 |
Ξεκινώντας να πω ότι δεν το ολοκλήρωσα το βιβλίο ακόμη (είναι και μεγάλο). Διάβασα όμως από την αρχή του μέχρι και όλους τους βασιλείς των Ταργκάρυεν όπως επίσης και το τέλος της Επανάστασης του Ρόμπερτ. Θα παραθέσω λοιπόν όσες νέες πληροφορίες μας δίνει το καινούργιο βιβλίο μέχρι στιγμής που δεν τις είχαμε στα βιβλία της σειράς Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου και θα παρακαλέσω να προσθέτετε κι εσείς ό, τι νέο και ενδιαφέρον προσέξετε που μου έχει ξεφύγει ή που δεν το βρήκα εγώ σημαντικό. Η αξιολόγηση άλλωστε που κάνει κάθε άτομο εξαρτάται από πολλά και δεν είναι πάντα αντικειμενική. Επίσης, ενδέχεται να συμπεριλάβω πληροφορίες που να υπάρχουν στα προηγούμενα βιβλία από λάθος. Θα με συγχωρήσετε σ' αυτήν την περίπτωση, άνθρωποι είμαστε και τα βιβλία είναι πολλά και μεγάλα. 
Αρχίζω λοιπόν:
Βαλύρια-Δουλεία
Οι Βαλυριανοί έμαθαν τη δουλεία από τους Γκισκάρι, τους οποίους υποδούλωσαν. Τα βουνά της Βαλύρια, οι Δεκατέσσερις φλόγες ήταν πλούσια σε χρυσό, ασήμι, χαλκό, κασσίτερο και σίδηρο και τα ορυχεία τους είχαν ανάγκη από σκλάβους για να εξορυχθούν τα μέταλλα. Καθώς η Βαλύρια μεγάλωνε σε δύναμη, η ανάγκη για χρυσό αυξανόταν και αυτό οδηγούσε σε περισσότερες κατακτήσεις για να διατηρεί τα ορυχεία της γεμάτα με σκλάβους.
Ο Όλεθρος της Βαλύρια
Οι περισσότεροι λένε ότι ήταν μια φυσική καταστροφή - μια ολέθρια έκρηξη και των Δεκατεσσάρων Φλογών μαζί. Κάποιοι σέπτον, λιγότερο σοφοί, ισχυρίζονται ότι οι Βαλυριανοί προκάλεσαν οι ίδιοι τον Όλεθρο εξαιτίας της επιπόλαιης πίστης που είχαν σε περισσότερο από εκατό θεούς και μέσα στην απιστία τους έσκαψαν πολύ βαθιά και απελευθέρωσαν τις φωτιές των επτά κολάσεων στην Κοινοπολιτεία.
Μια χούφτα μέιστερ, επηρεασμένοι από αποσπάσματα του έργου του Σέπτον Μπαρθ, θεωρούν ότι η Βαλύρια χρησιμοποιούσε μάγια για να δαμάζει τις Δεκατέσσερις Φλόγες για χιλιάδες χρόνια, και η αχόρταγη πείνα της για δούλους και πλούτο ήταν τέτοια που διατηρούσε τη μαγεία για να επεκτείνει τη δύναμή της και τελικά όταν αυτά τα μάγια εξασθένησαν, η καταστροφή έγινε αναπόφευκτη. Κάποιοι λένε ότι ήταν η κατάρα του Γκάριν του Μεγάλου που επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Άλλοι μιλούν για τους ιερείς του Ρ' λορ που επικαλέστηκαν τις φλόγες του θεού τους με περίεργες τελετές. Μερικοί, παντρεύοντας την ευφάνταστη ιδέα της Βαλυριανής Μαγείας με την πραγματικότητα των μεγάλων οίκων της Βαλύρια, ισχυρίστηκαν ότι ήταν η συνεχής δίνη των συγκρούσεων και της εξαπάτησης ανάμεσα στους σπουδαίους οίκους που μπορεί να οδήγησε στη δολοφονία υπερβολικού αριθμού ευυπόληπτων μάγων που ανανέωναν και διατηρούσαν τις τελετές που αποτελούσαν το ανάχωμα για τις φωτιές των Δεκατεσσάρων Φλογών.
Ίδρυση του Μπράαβος
Το Μπράαβος είναι μοναδικό ανάμεσα στις ελεύθερες πόλεις γιατί δε δημιουργήθηκε από τη βούληση της Κοινοπολιτείας της Βαλύρια, αλλά από σκλάβους. Σύμφωνα με τις ιστορίες των Μπρααβόσι, ένας τεράστιος στόλος σκλάβων μάζευε δούλους από τις χώρες του Θέρους και την Θάλασσα του Νεφρίτη, αλλά έκανε ανταρσία. Η επιτυχία της ανταρσίας αναμφίβολα εξαρτήθηκε από το γεγονός ότι οι Βαλυριανοί συνήθιζαν να χρησιμοποιούν σκλάβους ως κωπηλάτες και ναύτες, και αυτοί πήραν μέρος στην ανταρσία. Όμως συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχε μέρος εκεί κοντά για να κρυφτούν από την Κοινοπολιτεία κι έτσι αποφάσισαν να πάνε σε κάποια χώρα μακριά από τη Βαλύρια και τους υπηκόους της. Έτσι ίδρυσαν τη δική τους πόλη. Ο θρύλος λέει ότι οι moonsingers είχαν προφητεύσει ότι ο στόλος θα πρέπει να ταξιδέψει μακριά στο βορρά σε μια ξεχασμένη άκρη του Έσσος - ένα μέρος με λασπότοπους, και γλυφά νερά και ομίχλη. Για αιώνες οι Μπρααβοσιανοί έμειναν κρυμμένοι από τον κόσμο σε μια απομακρυσμένη λιμνοθάλασσα. Αλλά ακόμη κι όταν αποκαλύφθηκε ο τόπος διαμονής τους, το Μπράαβος εξακολούθησε να είναι γνωστό ως η μυστική πόλη. Οι Μπρααβοσιανοί ήταν ένας λαός που δεν ήταν λαός: δεκάδες φυλές, εκατό γλώσσες και εκατοντάδες θεοί. Το μόνο που είχαν κοινό μεταξύ τους ήταν η Βαλυριανή γλώσσα η οποία αποτέλούσε τη γλώσσα του εμπορίου του Εσσος - και το γεγονός ότι ήταν τώρα ελεύθεροι ενώ πριν ήταν σκλάβοι. Οι moonsingers τιμήθηκαν επειδή τους οδήγησαν στην πόλη τους, αλλά οι πιο σοφοί ανάμεσά τους αποφάσισαν ότι, για να ενωθούν, πρέπει να αποδεχτούν όλους τους θεούς που οι σκλάβοι είχαν φέρει μαζί τους, χωρίς κάποιος να είναι ανώτερος από κάποιον άλλον.
Η Ατιμία του Ματωμένου Κορακιού (Bloodraven)
Ακόμη το Μεγάλο Συμβούλιο συζητούσε, όταν άλλος ένας διεκδικητής εμφανίστηκε στο Κινγκς Λάντινγκ: δεν ήταν άλλος από τον Αίνυς Μπλάκφαϊρ, τον πέμπτο από τους επτά γιους του Μαύρου Δράκου. Όταν το Μεγάλο Συμβούλιο είχε πρωτοσυγκληθεί, ο Αίνυς είχε γράψει από την εξορία στο Τάιρος, εκθέτοντας την υπόθεσή του με την ελπίδα ότι τα λόγια του ίσως να κερδίσουν γι΄αυτόν τον Σιδερένιο Θρόνο τον οποίο οι πρόγονοί του είχαν τρεις φορές αποτύχει να κερδίσουν με τα σπαθιά τους. Το Ματωμένο Κοράκι, που ήταν Χέρι του Βασιλιά, απάντησε προσφέροντάς του μια ασφαλή συνάντηση, ώστε ο διεκδικητής να έρθει στο Κινγκς Λάντινγκ και να παρουσιάσει αυτοπροσώπως την διεκδίκησή του. Αφρόνως, ο Αίνυς δέχτηκε. Όμως, είχε μόλις μπει στην πόλη όταν οι Χρυσοί Χιτώνες τον συνέλαβαν και τον έσυραν στο Κόκκινο Φρούριο, όπου του έκοψαν αμέσως το κεφάλι και το παρουσίασαν στους άρχοντες του Μεγάλου Συμβουλίου, σαν προειδοποίηση για οποιονδήποτε άλλον έχει τυχόν συμπάθειες στους Μπλάκφαϊρ.
Η πρώτη πράξη της βασιλείας του Αίγκον του πέμπτου ήταν η σύλληψη του Μπρύντεν Ρίβερς (Ματωμένο Κοράκι), του Χεριού του Βασιλιά, για τη δολοφονία του Αίνυς Μπλάκφαϊρ. Το Ματωμένο Κοράκι δεν αρνήθηκε ότι είχε παρασύρει τον διεκδικητή στην "έδρα του" με την προσφορά της ασφαλούς συνάντησης, αλλά δικαιολογήθηκε πως είχε θυσιάσει την προσωπική του τιμή για το καλό του βασιλείου. Μολονότι πολλοί συμφωνούσαν μαζί του, και ήταν ευχαριστημένοι που είδαν έναν ακόμη Μπλάκφαϊρ διεκδικητή να απομακρύνεται, ο Βασιλιάς Αίγκον ένιωσε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταδικάσει το Χέρι, αλλιώς ο λόγος του Σιδερένιου Θρόνου θα φαινόταν σαν να μην έχει καμιά αξία. Όμως, αφού ανακοινώθηκε η ποινή του θανάτου, ο Αίγκον πρόσφερε στο Ματωμένο Κοράκι την ευκαιρία να φορέσει τα μαύρα και να καταταγεί στη Νυχτερινή Φρουρά. Και αυτό έγινε. Ο Σερ Μπρύντεν Ρίβερς έπλευσε για το Τείχος στα τέλη του 233. Διακόσιοι άντρες πήγαν μαζί του, πολλοί από αυτούς τοξότες από την προσωπική φρουρά του Ματωμένου Κορακιού, Τα Δόντια του Κορακιού. Ο αδερφός του βασιλιά, ο Μέιστερ Αίμον, ήταν επίσης ανάμεσά τους.
Αίρυς-Τάιγουιν
Ο Αίρυς και ο Τάιγουιν γνωρίζονταν από την παιδική τους ηλικία. Ως μικρό αγόρι ο Τάιγουιν Λάννιστερ είχε υπηρετήσει ως βασιλικός μαθητευόμενος ακόλουθος στο Κινγκς Λάντινγκ. Αυτός και ο Πρίγκιπας Αίρυς, μαζί με έναν νεώτερο μαθητευόμενο ακόλουθο, τον ξάδερφο του βασιλιά Στέφον Μπαράθηον του Στορμς Εντ, είχαν γίνει αχώριστοι. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Βασιλέων της Δεκάρας, οι τρεις φίλοι είχαν πολεμήσει μαζί, ο Τάιγουιν ως νεοχρισμένος ιππότης, ο Στέφον και ο Πρίγκιπας Αίρυς ως ακόλουθοι. Ο Πρίγκιπας Αίρυς στα δεκάξι του χρίστηκε ιππότης από τον ίδιο τον Σερ Τάιγουιν.
Όταν αργότερα ο Αίρυς έγινε βασιλιάς, έδιωξε το Χέρι του Βασιλιά του πατέρα του και στη θέση του διόρισε τον Τάιγουιν Λάννιστερ, τον διάδοχο του Κάστερλυ Ροκ. Στα είκοσί του χρόνια ο Σερ Τάιγουιν έγινε το νεώτερο Χέρι του Βασιλιά στην ιστορία των Επτά Βασιλείων.
Ο Σερ Τάιγουιν έγινε Άρχοντας του Κάστερλυ Ροκ και Προστάτης της Δύσης. Όταν επέστρεψε στη δύση για την κηδεία του πατέρα του, ο Βασιλιάς Αίρυς αποφάσισε να τον ακολουθήσει. Μολονότι η Μεγαλειότητά του άφησε τη βασίλισσα πίσω στο Κινγκς Λάντινγκ (η Μεγαλειότητά της ήταν έγκυος σε ένα παιδί που αποδείχτηκε ότι θα ήταν η πριγκίπισσα Σαίνα που γεννήθηκε νεκρή), πήρε μαζί του τον οκτάχρονο γιο του Ραίγκαρ, Πρίγκιπα του Ντράγκονστοουν, και περισσότερη από τη μισή αυλή του. Για τα επόμενα χρόνια τα Επτά Βασίλεια κυβερνούνταν από το Λάννισπορτ και το Κάστερλυ Ροκ, όπου ο βασιλιάς και το Χέρι του κατοικούσαν. Η αυλή επέστρεψε στο Κινγκς Λάντινγκ το 268 AC. Μετά από αυτό οι σχέσεις των δύο αντρών κλονίστηκαν για κάποιο λόγο.
Σ' ένα μεγάλο τουρνουά για τα δέκα χρόνια της βασιλείας του Αίρυς που διοργανώθηκε το 272, η Τζοάννα που ήταν παρούσα, δέχτηκε δημόσιο φραστικό εξευτελισμό από το βασιλιά. Αυτό προκάλεσε την οργή του Τάιγουιν που υπέβαλε την παραίτησή του από το αξίωμα του Χεριού, ο Αίρυς όμως δεν την έκανε δεκτή. Την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο Τύριον.
Αίρυς-Παράνοια
Ο Αίρυς κάποια στιγμή πίστεψε ότι η γυναίκα και αδερφή του, Ραίλλα, τον απατούσε, επειδή γεννούσε παιδιά που πέθαιναν και γι' αυτό το λόγο την περιόρισε στο Οχυρό του Μαίγκορ. Επιπλέον, διέταξε να κοιμούνται κάθε βράδυ μαζί της στο κρεβάτι δύο σέπτες για "να σιγουρεύονται ότι αυτή θα μείνει πιστή στους όρκους της". Ο Αίρυς είχε έμμονες ιδέες όσον αφορά την ασφάλεια του γιου του Βισέρυς από την ώρα που γεννήθηκε. Δεν παραβρέθηκε στο γάμο του γιου του, Ραίγκαρ, από φόβο για τη ζωή του και δεν άφησε και τον Βισέρυς να πάει. Ο Ραίγκαρ μετά το γάμο του αποφάσισε να ζήσει στο Ντράγκονστοουν πράγμα που έγειρε την καχυποψία του Αίρυς μετά από ανάλογες συστάσεις των ανθρώπων του, που του σύστηναν να τον αποκληρώσει και στη θέση του να ορίσει διάδοχο το Βισέρυς. Ο Αίρυς απέρριψε την πρόταση του Τάιγουιν για γάμο ανάμεσα στη Σέρσεϊ και το Ραίγκαρ αλλά αρνήθηκε επίσης να διοριστεί ο Τζέιμι ακόλουθος του Ραίγκαρ και διόρισε σ' αυτή τη θέση γόνους οικογενειών που δεν ήταν φιλικές στους Λάννιστερ ή στον ίδιο τον Τάιγουιν. Όταν ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ επέστρεψε στο Κόκκινο Φρούριο για να παρουσιάσει την κόρη του στον πατέρα και τη μητέρα του, η Βασίλισσα Ραίλλα αγκάλιασε το βρέφος θερμά, αλλά ο Βασιλιάς Αίρυς αρνήθηκε να αγγίξει ή να κρατήσει το παιδί και παραπονέθηκε ότι "μυρίζει Ντορν".
Τάιγουιν-Ραίγκαρ
Έξι μήνες μετά τη σύλληψη του Αίρυς στο Ντάσκεντέιλ, και καθώς οι βασιλικές δυνάμεις πολιορκούσαν την πόλη, ο Τάιγουιν έστειλε τελεσίγραφο στον Ντάρκλυν ότι αν δεν παρέδιδε το βασιλιά και δεν παραδινόταν ολοκληρωτικά, θα έπαιρνε την πόλη με επίθεση και θα σκότωνε κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί μέσα σ' αυτή. Το μικρό συμβούλιο, που ήταν σχεδόν σύσσωμο παρόν έξω από το Ντάσκεντεϊλ ανησύχησε ότι μια τέτοια ενέργεια θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του βασιλιά. "Μπορεί ναι ή μπορεί και όχι," ο Τάιγουιν Λάννιστερ λέγεται ότι απάντησε, "αλλά κι αν γίνει έτσι, έχουμε έναν καλύτερο βασιλιά εδώ." Τότε σήκωσε το χέρι και υπέδειξε τον Πρίγκιπα Ραίγκαρ.
Το Περιβάλλον του Βασιλιά και ο Ραίγκαρ
Οι κόλακες άρχοντες που περιέβαλλαν τον Αίρυς ΙΙ είχαν κερδίσει πολλά από την παράνοια του βασιλιά και πρόθυμα άρπαζαν κάθε ευκαιρία για να μιλήσουν άσχημα για τον Πρίγκιπα Ραίγκαρ και να υποδαυλίσουν τις υποψίες του πατέρα για το γιο. Πράγματι, συγκεκριμένοι άντρες του βασιλιά είχαν φτάσει στο σημείο να υπαινιχθούν ότι ο Αίρυς θα έπρεπε να αποκληρώσει τον "άπιστο" γιο του και να ονομάσει διάδοχο του Σιδερένιου Θρόνου τον μικρότερο γιο του στη θέση του. Ο Πρίγκιπας Βισέρυς ήταν μόνο επτά χρονών τότε και η ενδεχόμενη άνοδός του στο θρόνο θα σήμαινε σίγουρα μια αντιβασιλεία, κατά την οποία αυτοί οι ίδιοι θα διοικούσαν ως αντιβασιλείς.
Χάρρενχαλ: Τζέιμι-Ιππότης του Γελαστού Δέντρου
Στο βασιλιά είχε "σφηνωθεί" η ιδέα να κάνει τον Σερ Τζέιμι ιππότη της Βασιλικής Φρουράς για να ταπεινώσει τον παλιό του φίλο, Τάιγουιν, μας λέει ο Μεγάλος Μέιστερ Παϊσέλ. Μόνο τώρα όμως η Μεγαλειότητά του συνειδητοποίησε καθυστερημένα ότι στο εξής θα είχε το γιο του Άρχοντα Τάιγουιν δίπλα του μέρα και νύχτα... με ένα ξίφος στη μέση του. Η σκέψη αυτή τον τρομοκράτησε τόσο πολύ που μόλις και μετά βίας έτρωγε στο γλέντι εκείνης της νύχτας και έτσι τον διέταξε να επιστρέψει στο Κινγκς Λάντινγκ για να φυλάξει και να προστατέψει τη Βασιλισσα Ραίλλα και τον Πρίγκιπα Βισέρυς, οι οποίοι δεν τον είχαν συνοδέψει στο τουρνουά του Χάρρενχαλ. Ο Άρχοντας Διοικητής της Βασιλικής Φρουράς, Σερ Γκέρολντ Χάιταουερ, προσφέρθηκε να πάει ο ίδιος στη θέση του Σερ Τζέιμι, αλλά ο Αίρυς δεν δέχτηκε. Για τον νεαρό ιππότη, που αναμφίβολα είχε ελπίσει να διακριθεί στο τουρνουά, αυτή η άξαφνη εξορία ήρθε σαν πικρή απογοήτευση. Πάντως, ο Τζέιμι παρέμεινε πιστός στους όρκους του. Ξεκίνησε αμέσως για το Κόκκινο Φρούριο και δεν είχε περαιτέρω ρόλο στα γεγονότα του Χάρρενχαλ... εκτός ίσως μέσα στο μυαλό του Παρανοϊκού Βασιλιά. Η Μεγαλειότητά του πείστηκε ότι το δέντρο στην ασπίδα του μυστηριώδους ιππότη γελούσε γι' αυτόν και - χωρίς άλλη περαιτέρω απόδειξη - αποφάσισε ότι ο μυστηριώδης ιππότης ήταν ο Σερ Τζέιμι Λάννιστερ. Ο νεώτερος φρουρός της βασιλικής φρουράς τον είχε αψηφήσει και επέστρεψε στο τουρνουά, έλεγε σε κάθε άντρα που ήταν πρόθυμος να τον ακούσει.
Υποψίες για το Τουρνουά του Χάρρρενχαλ
Το τουρνουά πρωτοανακοινώθηκε από τον Γουόλτερ Γουέντ, Άρχοντα του Χάρρενχαλ, στα τέλη του 280, όχι πολύ αργότερα από την επίσκεψη του νεότερου αδερφού του, Σερ Όσβαλτ Γουέντ, ενός ιππότη της Βασιλικής Φρουράς. Ότι αυτό ήταν ένα γεγονός απαράμιλλου μεγαλείου ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, γιατί ο Άρχοντας Γουέντ πρόσφερε βραβεία τρεις φορές πιο μεγάλα απ' αυτά που δόθηκαν στο μεγάλο τουρνουά του Λάννισπορτ το 272, και το οποίο διοργάνωσε ο Άρχοντας Τάιγουιν Λάννιστερ για να γιορτάσει τα δέκα χρόνια της βασιλείας του Αίρυς ΙΙ.
Υπήρχαν κάποιοι ωστόσο, που πίστεψαν ότι αυτό δεν ήταν παρά μόνο ένα τρικ, κι ότι ο Άρχοντας Γουέντ δεν ήταν τίποτα άλλο από μια βιτρίνα. Ο άρχοντας στερούνταν τους πόρους για να πληρώσει τόσο μεγάλα έπαθλα, επιχειρηματολογούσαν. Κάποιος άλλος σίγουρα υπήρχε από πίσω και τον στήριζε, κάποιος από τον οποίο δεν έλειπε ο χρυσός, αλλά προτιμούσε να παραμείνει στη σκιά και να επιτρέψει στον Άρχοντα του Χάρρενχαλ να πάρει τη δόξα για τη διοργάνωση ενός τόσο μοναδικού γεγονότος. Δεν έχουμε την παραμικρή απόδειξη για το ότι ένας τέτοιος "σκιώδης διοργανωτής" υπήρξε ποτέ, αλλά η ιδέα ήταν ευρέως διαδεδομένη εκείνον τον καιρό και παραμένει μέχρι σήμερα. Αλλά αν πράγματι υπήρχε ένας σκιώδης διοργανωτής, ποιος ήταν και γιατί επέλεξε να κρατήσει το ρόλο του μυστικό; Μια ντουζίνα ονόματα ακούστηκαν μέσα στα επόμενα χρόνια, αλλά μόνο ένα μοιάζει να είναι πιο πειστικό πραγματικά: ο Ραίγκαρ Ταργκάρυεν, Πρίγκιπας του Ντράγκονστοουν. Λέγεται ότι ο πρίγκιπας δεν έβρισκε κανένα ενδιαφέρον στο τουρνουά καθαρά ως τουρνουά. Η πρόθεσή του ήταν να μαζέψει τους μεγάλους άρχοντες του βασιλείου μαζί σε κάτι που θα ισοδυναμούσε με ένα ανεπίσημο Μεγάλο Συμβούλιο, με σκοπό να συζητήσει τρόπους και μέσα για να αντιμετωπίσει την παράνοια του πατέρα του, Βασιλιά Αίρυς, πιθανώς μέσω μιας αντιβασιλείας ή μιας εξαναγκαστικής παραίτησης.
Η Στέψη της Λυάννα και οι Αντιδράσεις των Δικών της.
Μετά τη στέψη της Λυάννα ως Βασίλισσας του Έρωτα και της Ομορφιάς από τον Ραίγκαρ Ταργκάρυεν, χρειάστηκε να συγκρατήσουν τον Μπράντον Σταρκ, τον διάδοχο του Γουίντερφελ, ώστε να μην αναμετρηθεί με τον Ραίγκαρ εξαιτίας του γεγονότος που θεώρησε ότι ήταν μια προσβολή για την τιμή της αδερφής του, γιατί η Λυάννα Σταρκ είχε από καιρό αρραβωνιαστεί τον Ρόμπερτ Μπαράθηον, Άρχοντα του Στορμς Εντ. Ο Ένταρντ Σταρκ, νεώτερος αδερφός του Μπράντον ήταν πιο ήρεμος, αλλά δεν ήταν λιγότερο δυσαρεστημένος. Όσο για τον ίδιο τον Ρόμπερτ Μπαράθηον, κάποιοι λένε ότι γέλασε με τη χειρονομία του πρίγκιπα, λέγοντας ότι ο Ραίγκαρ δεν είχε κάνει τίποτα περισσότερο από το να αποτίσει στη Λυάννα τα δέοντα... αλλά εκείνοι που τον γνωρίζουν καλύτερα λένε ότι ο νεαρός άρχοντας συλλογιζόταν την προσβολή και ότι η καρδιά του σκλήρυνε απέναντι στον Πρίγκιπα του Ντράγκονστοουν από εκείνη την ημέρα κι έπειτα.
Η "Απαγωγή" της Λυάννα
Ο Ραίγκαρ καθώς αναμενόταν η νέα χρονιά, ξεκίνησε μαζί με δώδεκα από τους πιο κοντινούς του φίλους και έμπιστους ανθρώπους σ' ένα ταξίδι που τελικά θα τον έφερνε πίσω στις Παραποτάμιες Περιοχές, ούτε δέκα λεύγες μακριά από το Χάρρενχαλ... όπου ο Ραίγκαρ θα ερχόταν για άλλη μια φορά πρόσωπο με πρόσωπο με τη Λυάννα Σταρκ του Γουίντερφελ και μαζί της θα άναβε μια φωτιά που θα κατάκαιγε τον οίκο, τους συγγενείς του και όλους όσους αγαπούσε - μαζί και το μισό βασίλειο.
Διάδοχος ο Βισέρυς
Ο Αίρυς μετά την ήττα στην Τρίαινα, έστειλε την έγκυο γυναίκα του και τον νεώτερο γιο του και νέο διάδοχο, Βισέρυς, μακριά στο Ντράγκονστοουν.
|
