρεύει - πέρα από το να πολεμάει με το σπαθί στο χέρι - ήταν οι σπάνιες στιγμές που είχε με την αδερφή του.΄΄

οπότε τελικα τον μπραν 'ισως τον εριξε από τον πύργο για να προστατευσει αυτη τη μοναδική χαρά που ειχε στη ζωη του και την αδελφη του. Μπορει ο ίδιος να μην είχε θεμα στο να μαθευτει αυτή η σχέση,  η Σερσει ομως θα καταστρεφοταν. Το είπε και ο ίδιος αλλωστε ''...ειδες τη κάνω για χάρη του έρωτα''

[nirne]

Συμφωνώ. Ο Τζέιμι ακόμη και στην αρχή των βιβλίων δεν ήταν από τους χαρακτήρες που αντλούσε ευχαρίστηση από τον πόνο και την καταστροφή των άλλων. Θα έλεγα πως απλά η συνείδησή του βρισκόταν σε λήθαργο. Δεν τον ενοχλούσε όταν έκανε το κακό. Η πτώση του Μπραν δηλαδή δεν έγινε επειδή ο Τζέιμι ήθελε να προκαλέσει κακό επί τούτου, αλλά επειδή, όπως είπες κι εσύ είχε προσωπικούς λόγους να μην θέλει να μαθευτεί το μυστικό του. Η Σέρσεϊ πιθανότατα να κατέληγε νεκρή, όπως και τα παιδιά τους.

Ωστόσο, η ψυχρή δολοφονία ενός παιδιού και η απουσία τύψεων μετά την πράξη φανερώνει εγκληματική προσωπικότητα. Η διαφορά είναι ότι ο Τζέιμι δεν ήταν "κατεστραμμένος", είχε περιθώρια να "ξυπνήσει" και να αλλάξει. Ή τουλάχιστον αυτήν την άποψη έχω προσωπικά.

[αryα]

Συμφωνώ. Ο Τζέιμι ακόμη και στην αρχή των βιβλίων δεν ήταν από τους χαρακτήρες που αντλούσε ευχαρίστηση από τον πόνο και την καταστροφή των άλλων. Θα έλεγα πως απλά η συνείδησή του βρισκόταν σε λήθαργο. Δεν τον ενοχλούσε όταν έκανε το κακό. Η πτώση του Μπραν δηλαδή δεν έγινε επειδή ο Τζέιμι ήθελε να προκαλέσει κακό επί τούτου, αλλά επειδή, όπως είπες κι εσύ είχε προσωπικούς λόγους να μην θέλει να μαθευτεί το μυστικό του. Η Σέρσεϊ πιθανότατα να κατέληγε νεκρή, όπως και τα παιδιά τους.

Ωστόσο, η ψυχρή δολοφονία ενός παιδιού και η απουσία τύψεων μετά την πράξη φανερώνει εγκληματική προσωπικότητα. Η διαφορά είναι ότι ο Τζέιμι δεν ήταν "κατεστραμμένος", είχε περιθώρια να "ξυπνήσει" και να αλλάξει. Ή τουλάχιστον αυτήν την άποψη έχω προσωπικά.

οντως η δολοφονια ενος παιδιου ειναι αγριο πραγμα δεν ειναι απλή υπόθεση και γιαυτο ξεκινησα να γραφω.

απο την αλλη ο τζειμι σιγουρα δεν ειναι εγκληματική προσωπικότητα. εκεινη την ωρα που τους ειδε ο μπραν, ειναι μια δυσκολη στιγμή. Ας έρθουμε στη θέση του Τζειμι. Μπορει καποιος καποια στιγμη  να βρεθει μπροστα σε ενα συμβαν το οποια αν εξεληχθει μπορει να του αλλαξει ολοκληρη τη ζωη, να νιωσει οτι χανεται η γη κατω απο τα ποδια του. τετοιες στιγμες πολλες φορες κανεις πραγματα που δεν τα σκεφτεσαι κιολας.

αλλα θελω να σε ρωτήσω και κατι αλλο, για την σχέση του με την Σερσει. Στο τρίτο βιβλιο η Σερσει στον πυργο της βασιλικης φρουρας του ''την πεφτει'' με σκοπό να αναγκασει τον τζειμι να παραιτηθε ι απο το συμβουλιο και να παρει αυτη την θεση του, ωστε να μην μπορει ο πατερας της να την αναγκασει να γυρισει στο Καστερλι Ροκ. Νομιζω ειναι μια σκηνη πολυ ασχημη για τον Τζειμι. Ξερουμε οτι η Σερσει εχει φιλδοξιες μεγαλες και μπορει να κανει τα παντα για να  τις πραγμαποιησει. Εκανε και αυτο.  Πιστευεις οτι ο Τζειμι σοκαρεται με αυτη της την συμπεριφορα; Ηταν κατι το οποιο δεν τον ξαφνιασε; Ο Τζειμι ειναι δεδομενο οτι την αγαπουσε με την ουσιαστικη εννοια της αγαπης. Το ιδιο ισχυε και γιαυτην και μετα αλλαξε; Η' γιαυτην ο Τζειμι ηταν απλως ενα υποχειριο;

[Αίγκον V]

η Σέρσευ στην Σάνσα:''Σάνσα,επέτρεψέ μου να μοιραστώ λίγη γυναικεία σοφία μαζί σου.Η αγάπη είναι δηλητήριο.Γλυκό δηλητήριο ,δε λέω,αλλά πάντως σε σκοτώνει.''.....αυτό (απο το 2ο)δείχνει την άποψη για
την αγάπη της Σέρσευ...,απλά ο Τζέιμι το καταλαβαίνει λιγο αργά

[nirne]

Θα πρέπει να ξαναδιαβάσω το κεφάλαιο εκείνο, προκειμένου να απαντήσω με ακρίβεια, γιατί δεν το έχω φρέσκο και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από εκείνο το σημείο. Γενικά πάντως κι αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι ο Τζέιμι απογοητεύεται και πικραίνεται από την συμπεριφορά της αδερφής του αφού επέστρεψε από την αιχμαλωσία του με ένα χέρι. Καταλαβαίνει ότι η Σέρσεϊ τον χρησιμοποιεί αλλά δεν θέλει να πιστέψει ότι δεν τον αγαπάει όσο και όπως την αγαπάει αυτός.

Όσο για τη Σέρσεϊ, νομίζω ότι στον Τζέιμι βλέπει τον εαυτό της κι αυτό αγαπάει. Ο Τζέιμι είναι αυτό που θα ήθελε εκείνη να είναι και είναι αυτός που τη βοηθάει να πετύχει τους σκοπούς της. Το ότι είναι δίδυμοι κάνει το δεσμό τους ακόμη πιο ισχυρό αλλά συγχρόνως ο αδερφός της αποτελεί το υποχείριό της, χωρίς αμφιβολία.

Ωστόσο, όταν ο Τζέιμι ακρωτηριάζεται, παύει να της μοιάζει, δεν είναι τέλειος πια, δεν είναι σαν κι αυτήν και τον περιγελά με κάθε ευκαιρία. Επίσης, τον θεωρεί ανεπαρκή, επειδή δεν είναι φιλόδοξος όπως αυτή και δεν τη βοηθάει πια.

Το ότι η επιστροφή του ακρωτηριασμένου Τζέιμι συμπίπτει με τον θάνατο του γιου της, που έχει ως συνέπεια να ξελασκάρει για τα καλά η βιδούλα στο μυαλό της, κάνει πιο δυσδιάκριτο το αν η Σέρσεϊ φερόταν πάντα έτσι στον Τζέιμι κι αν τον περιφρονούσε πάντα στον ίδιο βαθμό.

[αryα]

Θα πρέπει να ξαναδιαβάσω το κεφάλαιο εκείνο, προκειμένου να απαντήσω με ακρίβεια, γιατί δεν το έχω φρέσκο και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από εκείνο το σημείο. Γενικά πάντως κι αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι ο Τζέιμι απογοητεύεται και πικραίνεται από την συμπεριφορά της αδερφής του αφού επέστρεψε από την αιχμαλωσία του με ένα χέρι. Καταλαβαίνει ότι η Σέρσεϊ τον χρησιμοποιεί αλλά δεν θέλει να πιστέψει ότι δεν τον αγαπάει όσο και όπως την αγαπάει αυτός.

Όσο για τη Σέρσεϊ, νομίζω ότι στον Τζέιμι βλέπει τον εαυτό της κι αυτό αγαπάει. Ο Τζέιμι είναι αυτό που θα ήθελε εκείνη να είναι και είναι αυτός που τη βοηθάει να πετύχει τους σκοπούς της. Το ότι είναι δίδυμοι κάνει το δεσμό τους ακόμη πιο ισχυρό αλλά συγχρόνως ο αδερφός της αποτελεί το υποχείριό της, χωρίς αμφιβολία.

Ωστόσο, όταν ο Τζέιμι ακρωτηριάζεται, παύει να της μοιάζει, δεν είναι τέλειος πια, δεν είναι σαν κι αυτήν και τον περιγελά με κάθε ευκαιρία. Επίσης, τον θεωρεί ανεπαρκή, επειδή δεν είναι φιλόδοξος όπως αυτή και δεν τη βοηθάει πια.

Το ότι η επιστροφή του ακρωτηριασμένου Τζέιμι συμπίπτει με τον θάνατο του γιου της, που έχει ως συνέπεια να ξελασκάρει για τα καλά η βιδούλα στο μυαλό της, κάνει πιο δυσδιάκριτο το αν η Σέρσεϊ φερόταν πάντα έτσι στον Τζέιμι κι αν τον περιφρονούσε πάντα στον ίδιο βαθμό.

αναφέρω ορισμένα από τα πολύ ωραία που έχεις γράψει, τα οποία τα προσυπογράφω!

...Όσο για τη Σέρσεϊ, νομίζω ότι στον Τζέιμι βλέπει τον εαυτό της κι αυτό αγαπάει. Ο Τζέιμι είναι αυτό που θα ήθελε εκείνη να είναι και είναι αυτός που τη βοηθάει να πετύχει τους σκοπούς της.

Ωστόσο, όταν ο Τζέιμι ακρωτηριάζεται, παύει να της μοιάζει, δεν είναι τέλειος πια, δεν είναι σαν κι αυτήν και τον περιγελά με κάθε ευκαιρία. Επίσης, τον θεωρεί ανεπαρκή, επειδή δεν είναι φιλόδοξος όπως αυτή και δεν τη βοηθάει πια.

Το συμβαν στο βασιλικό πύργο ήταν το γεγονός εκείνο το οποίο έκανε τον Τζειμι πιο σοφό οσον αφορά την σχέση του με την αδελφή του. Μετά απο αυτό το συμβάν η Σερσει τελείωσε΄οριστικά για τον Τζειμι. Φαινεται άλλωστε καθαρά στο τελευταιο κεφάλαιο του Τζειμι στο 4ο βιβλιο όταν ο Τζειμι είναι στο Ριβεραν και λαμβάνει γράμμα απο το Κινγκς Λαντινγκ.

''...Ακούστηκε ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα...Ήταν ο γηραιός μέιστερ Βάιμαν του Ριβερραν, που καρατούσε σφιχτά στο ισχνό και ρυτιδιασμένο χέρι του ένα μηνυμα...΄΄Έλα αμέσως.Βοηθησέ με.Σώσε με. Σε χρειάζομαι τώρα όπως δεν σε χρειάστηκα ποτέ πριν.Σ'αγαπώ.Σ'αγαπώ.Σ'αγαπ'ω΄΄...Ο Βαιμαν στέκονταν στη πόρτα, περιμένοντας...΄΄Θα ήθελε ο άρχοντας μου να απαντήσει;΄΄...Μια νιφάδα προσγειώθηκε πάνω στο γράμμα, το μελανι άρχησε να μουτζουρώνεται...΄΄Όχι΄΄, είπε.΄΄Ριξτ΄το στη φωτιά.΄΄

Μένει και σε μένα ακόμα θολό το αν η Σερσει φερόταν πάντα έτσι στον Τζέιμι.

[summer]

[color=rgb(51, 51, 51)]Η ερώτηση ειναι λοιπόν η εξής. Ταιριάζει με τον χαρακτήρα του Τζειμι ή πράξη του να σπρώξει τον Μπραν(ενα μικρό παιδί) στο κενό; Γιατί ο Μαρτιν δεν έβαλε την Σερσει να το κάνει; [/color][color=rgb(51, 51, 51)]Ο χαρακτήρας του Τζειμι έτσι όπως έχει ξεδιπλωθεί σε ολα τα βιβλία και η πράξη του αυτή δεν κολάνε, είναι πολυ αντιφατικά πραγματα μεταξύ τους.[/color]

[color=rgb(51, 51, 51)]


Θα συμφωνήσω και εγώ με κάποιους από τους προηγούμενους συμφορουμίτες...


Από συγγραφικής απόψεως ο Μάρτιν φαίνεται πως είχε σκοπό να εξελίξει το χαρακτήρα του Jamie...άλλωστε αν κάτι του αναγνωρίζω παρόλο που δεν τον έχω σε συμπάθεια είναι ότι πραγματικά ξέρει να φτιάχνει αυτό που λέμε ξεχωριστούς χαρακτήρες με πολύ προσωπικότητα, δεν είναι άχρωμοι και νομίζω πως ένα από τα συστατικά της επιτυχίας του GOT είναι η ίντριγκα που προκαλούν οι πράξεις των χαρακτήρων στους αναγνώστες...μία τέτοια προσωπικότητα κυριολεκτικά γεννημένη να ιντριγκάρει είναι για μένα ο Jamie.


Τη στιγμή που ρίχνει τον Μπραν από το παράθυρο ο αναγνώστης δεν διχάζεται, ούτε ξέρει τον Jamie και το ιπποτικό του παρελθόν, αλλά αυτομάτως τον βάζει με τους "κακούς", τους "μοχθηρούς". Ο διχασμός έρχεται αργότερα όταν ο Μάρτιν πια αρχίζει να τον εξελίσσει από αυτό το στάδιο.


Δεν θεωρώ "καλό" τον Jamie, απλώς λίγο καλύτερο από αυτό που ήταν, ίσως επειδή αισθάνεται πιο ευάλωτος ο ίδιος με την αναπηρία του χεριού του. Θα ήθελα να κάνει την απόλυτη ανατροπή για να οδηγήσει κάπου και αυτή η εξέλιξη, αλλά ο Μάρτιν είναι ανατρεπτικός, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί αυτό που διαβάζουμε στον jamie να είναι ευαισθησία και κάποιο απωθημένο, παρά ειλικρινής καλοσύνη και μετάνοια, άρα θα δούμε. Είμαι επιφυλακτική.

[/color]

[odykal]

Από τη δική μου οπτική γωνία, ο Τζέιμι είναι ένας χαρακτήρας για τον οποίο οι απόψεις μου έχουν αλλάξει αρκετές φορές στη διάρκεια της ανάγνωσης/επανάγνωσης των βιβλίων. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχω πειστεί σε καμία περίπτωση ότι η πορεία του συγκεκριμένου χαρακτήρα μέσα στα βιβλία πρόκειται για μια πορεία εξιλέωσης, αν αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Δεν χωράει αμφιβολία, φυσικά, πως ο Τζέιμι έχει αρχίσει εδώ και καιρό να αλλάζει προς το "καλύτερο", αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχει αποχωριστεί πλήρως από την προηγούμενη νοοτροπία με την οποία αντιμετώπιζε τον κόσμο, όπως επίσης δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να "διαγράψει" τα όσα "εγκλήματα" διέπραξε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής του.

Νομίζω, ακόμη, πως ο κάπως "αλλαγμένος" Τζέιμι του 4ου βιβλίου θα έκανε πράξη την απειλή του στην πολιορκία του Ρίβερραν και θα εξφενδόνιζε το νεογέννητο του Έντμιουρ αν χρειαζόταν να φτάσει ως εκεί. Η ειρήνη του βασιλιά, άλλωστε, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, που προσπαθεί να επιβάλει στα Ρίβερλαντς είναι ψεύτικη και δε διαφέρει σε τίποτα από την ειρήνη που προσπαθούν να επιβάλουν οι Φρέυ στον Βορρά, καθώς βασίζεται στα σαθρά θεμέλια ενός εγκλήματος.

Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι ο Τζέιμι αλλάζει προς το καλύτερο στη διάρκεια των βιβλίων. Αμφιβάλλω, ωστόσο, πάρα πολύ εάν αυτό αρκεί για να χαρακτηρίσει κάποιος την πορεία του ως πορεία εξιλέωσης.