Ο πόλεμος για τον Βορρά: Στάννις Μπαράθηον - Ρους Μπόλτον

[odykal]

Όπως αναφέρει και το θέμα του θρεντ, το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια προσπάθεια ανάλυσης και ανακεφαλαίωσης της εκστρατείας του Στάννις στο Βορρά και των πολιτικών που ακολουθεί, ώστε να μπορεί κάποιος να ανατρέξει αν θελήσει να ξαναθυμηθεί ορισμένα πράγματα. Η παρουσίαση θα ξεκινήσει δίνοντας την κατάσταση που επικρατεί στο Μαύρο Κάστρο αμέσως μετά τη νίκη του Στάννις επί των Αγρίων, ώστε να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει καλύτερα την ίδια την εκστρατεία του Στάννις (και την πολιτική που ακολουθεί) στον Χορό των Δράκων, θα ασχοληθεί όχι μόνο με γεγονότα που διαδραματίζονται στα κεφάλαια που εμφανίζεται ο Στάννις (θα γίνει δηλαδή σχολιασμός και ορισμένων κεφαλαίων του Θήον ώστε να δοθεί και η κατάσταση στο αντίπαλο στρατόπεδο) και θα φτάσει μέχρι και γεγονότα που αφορούν τους Ανέμους του Χειμώνα. Θα υπάρξουν, επομένως, σπόιλερ από τους Ανέμους του Χειμώνα, αφού για να δοθεί μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα της παρούσας κατάστασης, θα χρειαστεί να γίνει αναφορά σε γεγονότα από το βιβλίο αυτό.



Credit: http://awoiaf.westeros.org/ , User Haegon

Α. Η υπάρχουσα κατάσταση στο Μαύρο Κάστρο έπειτα από τη νίκη του Στάννις εναντίον των Αγρίων (Storms of Swords – Jon XI, Jon XII, Sam V)
Το κεφάλαιο Τζον Χ της Θύελλας από Ατσάλι περιγράφει την αναπάντεχη άφιξη του Στάννις στο στρατόπεδο των Αγρίων και τη συντριπτική νίκη του σε βάρος τους. Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο του ίδιου βιβλίου έχουμε την πρώτη συνάντηση του Τζον με τον Στάννις (όπου η Μελισάνδρα βρίσκεται επίσης παρούσα), η οποία συνάντηση θα δημιουργήσει μία σχέση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, που παρότι δέχεται αρκετούς κλυδωνισμούς στην πορεία των βιβλίων, διαρκεί τουλάχιστον μέχρι και το τελευταίο κεφάλαιο του Τζον στον Χορό των Δράκων.
Η προαναφερθείσα συνάντηση λαμβάνει χώρα στην κορυφή του Τείχους και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα από την πλευρά του αναγνώστη καθώς θίγονται ορισμένα πολύ σημαντικά ζητήματα.
Επειδή το ζήτημα που πραγματεύεται παρακάτω είναι ιδιαίτερα λεπτό, να ξεκαθαρίσω πως ότι ακολουθεί αναφορικά με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Στάννις αποτελεί τη δική μου οπτική γωνία των πραγμάτων.
Από την συζήτηση ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες, ένα από τα πρώτα πράγματα που μπορεί να κατανοήσει κάποιος αν διαβάσει με προσοχή είναι η διαφορετική στάση του Στάννις απέναντι στη θρησκεία του Ρ' Λορ. Τόσο στο προηγούμενο βιβλίο, όσο στο μεγαλύτερο μέρος του παρόντος βιβλίου, ο Στάννις παρουσιάστηκε από τον Μάρτιν ως ένας άνθρωπος ο οποίος θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί αναγνωστικιστής, εξαιτίας του ιδιαίτερου πραγματισμού που διέπει τον τρόπο σκέψης του. Ο Στάννις, δηλαδή, ξεκινά να χρησιμοποιεί τον Ρ' Λορ έχοντας συνειδητοποιήσει τη “δύναμη” της θρησκείας αυτής, σχεδιάζοντας να την χρησιμοποιήσει για να τον βοηθήσει να προωθήσει τις πολιτικές του επιδιώξεις (όχι μια άγνωστη πρακτική ομολογουμένως και για τον δικό μας κόσμο). Αν και στο παρελθόν η πεποίθησή μου ήταν ότι ο Στάννις παρέμενε αγνωστικιστής καθόλη την πορεία των βιβλίων, ξαναδιαβαζόντας το 3ο & 5ο βιβλίο έφτασα στο συμπέρασμα πως ο Στάννις από ένα σημείο και μετά αρχίζει και πιστεύει πραγματικά στον Ρ'Λορ, διατηρώντας, ωστόσο, εκείνον τον ιδιαίτερο πραγματισμό που τον διακρίνει με συνέπεια να μην καταφεύγει στις ακρότητες που συνεχώς τον παροτρύνει μία μεγάλη μερίδα των ανδρών του. Παρότι, επομένως, στο προηγούμενο διάστημα ο Στάννις εκφράζει αμφιβολίες για το εάν είναι πράγματι εκείνος ο Άζορ Αχάι, σε αυτό το κεφαλαίο ο Στάννις εμφανίζεται έχοντας πειστεί οριστικά για το γεγονός πως ο ίδιος είναι πράγματι ο Άζορ Αχάι, ο ήρωας που θα σώσει τον κόσμο από το σκοτάδι:

«Ο Νόυ έφτιαξε το πρώτο μου σπαθί και την πολεμική σφύρα του Ρόμπερτ. Αν ο Θεός έκρινε σωστό να του χαρίσει τη ζωή, θα ήταν καλύτερος Άρχοντας Διοικητής από αυτούς τους ανόητους που τσακώνονται για τη θέση τώρα.»

....

Ο Στάννις έδειξε προς το Βορρά. «Εκεί θα βρω τον εχθρό, τον οποίο γεννήθηκα να πολεμήσω.»

....

«Μπορεί να κάνω λάθος μ' εσένα, Τζον Σνόου. Ξέρουμε κι οι δύο όσα λένε για τους μπάσταρδους. Μπορεί να μην έχεις την εντιμότητα του πατέρα σου ή την πολεμική ικανότητα του αδελφού σου. Εσύ είσαι, όμως, το όπλο που μου έδωσε ο Κύριος. Σε βρήκα εδώ, όπως βρήκες κι εσύ το κιβώτιο με το δρακόγυαλο κάτω από τη Γροθιά, και σκοπεύω να σε χρησιμοποιήσω. Ακόμα και ο Άζορ Αχάι δεν κέρδισε μόνος του τον πόλεμο.

Μπορεί να φαίνεται κάπως άστοχο να γίνεται μια τόσο εκτενής αναφορά στις θρησκευτικές πεποιηθήσεις του Στάννις στο παρόν σημείο, αλλά κατά την γνώμη μου είναι σημαντικό να κατανοήσει κάποιος την αλλαγή αυτή στάσης του Στάννις απέναντι στον Ρ' Λορ ώστε να είναι σε θέση να καταλάβει γιατί ο Στάννις επιλέγει να αφήσει τους Άγριους (δηλαδή τους αιχμαλώτους της Μάχης του Μαύρου Κάστρου) να περάσουν το Τείχος και να εγκατασταθούν στο Γκιφτ, μια απόφαση οι επιπτώσεις της οποίας διακρίνονται σε ολόκληρη την πλοκή των γεγονότων που εξελίσσονται στο Μαύρο Κάστρο στο 5ο βιβλίο:

Δε θα αρέσει στους αδελφούς σου, ούτε στους άρχοντες του πατέρα σου, αλλά σκοπεύω να επιτρέψω στους άγριους να περάσουν από το Τείχος ... σε όσους ορκιστούν την αφοσίωσή τους σ' εμένα και ορκιστούν πως θα διατηρήσουν την ειρήνη και τους νόμους του βασιλιά και θα αναγνωρίσουν τον Κύριο του Φωτός ως θεό τους. Ακόμα και τους γίγαντες, αν μπορούν να λυγίσουν τα μεγάλα τους γόνατα. Θα τους εγκαταστήσω στο Γκιφτ, μόλις το αποσπάσω από τον καινούριο Άρχοντα Διοικητή σας. Όταν φουσκώσουν οι ψυχροί άνεμοι θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε μαζί. Ήρθε η ώρα να συνάψουμε συμμαχία ενάντια στον κοινό εχθρό μας.» Κοίταξε τον Τζον. «Συμφωνείς;

Έχοντας πλέον αποδεχτεί την ταυτότητα του Άζορ Αχάι, ο Στάννις φτάνει στο συμπέρασμα πως ο μοναδικός πραγματικός εχθρός είναι οι Άλλοι. Θέλει κατά συνέπεια να ενώσει τις δυνάμεις τόσο της ΝΦ, όσο και των Αγρίων μαζί με τις δικές του, ώστε να αντιμετωπίσουν όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την έλευση των Άλλων. Στο πλαίσιο αυτής της πεποίθησης δίνει την επιλογή σε όσους Άγριους το επιθυμούν να περάσουν νότια του Τείχους και να εγκατασταθούν στο Γκιφτ.
Φυσικά, μια τέτοια “παραχώρηση” δεν έρχεται χωρίς κάποιο αντάλλαγμα από την πλευρά των Αγρίων. Όπως αναφέρει και το κείμενο παραπάνω, για να αφήσει τους Άγριους να εγκατασταθούν στο Γκιφτ ο Στάννις απαιτεί από εκείνους να τον αναγνωρίσουν ως βασιλιά, να ορκιστούν πως θα τηρούν την ειρήνη και τους νόμους του βασιλιά, και τρίτον να αναγνωρίσουν τον Ρ' Λορ ως τον θεό τους. Οι εξελίξεις αυτές θα σχολιαστούν περαιτέρω παρακάτω στο πλαίσιο της παρουσίασης των γεγονότων του κεφαλαίου Τζον Χ του Χορού των Δράκων.

Το άλλο σημαντικό γεγονός το οποίο αφορά άμεσα την εκστρατεία του Στάννις και λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην κορυφή του Τείχους είναι η πρόταση του Στάννις στον Τζον αναφορικά με την νομιμοποίησή του και το Γουίντερφελ, μία πρόταση η οποία οδηγεί τον Τζον σε μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στην [παιδική] επιθυμία του να γίνει ο Άρχοντας του Γουίντερφελ και τους όρκους του στη ΝΦ. Το ζήτημα αυτό κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του επόμενου κεφαλαίου του Τζον και θα τον “στοιχειώνει” σε όλο το 5ο βιβλίο.

«Κι εγώ τον δικό μου. Ήταν όμως αυτό που ήταν, το ίδιο κι εμείς. Εγώ είμαι ο μοναδικός αληθινός βασιλιάς του Γουέστερος, του Βορρά και του Νότου. Κι εσύ είσαι ο μπάσταρδος του Νεντ Σταρκ.» Ο Στάννις τον περιεργάστηκε μ' εκείνα τα βαθυγάλανα μάτια. «Ο Τάιγουιν Λάννιστερ έχρισε τον Ρους Μπόλτον Φύλακα του Βορρά, για να τον ανταμείψει που πρόδωσε τον αδελφό σου. Οι σιδεράνθρωποι πολεμάνε μεταξύ τους, μετά το θάνατο του Μπέιλον Γκρέιτζοϋ, ωστόσο ακόμα κρατάνε την Τάφρο Κέιλιν, το Ντήπγουντ Μοτ, το Τόρρενς Σκουέαρ και το μεγαλύτερο μέρος της Πέτρινης Ακτής. Οι εκτάσεις του πατέρα σου χάνονται κι εγώ δεν έχω ούτε τις δυνάμεις ούτε το χρόνο για να επουλώσω τις πληγές του. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας Άρχοντας του Γουίντερφελ. Ένας πιστός Άρχοντας του Γουίντερφελ.»

Η πρόταση αυτή του Στάννις στον Τζον έχει καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να αντιμετωπίσει όσο το δυνατόν καλύτερο την άφιξη των Άλλων, ο Στάννις θέλει να σταματήσει τις όποιες διαμάχες υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον Βορρά και να τον ενώσει κάτω υπό το πρόσωπό του. Για να το επιτύχει, ωστόσο, αυτό, συνειδητοποιεί πως χρειάζεται έναν Βόρειο, τον οποίο οι γηγενείς άρχοντες να εμπιστεύονται (στην περίπτωση του Τζον έναν Σταρκ) με συνέπεια να επιλέξουν να πάρουν το μέρος του Στάννις.

«Ο γρανίτης δεν καίγεται τόσο εύκολα» είπε ο Στάννις. «Το κάστρο μπορεί να ξαναχτιστεί με τον καιρό. Δεν κάνουν τα τείχη τον άρχοντα, αλλά ο άντρας. Οι άντρες του Βορρά δε με γνωρίζουν, δεν έχουν κανένα λόγο να με αγαπούν, ωστόσο θα χρειαστώ τη δύναμή τους στις μάχες που έρχονται. Χρειάζομαι ένα γιο του Ένταρντ Σταρκ για να τους κερδίσω με το μέρος μου.»

Στο πλαίσιο της ίδιας πρότασης προτείνει να τον νομιμοποιήσει βασιζόμενος στο γεγονός ότι εκείνος είναι βασιλιάς. Από την άλλη, για να δώσει ο Στάννις στον Τζον τα παραπάνω, θα πρέπει αυτός με την σειρά του α) να παντρευτεί την [πριγκίπισσα των Αγρίων] Βαλ, μία πράξη η οποία κατά την άποψη του Στάννις θα λειτουργήσει συμβολικά ως επισφράγηση της συμμαχίας με τους Άγριους, εγγυώντας την αφοσίωση των καινούριων υποκόων του και β) να κάψει τα ιερά γουέιργουντ στο Γουίντερφελ [αποδεχόμενος τον Ρ' Λορ ως τη θρησκεία του].

«Τζον.» Η Μελισάντρα είχε έρθει τόσο κοντά του που ένιωθε τη ζεστασιά της ανάσας της. «Ο Ρ'λορ είναι ο μοναδικός αληθινός θεός. Ένας όρκος μπροστά σε ένα δέντρο δεν έχει περισσότερη ισχύ από έναν όρκο στα παπούτσια σου. Άνοιξε την καρδιά σου και άφησε να την πλημμυρίσει το φως του Κυρίου. Κάψε αυτά τα γουέιργουντ και δέξου το Γουίντερφελ ως δώρο του Κυρίου του Φωτός.»

.....

«Ωραία» είπε ο Βασιλιάς Στάννις «γιατί ο πιο σίγουρος τρόπος να σφραγιστεί μια νέα συμμαχία είναι με ένα γάμο. Σκοπεύω να παντρέψω τον Άρχοντά μου του Γουίντερφελ με την πριγκίπισσα των αγρίων.»

.....

«Όποιος;» Ο Στάννις τον κοίταξε σαν να τον μετρούσε. «Αυτό σημαίνει πως δε θα παντρευτείς το κορίτσι; Σε προειδοποιώ, είναι μέρος του τιμήματος που πρέπει να πληρώσεις, αν θέλεις το όνομα και το κάστρο του πατέρα σου. Το προξενιό αυτό είναι απαραίτητο για να σιγουρευτούν η πίστη και αφοσίωση των νέων υπηκόων μας. Με αρνείσαι, Τζον Σνόου;»

Η άρνηση της πρότασης του Στάννις απο τον Τζον λίγο αργότερα βάζει μεγάλες δυσκολίες στην προσπάθεια του Στάννις να ενώσει τον Βορρά, καθώς πλέον δεν έχει εκείνον τον πιστό και αφοσιωμένο σε εκείνον Βόρειο, τον οποίο γνώριζαν και θα μπορούσαν να εμπιστευτούν οι άρχοντες της περιοχής.


Εν τω μεταξύ, παράλληλα με τις εξελίξεις που διαδραματίζονται σε αυτό το κεφάλαιο, στο Μαύρο Κάστρο λαμβάνει χώρα ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός, η εκλογή του νέου διοικητή της ΝΦ. Όπως διαπιστώνει κανείς στο κεφάλαιο Σαμ V, η ψηφοφορία δεν έχει αναδείξει ακόμα κάποιον υποψήφιο με τις απαραίτητες ψήφους που χρειάζεται για να λάβει το αξίωμα του άρχοντα διοικητή, παρότι η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό. Στο ίδιο κεφάλαιο ο Στάννις κάνει γνωστή την έντονη δυσαρέσκειά του για αυτή την καθυστέρηση, καθώς επιθυμεί να μιλήσει και να διαπραγματευτεί με τον καινούριο διοικητή για διάφορα σημαντικά ζητήματα, προτού προχωρήσει σε συγκεκριμένες αποφάσεις.

«Εννέα μέρες περισσότερο απ' όσο πρέπει. Έχω αιχμαλώτους να ξεφορτωθώ, ένα βασίλειο να βάλω σε τάξη, μάχες να δώσω. Πρέπει να γίνουν επιλογές, αποφάσεις που εμπλέκουν το Τείχος και τη Νυχτερινή Φρουρά. Ο Άρχοντας Διοικητής σας δικαιούται να έχει λόγο σε αυτές τις αποφάσεις.»

Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του Στάννις με τους υποψήφιους άρχοντες διοικητές (υπό την παρουσία του Σαμ, του Αίμον και της Μελισάνδρα), ο Στάννις εκφράζει ανοιχτά ορισμένες από τις απαιτήσεις του στη ΝΦ.

Ο Στάννις σταύρωσε τα χέρια του. «Θα ζητήσω και μερικά άλλα πράγματα από εσάς. Πράγματα που ίσως να μη θελήσετε να παραχωρήσετε αμέσως. Θέλω τα κάστρα σας. Θέλω και το Γκιφτ.» Αυτά τα θαρραλέα λόγια έσκασαν ανάμεσα στους μαύρους αδελφούς σαν ένα μπουκάλι υγρή φωτιά μέσα σε ένα μαγκάλι. Ο Μαρς, ο Μάλλιστερ και ο Πάικ προσπάθησαν όλοι να μιλήσουν ταυτόχρονα. Ο Βασιλιάς Στάννις τούς άφησε να μιλήσουν. Όταν τελείωσαν, είπε: «'Εχω τριπλάσιους άντρες από εσάς. Μπορώ να πάρω τη γη σας, αν το θελήσω, αλλά θα προτιμούσα να γίνει νόμιμα αυτό, με τη συγκατάθεσή σας.»
«Το Γκιφτ δόθηκε στη Νυχτερινή Φρουρά ως το διηνεκές, Μεγαλειότατε» επέμεινε ο Μπόουεν Μαρς.
«Κάτι που σημαίνει πως δεν μπορεί να παρθεί, να καταχραστεί ή να αρπαχθεί από εσάς. Αλλά ό,τι δόθηκε μια φορά, μπορεί να χαρισθεί ξανά.»
«Τι θα κάνεις το Γκιφτ;» ζήτησε να μάθει ο Κόττερ Πάικ.
«Θα το χρησιμοποιήσω καλύτερα απ' ό,τι εσείς. Όσο για τα κάστρα, το Ανατολικό Παρατηρητήριο, το Μαύρο Κάστρο και ο Πύργος της Σκιάς θα παραμείνουν δικά σας. Επανδρώστε τα, όπως κάνατε πάντα, αλλά πρέπει να πάρω τα άλλα για τις δικές μου φρουρές, αν πρόκειται να κρατήσουμε το Τείχος.»
«Δεν έχεις αρκετούς άντρες γι' αυτό» διαμαρτυρήθηκε ο Μπόουεν Μαρς.
«Μερικά από τα εγκαταλειμμένα κάστρα δεν είναι παρά μόνο ερείπια» είπε ο Όθελ Γιάργουικ, ο Πρώτος Τέκτονας.
«Τα ερείπια μπορούν να ξαναχτιστούν.»
«Να ξαναχτιστούν;» ρώτησε ο Γιάργουικ. «Ποιος θα κάνει, όμως, τη δουλειά;»
«Αυτό είναι δικό μου θέμα. Θέλω έναν κατάλογο από εσάς, που να καταγράφει την παρούσα κατάσταση κάθε κάστρου και τι μπορεί να χρειαστεί για την επισκευή του. Σκοπεύω να τα επανδρώσω όλα μέχρι το τέλος του χρόνου και να καίνε νυχτερινές φωτιές μπροστά στις πύλες τους.»

Στην ουσία, ο Στάννις πρόκειται να απαιτήσει από τη ΝΦ όταν εκλεγεί ο νέος διοικητής α)όλα τα κάστρα της, πέρα των τριών που αυτή τη στιγμή κατοικούνται, με στόχο να τα επανδρώσει, και β) το Γκιφτ, ώστε να εγκαταστήσει εκεί όσους Άγριους επιθυμήσουν να περάσουν νότια του Τείχους.

Οι απαιτήσεις αυτές του Στάννις θα έρθουν στο προσκήνιο αμέσως μετά την εκλογή του Τζον ως άρχοντας διοικητής της ΝΦ, όπου και ο Τζον, ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις θα κατορθώσει να διατηρήσει στην κατοχή της ΝΦ τα κάστρα (σκοπεύοντας ωστόσο να ακολουθήσει το σχέδιο του Στάννις και να τα επανδρώσει) παραχωρώντας μόνο το Γκιφτ και συμφωνώντας στην εγκατάσταση των Αγρίων εκεί, των οποίων την φροντίδα θα αναλάβει η ΝΦ.

Β. Η διαπραγμάτευση με την ΝΦ και η προσπάθεια εύρεσης συμμάχων στο Βορρά (A Dance with Dragons – Jon I)
Το κεντρικό σημείο του πρώτου κεφαλαίου του Τζον στον Χορό των Δράκων είναι μία ακόμη συνάντηση του Τζον με τον Στάννις, πάντα υπό την εποπτεία της Μελισάνδρα. Η διαφορά, ωστόσο, με την προηγούμενη συνάντηση των δύο ανδρών είναι πως αυτή τη φορά ο Τζον απευθύνεται στον Στάννις ως άρχοντας διοικητής της ΝΦ και όχι ως ένα απλό μέλος της, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στους όρκους που έχει δώσει ως διοικητής της ΝΦ και στις απαιτήσεις του βασιλιά.

Η διαπραγματεύσεις είναι ιδιαίτερα επίπονες για τον Τζον, καθώς οι απαιτήσεις που προβάλλει ο Στάννις είναι δύσκολο να ικανοποιηθούν.

«Ωραία» είπε ο Στάννις «γιατί δε θα ανεχτώ άλλους βασιλιάδες στο Γουέστερος. Υπέγραψες το διάταγμα;»
«'Οχι, Μεγαλειότατε.» Και να που έρχεται. Ο Τζον έκλεισε τα καμένα του δάχτυλα και τα άνοιξε ξανά. «Ζητάς πάρα πολλά.»
«Ζητάω; Σου ζήτησα να γίνεις Άρχοντας του Γουίντερφελ και Φύλακας του Βορρά. Χρειάζομαι αυτά τα κάστρα.»
«Σου παραχωρήσαμε το Νυχτερινό Οχυρό.»
«Ερείπια και ποντίκια. Είναι το δώρο ενός τσιγκούνη, που δεν κοστίζει τίποτα. Ο ίδιος σου ο άντρας, ο Γιάργουικ, λέει ότι θα χρειαστεί μισός χρόνος προτού ξαναγίνει το κάστρο κατοικήσιμο.» «Τα άλλα οχυρά δεν είναι καλύτερα.»
«Το ξέρω αυτό. Δεν έχει σημασία. Είναι τα μόνα που έχουμε. Υπάρχουν δεκαεννιά φρούρια κατά μήκος του Τείχους και μόνο τα τρία είναι επανδρωμένα. Σκοπεύω να τα επανδρώσω όλα τους πριν το τέλος του χρόνου.»
«Δε διαφωνώ μ' αυτό, Μεγαλειότατε, αλλά λέγεται πως σκοπεύεις επίσης να παραχωρήσεις αυτά τα κάστρα στους ιππότες και τους άρχοντές σου, να τα κρατήσουν ως δικά τους φέουδα στο όνομά σου.»
«Οι βασιλιάδες πρέπει να είναι ανοιχτοχέρηδες με τους ακόλουθούς τους. Δεν έμαθε τίποτα στον μπάσταρδό του ο Άρχοντας Ένταρντ; Πολλοί από τους ιππότες και τους άρχοντές μου εγκατέλειψαν πλούσια εδάφη και γερά κάστρα στο Νότο. Δεν πρέπει να ανταμείψω την υπακοή τους;»
«Αν θέλεις να χάσεις όλους τους πρόμαχους του πατέρα μου, Μεγαλειότατε, ο καλύτερος τρόπος είναι να αρχίσεις να χαρίζεις κάστρα του Βορρά σε Νότιους άρχοντες.»
«Πώς μπορώ να χάσω άντρες που δεν έχω; Ήλπιζα να δώσω το Γουίντερφελ σε έναν Βόρειο, αν θυμάσαι. Ένα γιο του Ένταρκ Σταρκ. Μου πέταξε την προσφορά στα μούτρα.» Όταν ο Στάννις Μπαράθηον ένιωθε δυσαρέσκεια, ήταν σαν σκύλος με το κόκαλό του· δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τίποτε άλλο.

Όπως αναφέρθηκε λίγο παραπάνω, μία από τις βασικές απαιτήσεις του Στάννις σε αυτό το σημείο, είναι η παραχώρηση όλων των κάστρων της ΝΦ, εξαιρουμένων μόνο των τριών που κατοικούνται αυτή τη στιγμή. Ήδη έχει στην κατοχή του το Νυχτερινό Οχυρό (Nightfort) το οποίο θα αποτελέσει και την έδρα του προς το παρόν, αν και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ομολογουμένως δεν είναι και η καλύτερη. Ζητώντας τα προαναφερθέντα κάστρα, ο Στάννις σκοπεύει να τα επανδρώσει, αλλά και να τα δώσει στους άνδρες του ως ανταμοιβή για την στήριξή τους προς το πρόσωπό του, καθώς γνωρίζει το γεγονός πως έχουν χάσει τα εδάφη τους στον Νότο. Ο Τζον, παρόλα αυτά, αρνείται κατηγορηματικά να υπογράψει το διάταγμα παραχώρησης των κάστρων στον Στάννις και προσφέρει μια εναλλακτική λύση, έχοντας ως κοινό σημείο την επάνδρωση και επαναλειτουργία όλων των κάστρων της ΝΦ:

«Μου προσφέρεις άδειες και έρημες εκτάσεις, κι όμως μου αρνείσαι τα κάστρα που χρειάζομαι για να ανταμείψω τους άρχοντες και προμάχους μου.»
«Η Νυχτερινή Φρουρά έχτισε αυτά τα κάστρα ... »
«Και η Νυχτερινή Φρουρά τα εγκατέλειψε.»
« ... για να υπερασπιστεί το Τείχος» συμπλήρωσε πεισματικά ο Τζον «όχι ως έδρες Νότιων αρχόντων. Οι πέτρες αυτών των οχυρών είναι χτισμένες με το αίμα και τα οστά των αδερφών μου, που είναι από καιρό νεκροί. Δεν μπορώ να σ' τα παραχωρήσω.»
«Δεν μπορείς ή δε θέλεις;» Οι φλέβες στο λαιμό του βασιλιά προεξείχαν κοφτερές σαν σπαθί. «Σου πρόσφερα ένα όνομα.»
«'Εχω όνομα, Μεγαλειότατε.»
«Σνόου. Υπήρξε ποτέ πιο δυσοίωνο όνομα;» Ο Στάννις άγγιξε τη λαβή του σπαθιού του. «Ποιος νομίζεις πως είσαι;»
«Ο φρουρός στις επάλξεις. Το σπαθί στο σκοτάδι.»
«Δε μου χρειάζονται τα λόγια σου.» Ο Στάννις τράβηξε τη λεπίδα που αποκαλούσε Φωτοδότη. «Να το σπαθί σου στο σκοτάδι.» Φως ξεπηδούσε από τη λεπίδα, πότε κόκκινο, πότε κίτρινο, πότε πορτοκαλί, βάφοντας το πρόσωπο του βασιλιά με κοφτές, φωτεινές αποχρώσεις. «Ακόμα κι ένα πράσινο αγόρι θα 'πρεπε να μπορεί να το δει αυτό. Είσαι τυφλός;»
«Όχι, άρχοντά μου. Συμφωνώ πως αυτά τα κάστρα πρέπει να επανδρωθούν -»
«Ο μικρός διοικητής συμφωνεί. Τι τύχη.»
«-από τη Νυχτερινή Φρουρά.»
«Δεν έχεις αρκετούς άντρες.»
«Τότε, δώσ' μου τους άντρες, Μεγαλειότατε. Θα προσφέρω τους αξιωματικούς για τα ερημωμένα φρούρια, έμπειρους διοικητές που γνωρίζουν το Τείχος και τις εκτάσεις πέρα απ' αυτό και πώς να επιβιώσουν τον επερχόμενο χειμώνα. Σε αντάλλαγμα για όλα όσα σου προσφέραμε, δώσε μου τους άντρες να επανδρώσω τις φρουρές. Πεζούς στρατιώτες, τοξότες, άγουρα αγόρια. Θα δεχτώ ακόμα και τους πληγωμένους και τους αρρώστους.»
Ο Στάννις τον κοίταξε δύσπιστα κι ύστερα γέλασε δυνατά. «Είσαι γενναίος, Σνόου, το παραδέχομαι αυτό, αλλά είσαι τρελός, αν πιστεύεις ότι οι άντρες μου θα ντυθούν στα μαύρα.»
«Μπορούν να φορούν ό,τι μανδύα θέλουν, αρκεί να υπακούν τους αξιωματικούς μου όπως τους δικούς σου.»
Ο βασιλιάς έμεινε ασυγκίνητος. «Έχω ιππότες και άρχοντες στην υπηρεσία μου, απογόνους ευγενών οίκων με τιμή. Δεν μπορεί να περιμένεις να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές λαθροκυνηγών, χωρικών και δολοφόνων.»

Ο Τζον δηλαδή προτείνει στον Στάννις να επανδρώσει τα κάστρα της ΝΦ με τους άντρες του Στάννις, αλλά η διαφορά με την προηγούμενη πρόταση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι άντρες αυτοί θα υπακούουν στις εντολές των αξιωματικών της ΝΦ, οι οποίοι θα είναι και οι διοικητές των κάστρων αυτών. Η πρόταση μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως λογική, αλλά είναι πρακτικά αδύνατο για τον Στάννις να προχωρήσει σε μια τέτοιου είδους συμφωνία, καθώς κινδυνεύει να χάσει την αφοσίωση των ανδρών του, οι οποίοι όπως παρατηρεί και ο ίδιος δεν θα αποδέχονταν ποτέ “να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές λαθροκυνηγών, χωρικών και δολοφόνων.”

Κατά συνέπεια, οι δύο άντρες δεν καταφέρνουν να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία αναφορικά με την παραχώρηση ή επάνδρωση των κάστρων της ΝΦ, και η συνάντησή τους λήγει δίχως αποτέλεσμα ως προς το ζήτημα αυτό.

Παρόλα αυτά, αν και ο Στάννις δεν καταφέρνει ποτέ να αποσπάσει τα οχυρά της ΝΦ, έχει επιτύχει την παραχώρηση της έκτασης του Γκιφτ σε εκείνον ώστε να εγκατασταθούν εκεί οι Άγριοι, όπως υπονοείται κατά τη διάρκεια της συζήτησης του με τον Τζον:

Ο Τζον αγνόησε αυτό το σχόλιο. «Σας έδωσα ζωοτροφή για τα ζώα σας και μόλις τελειώσει η σκάλα θα σου δανείσω τους χτίστες για να αποκαταστήσεις το Νυχτερινό Οχυρό. Συμφώνησα ακόμα και να εγκαταστήσεις αγρίους στο Γκιφτ, που δόθηκε στη Νυχτερινή Φρουρά στο διηνεκές.»

Το άλλο σημαντικό θέμα που έρχεται στο προσκήνιο στο πρώτο αυτό κεφάλαιο του Τζον, είναι η προσπάθεια του Στάννις για εύρεση συμμάχων στο Βορρά. Παρότι βρισκόταν ακόμη σε διαπραγματεύσεις με τη ΝΦ, δεν έχασε χρόνο και έστειλε μηνύματα στους άρχοντες του Βορρά απαιτώντας την υποταγή τους σε εκείνον. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας στέλνει και το Χέρι του, Ντάβος Σήγουορθ, στο Λευκό Λιμάνι για να διαπραγματευτεί με τον Μάντερλυ, γνωρίζοντας πως είναι ένας από τους ισχυρότερους προμάχους των Σταρκ. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, μόνο ο διορισμένος από τον εκλείποντα Ρίκαρντ, καστελάνος του Κάρχολντ, Άρνολφ Κάρσταρκ, έχει πάρει ανοιχτά το μέρος του Στάννις (αν και όπως μαθαίνουμε προς το τέλος του βιβλίου, η πραγματική του πίστη και αφοσίωση βρίσκεται στην πλευρά των Μπόλτον). Κανένας άλλος πρόμαχος των Σταρκ δεν έχει αποφασίσει να υποστηρίξει τον Στάννις, οι περίσσοτεροι εκ των οποίων μάλιστα δεν καταδέχονται καν να απαντήσουν:

«Τότε, μην το κάνεις.» Ο Τζον αναρωτήθηκε ποιος από τους πρόμαχους του πατέρα του είχε αρνηθεί την υποταγή στο Βασιλιά Στάννις αυτή τη φορά. Είχε διαδώσει αμέσως τα νέα όταν το Κάρχολντ είχε ταχθεί με το μέρος του.

....

«Στείλαμε τρεις ντουζίνες κοράκια» παραπονέθηκε ο βασιλιάς «όμως η μόνη απάντηση που παίρνουμε είναι σιωπή και ανυπακοή.

Ορισμένοι, από την άλλη, του απαντούν δίχως η απάντησή τους να είναι εκείνη που αρέσει στον Βασιλιά:

«Η Νήσος της Άρκτου δε γνωρίζει άλλο ηγεμόνα από το Βασιλιά του Βορρά, το όνομα του οποίου είναι ΣΤΑΡΚ.

….

«Ο Άρχοντας Πολύ-Χοντρός-Για-Να-Ανέβει-Σε-Άλογο.» Το γράμμα του Άρχοντα Γουάιμαν Μάντερλυ από το Λευκό Λιμάνι μιλούσε μόνο για την προχωρημένη του ηλικία και την κακή του υγεία, και τίποτε άλλο. Ο Στάννις τον είχε διατάξει να μη μιλήσει σε κανέναν ούτε και γι' αυτό.

Αξίζει επίσης να αναφερθεί πως ένα ενδιαφέρον κοινό σημείο ανάμεσα στις παραπάνω περιπτώσεις είναι η διαταγή του Στάννις να αφήσει ή όχι να διαδοθούν τα νέα ανάλογα με το αν είναι ευνοϊκά για τα σχέδιά του. Η πρακτική αυτή αποτελεί μια προσπάθεια να διατηρήσει ακμαίο το ηθικό των ανδρών του όσο είναι δυνατόν.

Γ. «'Ενα βασίλειο, ένας θεός, ένας βασιλιάς!» Jon III

«Το Γουέστερος έχει μόνο ένα βασιλιά» είπε ο Στάννις. Η φωνή του έμοιαζε τραχιά, χωρίς καμία από τη μελωδικότητα της φωνής της Μελισάντρα. «Με αυτό το σπαθί υπερασπίζομαι τους υπηκόους μου και καταστρέψω όσους τους απειλούν. Γονατίστε και σας υπόσχομαι φαγητό, γη και δικαιοσύνη. Γονατίστε και ζήστε. Ή φύγετε και πεθάνετε. Η επιλογή είναι δική σας.»

Το τρίτο κεφάλαιο του Τζον στον Χορό των Δράκων αποτελεί κομβικό σημείο για την πλοκή των γεγονότων στο Μαύρο Κάστρο στο πέμπτο βιβλίο. Το κυρίαρχο γεγονός που διαδραματίζεται σε αυτό το κεφάλαιο πρόκειται φυσικά για την τελετουργία που διοργανώνει ο Στάννις και η Μελισάνδρα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μανς καίγεται στην πυρά ως λιποτάκτης της ΝΦ, ενώ ο Στάννις δίνει την επιλογή στους επιζώντες-αιχμαλώτους της Μάχης του Μαύρου Κάστρου είτε να τον δεχτούν ως βασιλιά τους και να περάσουν νότια του Τείχους αποδεχόμενοι τον Ρ' Λορ ως τον θεό τους, είτε να παραμείνουν μόνοι και αβοήθητοι πέρα από το Τείχος.
Η απόφαση αυτή του Στάννις θα αφήσει τα σημάδια της σε ολόκληρη την πλοκή του Μαύρου Κάστρου στον Χορό των Δράκων καθώς θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας ιδιαίτερα εύθραυστης ισορροπίας νότια του Τείχους. Πλέον, η ΝΦ θα έχει να φροντίσει όχι μόνο για τις δικές της προμήθειες και εφόδια, αλλά και για εκείνες των υπεράριθμων Ελεύθερων Ανθρώπων (λίγο λιγότεροι από χίλιοι άνθρωποι), τους οποίους θα πρέπει ταυτόχρονα να εντάξει αρμονικά στο βασίλειο, εγγυώντας την ειρήνη του βασιλιά. Ακόμη, με την μεταφορά των Αγρίων νότια του Τείχους, δημιουργείται το ζήτημα ποιανού το μέρος θα υποστηρίξουν οι Άγριοι αυτοί σε περίπτωση που εμφανιστεί ο Τόρμουντ με τους άντρες του βόρεια του Τείχους. Για να αποφύγει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο Τζον παίρνει τα δικά του μέτρα στη συνέχεια.

Βασική προέκταση της επιλογής που δίνει ο Στάννις στους Άγριους αποτελεί ο προσηλυτισμός των Αγρίων στον Ρ' Λορ. Πέρα από την αναγνώριση του ίδιου δηλαδή ως βασιλιά και την υποταγή σε εκείνον, ο Στάννις αναγκάζει τους Άγριους να αφήσουν πίσω τους Παλαιούς Θεούς που λάτρευαν μέχρι στιγμής και ασπαστούν τον Κόκκινο Θεό από εδώ και πέρα. Σε αυτό αποσκοπεί άλλωστε και η κίνηση να δοθεί σε κάθε Άγριο που θέλει να εγκατασταθεί νότια του Τείχους ένα κομμάτι από γουέιργουντ ώστε να το πετάξει στη φωτιά, συμβολίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο τον προσηλυτισμό τους στη νέα θρησκεία.

Παρότι κατά τη διάρκεια της τελετουργίας οι Άγριοι φαινομενικά δέχονται να ασπαστούν τον Ρ' Λορ [και να δηλώσουν υποταγή στον Στάννις], στην πραγματικότητα ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα τον αναγνωρίσουν ως τον θεό τους, πράγμα που διακρίνεται ξεκάθαρα σε ορισμένα από τα επόμενα κεφάλαια του Τζον. Είναι άλλωστε αδύνατο να αφήσει κάποιος μια θρησκεία που λάτρευε για αιώνες και εντελώς ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, να ασπαστεί μια νέα θρησκεία.
Η συνύπαρξη επομένως των ιδιαίτερα φανατικών οπαδών του Ρ' Λορ (ειδικά μετά την άφιξη της Σελύζ στο Μαύρο Κάστρο) με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν στους Παλαιούς Θεούς δημιουργεί ένα εν δυνάμει εκρηκτικό μείγμα στο Τείχος, το οποίο χρειάζεται μια απλή σπίθα για να εκραγεί. Το θέμα αυτό εμφανίζεται επίσης και κατά τη διάρκεια της πορείας του Στάννις προς το Γουίντερφελ, όπου η επιθετικότητα των R'hllorites απέναντι στους λάτρεις των Παλαιών Θεών δημιουργεί τριβές στο στρατόπεδο του Στάννις. Η αρμονική και ειρηνική συνύπαρξη των δύο αυτών διαφορετικών κατηγορίων (δηλαδή των οπαδών του Ρ' Λορ και των άλλων θρησκειών) είναι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που θα πρέπει ο Στάννις να λύσει αν θέλει να κυβερνήσει αποτελεσματικά το βασίλειό του στην [απίθανη;] περίπτωση που θα πάρει τον θρόνο.

Part 1

[odykal]

(Συνέχεια)

Δ. Πολεμικό Συμβούλιο – Επιλογή Σχεδίου ενάντια στους Μπόλτον Jon IV

Το τέταρτο κεφάλαιο του Τζον μπορεί να χωριστεί σε δύο ενότητες. Στην πρώτη εξ αυτών, γίνεται γνωστό στον αναγνώστη το πρόβλημα που έχει προκύψει με τις προμήθειες και τα εφόδια της ΝΦ. Τόσο η παρατεταμένη παρουσία του Στάννις στο Μαύρο Κάστρο, όσο και η άφιξη των χίλιων περίπου Ελεύθερων Ανθρώπων (αυξάνονται μέρα με τη μέρα) στο Γκιφτ, θα οδηγήσει γρήγορα τη ΝΦ σε ένα αδιέξοδο, καθώς σύντομα δεν θα υπάρχουν τα τρόφιμα για να τους θρέψει.
Η δεύτερη ενότητα του κεφαλαίου έχει φυσικά ως κεντρικό κομμάτι της το πολεμικό συμβούλιο του Στάννις. Πρόκειται για την τελευταία και καθοριστική συνάντηση Τζον-Στάννις πρόσωπο με πρόσωπο μέχρι στιγμής στα βιβλία. Ο ρόλος του Τζον σε αυτή τη σκηνή είναι μείζονας σημασίας, καθώς η παρουσία του στο συμβούλιο οδηγεί τον Στάννις να πάρει τη σωστή απόφαση αποφεύγοντας μια πρόωρη καταστροφή. Σε αυτό το κεφάλαιο, επομένως, γίνεται πιο εμφανής από ποτέ η αντίληψη πως ο Τζον λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως ο “αντικαταστάτης” του Ντάβος ως προς τις συμβουλές που δίνει στον Στάννις. Και οι δύο αυτοί άντρες προσπαθούν να δώσουν στον βασιλιά την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, ακομη και όταν αυτή δεν αρέσει στον Στάννις, αποφεύγοντας τις άσκοπες κολακείες. Όπως χωρίς τον Ντάβος ο Στάννις δεν θα είχε κατευθυνθεί για το Τείχος γνωρίζοντας ένα πρόωρο τέλος στο Ντράγκονστοουν, έτσι και χωρίς τον Τζον ο Στάννις θα είχε κινηθεί εναντίον του Ντρέντφορντ πέφτοντας στην παγίδα των Μπόλτον. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν ο θάνατος του Στάννις.


Όταν ο Τζον φτάνει στον τόπο διεξαγωγής του συμβουλίου, οι υπόλοιποι βρίσκονται ήδη εκεί:

Στον Πύργο του Βασιλιά, ο Τζον παρέδωσε τα όπλα του και τον ανήγγειλαν στο βασιλιά. Το λιακωτό ήταν ζεστό και γεμάτο κόσμο. Ο Στάννις και οι αξιωματικοί του ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα χάρτη του Βορρά. Οι ανιχνευτές των μετόπισθεν βρίσκονταν ανάμεσά τους. Ήταν εκεί επίσης ο Σίγκορν, ο νεαρός Μάγκναρ του Θεν, ντυμένος με ένα πλεκτό θώρακα από δέρμα και μπρούτζινες φολίδες. Ο Κροταλιστής έξυνε τις χειροπέδες στον καρπό του με ένα κίτρινο ραγισμένο νύχι. Καφετιά γένια κάλυπταν τα βαθουλωμένα του μάγουλα και το πιγούνι του και τούφες βρόμικα μαλλιά κρέμονταν μπροστά στα μάτια του. «Να τος» είπε όταν είδε τον Τζον. «Το γενναίο αγόρι που σκότωσε τον Μανς όταν βρέθηκε δεμένος στο κλουβί.» Το μεγάλο τετράγωνο πετράδι που στόλιζε τις χειροπέδες γυάλιζε κατακόκκινο. «Σου αρέσει το ρουμπίνι μου, Σνόου; Μία ένδειξη αγάπης από την Κόκκινη Αρχόντισσα.»

Πέρα από τους αξιωματικούς του Στάννις, στο συμβούλιο παρεύρισκεται τόσο ο Σίγκορν, όσο και ο Κροταλιστής [Μανς Ρέιντερ], πράγμα που είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως ο Στάννις σχεδιάζει να εντάξει τους τριακόσιους περίπου Άγριους που είναι σε θέση να πολεμήσουν στο στρατό του.

Λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο Στάννις αποκαλύπτει τον λόγο για τον οποίο δεν έχει ξεκινήσει ακόμη την πορεία του προς τα νότια, παρότι έχει στείλει μηνύματα στους προμάχους των Σταρκ τόσο με κοράκια, όσο και με αγγελιοφόρους (Τζάστιν Μάσσεϋ & Ρίτσαρντ Χόρπ: “οι ανιχνευτές των μετόπισθεν” Τζον ΙΙ) εδώ και αρκετό καιρό:

«Άρχοντα Σνόου, πρόσεξέ με. Χασομέρησα εδώ με την ελπίδα ότι οι άγριοι θα φανούν τόσοι χαζοί ώστε να επιτεθούν ξανά στο Τείχος. Άφού δε μου κάνουν τη χάρη, είναι καιρός να ασχοληθώ με τους άλλους εχθρούς μου.»

Εφόσον, επομένως, οι Άγριοι δεν έχουν επιχειρήσει κάποια νέα επίθεση στο Τείχος, δεν είναι διατεθειμένος να χάσει άλλο χρόνο και αποφασίζει να κινηθεί προς τα νότια.

Το πρώτο θέμα που πέφτει στη συζήτηση είναι αυτό του Μορς Άμπερ, του μεγαλύτερου εκ των θείων του Τρανό-Τζον. Παράλληλα, η συζήτηση επεκτείνεται και σε ποιους βόρειους άρχοντες έχουν δηλώσει υποταγή στους Μπόλτον:

«Άρχοντα Σνόου, πες μου για τον Μορς Άμπερ» είπε ο Βασιλιάς Στάννις.
Η Νυχτερινή Φρουρά δεν παίρνει το μέρος κανενός, σκέφτηκε ο Τζον, όμως μια άλλη φωνή μέσα του είπε: οι λέξεις δεν είναι λεπίδες. «Ο μεγαλύτερος από τους θείους του Τρανο-Τζον. Κορακοφάγο τον φωνάζουν. Ένα κοράκι μια φορά τον πήρε για νεκρό και του 'βγαλε το μάτι. Έπιασε το πουλί και του ξερίζωσε το κεφάλι. Όταν ο Μορς ήταν νέος, ήταν φοβερός πολεμιστής. Ο γιος του πέθανε στην Τρίαινα και η γυναίκα του στη γέννα. Τη μοναχοκόρη του την πήραν οι άγριοι τριάντα χρόνια πριν.»
«Να γιατί θέλει το κεφάλι του» είπε ο Χάργουντ Φελ.
«Μπορεί κανείς να εμπιστευτεί αυτόν τον Μορς;» ρώτησε ο Στάννις.
Ορκίστηκε υποταγή ο Μορς Άμπερ; «Μεγαλειότατε, θα πρέπει να τον βάλετε να δώσει τους όρκους του μπροστά στο δέντρο της καρδιάς.»
Ο Γκόντρυ ο Γιγαντοφονιάς κάγχασε. «Είχα ξεχάσει ότι εσείς οι Βόρειοι λατρεύετε τα δέντρα.»
«Τι είδους θεοί είναι αυτοί που αφήνουν τα σκυλιά να τους κατουράνε;» ρώτησε ο Κλέιτον Σαγκς, ο λακές τσυ Φάρρινγκ.
Ο Τζον επέλεξε να τους αγνοήσει. «Μεγαλειότατε, θα μπορούσα να μάθω αν οι Άμπερ έχουν δηλώσει υποτέλεια;»
«Οι μισοί, και μόνο αν κερδίσω αυτόν τον Κορακοφάγο» είπε ο Στάννις με έναν ενοχλημένο τόνο. «Θέλει το κεφάλι του Μανς Ρέιντερ για κύπελλο και χάρη για τον αδελφό του, που πήγε στο νότο για να ενωθεί με τον Μπόλτον. Πορνοκτόνο τον φωνάζουν.»

Από το παραπάνω απόσπασμα ο αναγνώστης μαθαίνει πως ο Στάννις έχει καταφέρει να έρθει σε επικοινωνία με τον Μορς Άμπερ (πιθανόν μέσω εκείνων των ανιχνευτών των μετόπισθεν), ο οποίος φαίνεται διατεθειμένος να συμμαχήσει με τον Στάννις αν εκπληρωθούν δύο όροι που έχει θέσει: α) να πάρει το κεφάλι του Μανς για κύπελλο (εξαιτίας της αιώνιας έχθρας των Άμπερ με τους Άγριους) και β) να δοθεί χάρη στον αδερφό του, Χόδερ Άμπερ, ο οποίος έχει φύγει νότια με τους Μπόλτον. Ο Στάννις ρωτά τον Τζον για την αξιοπιστία του ατόμου αυτού, καθώς έχει αμφιβολίες για το αν πράγματι θα πρέπει να τον εμπιστευτεί. Έχει επίσης ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζουν οι λάτρεις του Ρ' Λορ τους Παλαιούς Θεούς.

«Είναι κι άλλοι άντρες που έχουν δηλώσει υποταγή στον Μπόλτον;»
Η κόκκινη ιέρεια γλίστρησε πιο κοντά στο βασιλιά. «Είδα μια πόλη με ξύλινα τείχη και ξύλινους δρόμους, γεμάτη με άντρες. Λάβαρα ανέμιζαν πάνω στα τείχη: μία άλκη, ένα δίστομο τσεκούρι, τρία κωνοφόρα δέντρα, τσεκούρια σταυρωμένα πίσω από μια κορόνα, το κεφάλι ενός αλόγου με φλεγόμενα μάτια.»
«Χόρνγουντ, Σέργουιν, Τώλχαρτ, Ράυσγουελ και Ντάστιν» τους πληροφόρησε ο Σερ Κλέιτον Σαγκς.
«Προδότες όλοι τους. Σκυλιά των Λάννιστερ.»
«Οι Ράυσγουελ και οι Ντάστιν συνδέονται με τον Οίκο των Μπόλτον μέσω γάμου» τον πληροφόρησε ο Τζον. «Οι άλλοι έχουν χάσει τους άρχοντές τους σε μάχες. Δεν ξέρω ποιος τους διοικεί τώρα. Ο Κορακοφάγος δεν είναι σκυλί πάντως. Ο Μεγαλειότατος θα έκανε καλά, αν δεχόταν τους όρους του.»
Ο Στάννις έτριξε τα δόντια του. «Με πληροφόρησε πως οι Άμπερ δε θα πολεμήσουν Άμπερ για κανένα λόγο.»
Ο Τζον δεν ξαφνιάστηκε. «Αν τα πράγματα φτάσουν σε μάχη, δες προς τα πού ανεμίζει το λάβαρο του Χόδερ και βάλε τον Μορς στην άλλη άκρη της γραμμής.»
Ο Γιγαντοφονιάς διαφωνούσε. «Θα κάνεις τον Μεγαλειότατο να δείχνει αδύναμος. Εγώ λέω να τους δείξουμε τη δύναμή μας. Κάψε την Τελευταία Εστία και ισοπέδωσέ την και ίππευσε στη μάχη κρατώντας το κεφάλι του Κορακοφάγου παλουκωμένο σε μια λόγχη, σαν μάθημα για τον επόμενο άρχοντα που θα θέλει να δηλώσει μισερή υποταγή.»
«Υπέροχο σχέδιο, αν θέλεις κάθε σπαθί του Βορρά να ξεσηκωθεί εναντίον σου. Το μισό είναι περισσότερο από το τίποτα. Οι Άμπερ δε συμπαθούν τους Μπόλτον. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Πορνοκτόνος μπορεί να έχει προσχωρήσει στον Μπάσταρδο είναι επειδή οι Λάννιστερ κρατούν αιχμάλωτο τον Τρανο-Τζον.»

Από τον Μορς Άμπερ, η συζήτηση πηγαίνει στους προμάχους που έχουν μέχρι στιγμής πάρει το μέρος των Μπόλτον. Η Μελισάνδρα έχει δει σε όραμά της “μια πόλη με ξύλινα τείχη και ξύλινους δρόμους, γεμάτη με άντρες. Λάβαρα ανέμιζαν πάνω στα τείχη”. Η πόλη αυτή πρόκειται για το Μπάρροουτον (Barrowton), την έδρα του Οίκου Ντάστιν. Μέχρι στιγμής οι οίκοι που φαίνεται να έχουν συμμαχήσει με τους Μπόλτον είναι οι “Χόρνγουντ, Σέργουιν, Τώλχαρτ, Ράυσγουελ και Ντάστιν”. Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Τζον, οι Ντάστιν & οι Ράυσγουελ έχουν δεσμούς γάμου με τους Μπόλτον (η τωρινή Αρχόντισσα Ντάστιν – Μπάρμπρεϋ Ντάστιν- είναι γεννημένη Ράυσγουελ και η αδερφή της ήταν παντρεμένη με τον Ρους Μπόλτον. Απέκτησαν μάλιστα έναν γιο, τον Ντόμερικ, ο οποίος πέθανε σε σχετικά νεαρή ηλικία, σύμφωνα με τον ίδιο τον Ρους από δηλητήριο του Ράμσεϋ), ενώ οι υπόλοιποι οίκοι έχουν χάσει τους άρχοντές τους στον πόλεμο. Όπως και να 'χει, πάντως, οι προαναφερθέντες οίκοι είναι από τους ισχυρότερους του Βορρά.
Αμέσως μετά, η κουβέντα γυρνά πάλι στον Μορς Άμπερ, ο οποίος έχει δηλώσει στον Στάννις πως δεν θα πολεμήσει τον αδερφό του σε περίπτωση που βρεθούν αντιμέτωποι σε πεδίο της μάχης. Παρόλα αυτά, ο Τζον προσπαθεί να πείσει τον Στάννις να αποδεχθεί τους όρους του Μορς, καθώς θεωρεί ότι μια τέτοια συμμαχία θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη. Από την άλλη, ο Γκόντρυ Φάρρινγκ (Godry Farring), αξιωματικός του Στάννις προτείνει να κινηθούν εναντίον του Μορς Άμπερ και να ισοπεδώσουν την έδρα του ως ένα μάθημα για εκείνους που δεν επιθυμούν να δηλώσουν υποταγή στον Στάννις. Ο Τζον διαφωνεί, θεωρώντας μια τέτοια κίνηση κάτι παραπάνω από ανόητη. Ακολουθεί μια σχετικά έντονη λογομαχία ανάμεσα στους δύο άντρες χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Το  ζήτημα που θίγεται αμέσως μετά είναι το σχέδιο του Στάννις για το πως θα κινηθεί εναντίον των Μπόλτον:

«Ξέρω τα πάντα για τους όρκους σας. Λυπήσου με με την ακεραιότητά σου, Άρχοντα Σνόου. Σκοπεύω να προελάσω εναντίον του Ντρέντφορτ.» Όταν είδε την έκπληξη στο πρόσωπο του Τζον, χαμογέλασε. «Σε εκπλήσσει αυτό; Ωραία. Ό,τι εκπλήσσει έναν Σνόου μπορεί να εκπλήξει κι άλλον έναν. Ο Μπάσταρδος του Μπόλτον έχει πάει νότια κι έχει πάρει τον Χόδερ Άμπερ μαζί του. Ο Μορς Άμπερ και ο Άρνολφ Κάρσταρκ συμφωνούν σ' αυτό. Το μόνο που μπορεί να σημαίνει αυτό είναι ένα χτύπημα στην Τάφρο Κέιλιν, να ανοίξει το δρόμο στον άρχοντα πατέρα του για να μπορεί να επιστρέψει στο Βορρά. Ο Μπάσταρδος πρέπει να πιστεύει πως είμαι πολύ απασχολημένος με τους άγριους για να τον ενοχλήσω. Ωραία και καλά. Το αγόρι μού έδειξε το λαιμό του. Σκοπεύω να του τον κόψω. Ο Ρους Μπόλτον μπορεί να ξανακερδίσει το Βορρά, αλλά όταν θα γίνει αυτό, θα δει ότι το κάστρο, τα κοπάδια και οι σοδειές του ανήκουν σε μένα. Αν πιάσω απροετοίμαστο το Ντρέντφορτ -»
«Δεν πρόκειται» τον διέκοψε ο Τζον. Ήταν σα να χτύπησε μια φωλιά από σφήκες με ένα ραβδί. Ένας από τους άντρες της βασίλισσας γέλασε, ένας άλλος έφτυσε, κάποιος μουρμούρισε μια κατάρα και όλοι οι άλλοι προσπαθούσαν να μιλήσουν ταυτόχρονα.
«Το αγόρι έχει ακόμα γάλα στις φλέβες του» είπε ο Σερ Γκόντρυ ο Γιγαντοφονιάς. «Οι δειλοί βλέπουν παράνομους πίσω από κάθε θάμνο» ξεφύσησε ο Άρχοντας Σουήτ. Ο Στάννις σήκωσε το χέρι του να γίνει ησυχία. «Εξήγησε τι εννοείς.»

Ο Στάννις φαίνεται να ξαφνιάζει τον Τζον αναφέροντας πως σχεδιάζει να βαδίσει εναντίον του Ντρέντφορντ, βασιζόμενος στο γεγονός πως εκείνο θα είναι πλέον σχεδόν ανυπεράσπιστο καθώς ο Ράμσεϋ μόλις αναχώρησε μαζί με τον Χόδερ Άμπερ για να καταλάβει την Τάφρο Κέιλιν και να ανοίξει τον δρόμο για να περάσει ο Ρους στον Βορρά. Η κίνηση αυτή του Στάννις έχει λογική, το πρόβλημα, ωστόσο, εντοπίζεται στο γεγονός πως όντας εκείνος ένας άνθρωπος από τα Στόρμλαντς, δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τα ιδιαίτερα γεωγραφικά χαρακτηριστικά του Βορρά, με συνέπεια να κάνει λάθος στην εκτίμησή του. Ευτυχώς για εκείνον, είχε την προνοητικότητα να καλέσει τον Τζον στο συμβούλιό του και να ακούσει τη γνώμη του.



credit: http://iceandfire.wikia.com/

Από πού ν' αρχίσω; Ο Τζον πήγε προς το χάρτη. Κεριά κρατούσαν τις γωνίες του για να μην τυλιχτεί. Ένα ρυάκι ζεστού κεριού χυνόταν διαγώνια του Κόλπου της Φώκιας (Bay of Seals), αργό σαν παγόβουνο. «Για να φτάσεις στο Ντρέντφορτ, Μεγαλειότατε, θα πρέπει να πάρεις τη βασιλική οδό και να περάσεις τον Ακροπόταμο (Last River), να στρίψεις νοτιοανατολικά και να διασχίσεις τους Μοναχικούς Λόφους (Lonely Hills).» Έδειξε. «Αυτή η γη είναι των Άμπερ και ξέρουν κάθε δέντρο και πέτρα. Η βασιλική οδός διασχίζει τους δυτικούς βάλτους τους για εκατό λεύγες. Ο Μορς θα κόψει το στρατό σου σε κομμάτια, εκτός κι αν δεχτείς τους όρους του και τον πάρεις με το μέρος σου.»
«Πολύ καλά. Ας πούμε ότι θα το κάνω αυτό.»

Παρότι ο Ακροπόταμος δεν κατονομάζεται στον παραπάνω χάρτη, είναι ο ποταμός που φαίνεται να περνά λίγο νοτιότερα της Τελευταίας Εστίας (Last Hearth). Μόλις περάσει κάποιος τον ποταμό αυτό, θα χρειαστεί να κατευθυνθεί νοτιοανατολικά, μέσα από τους Μοναχικούς Λόφους, για να φτάσει στο Ντρέντφορτ. Καθώς, όμως, τα εδάφη αυτά ανήκουν στους Άμπερ, αν ο Στάννις δεν αποδεχτεί τους όρους του Μορς, ο τελευταίος δεν θα τους αφήσει να περάσουν από την περιοχή του αναίμακτα. Κατά συνέπεια, ο Στάννις είναι αναγκασμένος να συμμαχήσει με τον Μορς αν θέλει να κινηθεί εναντίον του Ντρέντφορτ. Αυτό, ωστόσο, είναι το εύκολο κομμάτι, όπως αποκαλύπτει ο Τζον:

«Αυτό θα σε φέρει στο Ντρέντφορτ» είπε ο Τζον «όμως, εκτός κι αν ο στρατός σου μπορεί να νικήσει τα κοράκια ή τις φρυκτωρίες, στο κάστρο θα ξέρουν ότι πλησιάζεις. Θα είναι πολύ εύκολο για τον Ράμσεϊ Μπόλτον να αποκόψει την υποχώρησή σου και να σε αφήσει εκεί έξω, μακριά από το Τείχος, χωρίς προμήθειες και καταφύγιο, περικυκλωμένο από τους εχθρούς σου.»
«Μόνο αν εγκαταλείψει την πολιορκία στην Τάφρο Κέιλιν.»
«Η Τάφρος Κέιλιν θα πέσει πριν προλάβετε να φτάσετε στο Ντρέντφορτ. Μόλις ο Άρχοντας Ρους ενώσει τις δυνάμεις του με του Ράμσεϊ, θα είναι περισσότεροι από εσάς πέντε προς έναν.» «Ο αδερφός μου έχει κερδίσει μάχες με λιγότερους.»
«Υποθέτεις πως η Τάφρος Κέιλιν θα πέσει γρήγορα, Σνόου» διαφώνησε ο Τζάστιν Μάσσεϋ «αλλά οι σιδεράνθρωποι είναι τρανοί πολεμιστές και έχω ακούσει να λένε ότι η Τάφρος δεν έχει πατηθεί ποτέ.»
«Από το Νότο. Μια μικρή φρουρά μέσα στην Τάφρο Κέιλιν μπορεί να σπείρει τον όλεθρο σε οποιονδήποτε στρατό ανεβαίνει το υπερυψωμένο μονοπάτι, αλλά τα χαλάσματα είναι τρωτά από το βορρά και την ανατολή.» Ο Τζον στράφηκε στον Στάννις. «Μεγαλειότατε, είναι ένα τολμηρό χτύπημα, αλλά ο κίνδυνος -» Η Νυχτερινή Φρουρά δεν παίρνει το μέρος κανενός. Μπαράθηον ή Μπόλτον πρέπει να μου είναι το ίδιο. «Αν ο Ρους Μπόλτον σας παγιδέψει ανάμεσα στα τείχη του με την κυρίως δύναμή του, θα είναι το τέλος σας.»

Ο Τζον προειδοποιεί τον Στάννις πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει γνωστή η προέλαση του εναντίον του Ντρέντφορτ, συνεπώς θα είναι αδύνατο να αιφνιδιάσει το κάστρο όπως αρχικά σχεδίαζε και θα χρειαστεί να χάσει χρόνο οργανώνοντας πολιορκία. Παράλληλα, ωστόσο, όταν η Τάφρος Κέιλιν πέσει, πράγμα που θα συμβεί πολύ γρήγορα καθώς οι άμυνες του παλαιού αυτού οχυρού είναι ιδιαίτερα ευάλωτες από τον Βορρά, τότε οι Μπόλτον, που πλέον θα υπερτερούν αριθμητικά πέντε προς έναν του Στάννις, θα κατευθυνθούν προς το Ντρέντφορτ και θα περικυκλώσουν το στράτευμα του. Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ρους στο κεφάλαιο του Θήον στο Μπάροουτον, αυτό ήταν πράγματι το σχέδιο των Μπόλτον εξ αρχής, και ο Στάννις θα είχε πέσει μέσα σε αυτή την παγίδα αν δεν ήταν ο Τζον.

Η πρώτη αντίδραση των αξιωματικών του Στάννις είναι να αμφισβητήσουν τα λεγόμενα του Τζον, επιμένοντας πως το σχέδιο τους είναι σωστό. Αμέσως, η συζήτηση περνά στους άντρες οι οποίοι θα αποτελέσουν το στράτευμα του Στάννις, όπου και γίνεται γνωστό πως ο Στάννις σχεδιάζει να στρατολογήσει τριακόσιους περίπου Άγριους υπό την ηγεσία του Σίγκορν και να τους ενσωματώσει στο στρατό του, τοποθετώντας τους στην εμπροσθοφυλακή.

«'Οχι για μένα, σερ. Δε θέλω χήρες να θρηνούν από πίσω μου. Οι γυναίκες θα παραμείνουν εδώ, με τους γέρους, τους πληγωμένους και τα παιδιά. Θα χρησιμέψουν ως όμηροι για την πίστη των συζύγων και των πατέρων τους. Οι άγριοι θα σχηματίσουν την εμπροσθοφυλακή μου. Ο Μάγκναρ θα τους διοικεί, με τους δικούς του αρχηγούς ως λοχαγούς. Πρώτα, όμως, πρέπει να τους εξοπλίσουμε.»

Η κίνηση αυτή αποτελεί ένα ακόμη στρατηγικό λάθος που διαπράττει ο Στάννις εξαιτίας της μεγάλης άγνοιας που έχει τόσο αυτός, όσο και οι αξιωματικοί του όσον αφορά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Βορρά:

«Το να πίνει από το κεφάλι του Μανς Ρέιντερ μπορεί να ευχαριστήσει τον Μορς Άμπερ, αλλά η θέα των αγρίων στη γη του σίγουρα δε θα κάνει το ίδιο. Οι ελεύθεροι άνθρωποι κάνουν επιδρομές στους Άμπερ από την Αυγή των Ημερών, διασχίζοντας τον Κόλπο της Φώκιας για χρυσάφι και πρόβατα και γυναίκες. Μία από αυτές τις γυναίκες που πήραν ήταν η κόρη του Κορακοφάγου. Μεγαλειότατε, άσε τους άγριους εδώ. Αν τους πάρεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να στρέψεις τους πρόμαχους του άρχοντα πατέρα μου εναντίον σου.»

Για τον Τζον μπορεί η παρατήρηση αυτή να είναι αυτονόητη, αλλά για τους ανθρώπους εκείνους που δεν κατάγονται από τον Βορρά και κατά συνέπεια δεν έχουν γνώση της ιδιομορφίας του, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο της συζήτησης, ο Στάννις διατάζει την αποχώρηση όλων των αξιωματικών του και την παραμονή μόνο του Τζον και της Μελισάνδρα στο δωμάτιο.

Τότε πια, όταν έχουν αποχωρήσει, ο Στάννις αποκαλύπτει πως σκοπεύει να δώσει το Γουίντερφελ στον μοναδικό βόρειο που μέχρι στιγμής τον έχει υποστηρίξει, δηλαδή τον Άρνολφ Κάρσταρκ. Παράλληλα, κάνει μία ακόμη προσπάθεια να πείσει τον Τζον να δεχτεί εκείνη την πρόταση που του είχε κάνει στο τέλος του τρίτου βιβλίου, αλλά δυστυχώς για αυτόν ο Τζον έχει πάρει την απόφασή του.

Συνεχίζοντας, ο Στάννις αναφέρει πως σκοπεύει ακόμη να διεξάγει την επίθεση εναντίον του Ντρέντφορτ, παρά τις παρατηρήσεις από την πλευρά του Τζον. Αναγνωρίζει την υψηλή επικινδυνότητα της επίθεσης, αλλά από την άλλη καταλαβαίνει πως αν μείνει άπραγος θα χάσει πολύτιμο χρόνο.

Ο Τζον προσπαθεί να τον πείσει να ξανασκεφτεί την απόφασή του αυτή, προτείνοντας να προσπαθήσει να πάρει με το μέρος του τον Γουάιμαν Μάντερλυ, αλλά ο Στάννις φαίνεται πως έχει πειστεί ότι το Λευκό Λιμάνι έχει χαθεί για εκείνον καθώς δεν υπάρχουν νέα από τον Ντάβος που έχει σταλεί εκεί.

Συνειδητοποιώντας πως ο Στάννις θα κινηθεί εναντίον του Ντρέντφορτ ότι κι αν συμβεί, και γνωρίζοντας την πολιτική της ΝΦ απέναντι στα ζητήματα του βασιλείου [“the Watch takes no part”] εκείνος επιλέγει να βοηθήσει συνειδητά τον Στάννις (ένα θέμα το οποίο επαναλαμβάνεται διαρκώς στα κεφάλαια του Τζον στον Χορό των Δράκων), κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσει τον Στάννις να μην επιτεθεί στην έδρα των Μπόλτον:

Ο Τζον συνειδητοποίησε πως τα λόγια του πήγαιναν χαμένα. Ο Στάννις θα έπαιρνε το Ντρέντφορτ ή θα πέθαινε προσπαθώντας. Η Νυχτερινή Φρουρά δεν παίρνει το μέρος κανενός, είπε μια φωνή, αλλά μια άλλη φωνή απάντησε: ο Στάννις πολεμά για το βασίλειο, οι σιδεράνθρωποι για σκλάβους και πλιάτσικο. «Μεγαλειότατε, ξέρω πού μπορείς να βρεις περισσότερους άντρες. Δώσε μου τους άγριους και θα σου αποκαλύψω ευχαρίστως πού και πώς.»

Προτείνει, λοιπόν, στον Στάννις να του παραχωρήσει όλους τους Άγριους που βρίσκονται νότια του Τείχους για να τους χρησιμοποιήσει εκείνος στην άμυνα του Τείχους, ενώ σε αντάλλαγμα θα του υποδείξει που θα βρει άλλους, περισσότερους άντρες για να τους εντάξει στον στρατό του. Αυτή είναι και η καθοριστική στιγμή ολόκληρης της συζήτησης του κεφαλαίου αυτού, καθώς ο Τζον, έχοντας προηγουμένως κερδίσει την εμπιστοσύνη του Στάννις, καταφέρνει να τον πείσει να πάρει τις σωστές αποφάσεις για το πως θα διεξάγει την εκστρατεία του εναντίον των Μπόλτον:

Ο Στάννις έτριψε το σβέρκο του. «Παζαρεύεις σαν περιπλανώμενος πραματευτής, Άρχοντα Σνόου. Αναρωτιέμαι τι λογής γυναίκα ήταν η μάνα σου. Πόσους άντρες;»
«Δύο χιλιάδες. Ίσως και τρεις.»
«Τρεις χιλιάδες; Τι είδους άντρες είναι αυτοί;»
«Περήφανοι. Φτωχοί. Εύθικτοι ως προς την τιμή τους αλλά δεινοί πολεμιστές.»
«Το καλό που σου θέλω να μην είναι κάποιο κόλπο. Αν θα αντάλλαζα τρεις χιλιάδες πολεμιστές για τριακόσιους; Ναι, φυσικά. Δεν είμαι τόσο ανόητος. Αν αφήσω και το κορίτσι μαζί σου, έχω το λόγο σου ότι θα προσέχεις την πριγκίπισσά μας;»
Δεν είναι πριγκίπισσα. «Όπως επιθυμείς, Μεγαλειότατε.»
«Πρέπει να σε βάλω να ορκιστείς μπροστά σε ένα δέντρο;»
«Όχι.» Αστείο ήταν αυτό; Με τον Στάννις, ήταν δύσκολο να πει.
«Σύμφωνοι, λοιπόν. Τώρα, πού είναι αυτοί οι άντρες;»
«Θα τους βρεις εδώ.» Ο Τζον άπλωσε το καμένο του χέρι στο χάρτη, δυτικά της βασιλικής οδού και νότια του Γκιφτ.
«Αυτά τα βουνά;» Ο Στάννις ήταν καχύποπτος. «Δε βλέπω κάστρα σημειωμένα εδώ. Ούτε δρόμους ούτε πόλεις ούτε χωριά.»
«Ο χάρτης δεν είναι η γη, έλεγε συχνά ο πατέρας μου. Οι ψηλές κοιλάδες και τα ορεινά βοσκοτόπια κατοικούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια από φατρίες που ελέγχονται από τους αρχηγούς τους. Μικρούς άρχοντες θα τους έλεγες, αν και δε χρησιμοποιούν τέτοιους τίτλους μεταξύ τους. Οι πρόμαχοι της κάθε φατρίας πολεμούν με μεγάλα σπαθιά που χρειάζονται δύο χέρια, ενώ οι απλοί χωρικοί πετούν πέτρες και κοπανούν ο ένας τον άλλο με μπαστούνια από φλαμουριά. Ένας καβγατζίδικος λαός, πρέπει να πω. Όταν δε σκοτώνονται μεταξύ τους, φροντίζουν τα κοπάδια τους, ψαρεύουν στον Κόλπο των Πάγων και αναθρέφουν τα πιο τριχωτά άλογα που έχεις δεις ποτέ.»

Ο Τζον αποκαλύπτει στον Στάννις μια πραγματικά ανέλπιστη πηγή ανδρών, τους άντρες των Ορεινών Φατριών του Βορρρά (Northern mountain clans), των οποίων ο αριθμός μπορεί να φτάσει μέχρι και τους τρεις χιλιάδες άντρες. Το ερώτημα, επομένως, που τίθεται εδώ, είναι με ποιο τρόπο θα καταφέρει ο Στάννις να τους πείσει να πολεμήσουν για εκείνον:

«Και θα πολεμήσουν για μένα, πιστεύεις;»
«Αν τους το ζητήσεις.»
«Γιατί να ικετέψω γι' αυτό που μου οφείλουν;»
«Να το ζητήσεις, είπα, όχι να ικετέψεις.» Ο Τζον τράβηξε το χέρι του. «Δεν έχει νόημα να στείλεις αγγελιοφόρους. Θα πρέπει να πας ο ίδιος, Μεγαλειότατε. Μοιράσου το ψωμί και το αλάτι τους, πιες την μπίρα τους, άκουσε τις φλογέρες τους, παίνεσε την ομορφιά των θυγατέρων τους και το κουράγιο των γιων τους, και θα έχεις τα σπαθιά τους. Οι φατρίες δεν έχουν δει βασιλιά από τότε που ο Τόρρεν Σταρκ έκλινε το γόνυ. Η επίσκεψή σού θα είναι μεγάλη τιμή. Αν τους διατάξεις να πολεμήσουν για σένα, θα κοιτάξουν ο ένας τον άλλο και θα πουν: "Ποιος είναι αυτός ο άντρας; Δεν είναι βασιλιάς μου."»
«Για πόσες φατρίες μιλάμε;»
«Καμιά εικοσαριά, μεγάλες και μικρές. Οι Φλιντ, οι Γουάλ, οι Νόρρεϋ, οι Λιντλ ... αν κερδίσεις τον γερο-Φλιντ και τον Κουβά, οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν.»
«Τον Κουβά;»
«Τον Γουάλ. Έχει τη μεγαλύτερη κοιλιά σε όλο το βουνό και τους περισσότερους άντρες. Οι Γουάλ ψαρεύουν στον Κόλπο των Πάγων και προειδοποιούν τα μικρά τους ότι θα τους αρπάξουν οι σιδεράνθρωποι, αν δεν είναι καλά παιδιά. Για να τους φτάσεις, όμως, θα πρέπει να περάσεις μέσα από τη γη των Νόρρεϋ. Ζουν πιο κοντά στο Γκιφτ και ήταν πάντα καλοί φίλοι της Φρουράς. Θα μπορούσα να σου δώσω οδηγούς.»
«Θα μπορούσες;» Του Στάννις δεν του ξέφευγε τίποτα. «'Η θα μου δώσεις;»
«Θα σου δώσω. Θα τους χρειαστείς. Και κάποια γκαρρόν με σταθερό πάτημα επίσης. Τα μονοπάτια εκεί πάνω δεν είναί κάτι παραπάνω από κατσικόδρομοι.»

.....

«Κι αυτοί οι βουνίσιοι άρχοντες δε θα εμποδίσουν το πέρασμά μου;»
«Μόνο με τσιμπούσια. Ο καθένας τους θα προσπαθήσει να ξεπεράσει τους άλλους στη φιλοξενία. Ο άρχοντας πατέρας μου έλεγε ότι δεν έτρωγε ποτέ καλύτερα απ' ό,τι όταν επισκεπτόταν τις φατρίες.»
«Για τρεις χιλιάδες άντρες φαντάζομαι πως θα μπορούσα να ανεχτώ μερικές φλογέρες και λίγο χυλό» είπε ο βασιλιάς, αν και από τον τόνο του δυσφορούσε ακόμα και γι' αυτό.

  Όπως γίνεται ξεκάθαρο στο παραπάνω απόσπασμα, για να πάρει ο Στάννις τις Ορεινές Φατρίες του Βορρά με το μέρος του, θα πρέπει να κάνει κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ στη ζωή του και το οποίο αντίκεται στον τρόπο σκέψης του. Να καταπιεί την υπερηφάνειά του και να “λυγίσει”, να πάει δηλαδή ο ίδιος αυτοπροσώπως στα βουνά, να επαινέσει τους αρχηγούς των φατριών αυτών, και να παρευρεθεί στα τσιμπούσια τους, κάτι που ο Στάννις πράγματι κάνει αν λάβει κανείς υπόψη τα όσα συμβαίνουν στο επόμενο κεφάλαιο που ξαναεμφανίζεται. Για την προώθηση των πολιτικών του επιδιώξεων, επομένως, ο Στάννις αναγκάζεται να συμβιβαστεί.

Ακολούθως, ο Τζον προειδοποιεί την Μελισάντρα να μην προσπαθήσει να επιβάλλει τη θρησκεία της στις φατριές αυτές, καθώς η πίστη των Παλαιών Θεών είναι ισχυρή σε εκείνα τα βουνά και το μόνο που θα κατορθώσει είναι να δημιουργήσει τριβές ανάμεσα στις δύο θρησκευτικές ομάδες.

Στο τελευταίο σκέλος της συζήτησης, ο Στάννις, εμπιστευόμενος τον Τζον σε σημαντικό βαθμό, φτάνει στο σημείο να τον ρωτήσει ποιο θεωρεί εκείνος το κατάλληλο μέρος για να κάνει την επίθεσή του:

«Και πού θα ήθελες να οδηγήσω αυτούς τους γενναίους, αν όχι ενάντια στο Ντρέντφορτ;»
Ο Τζον κοίταξε κάτω το χάρτη. «Στο Ντήπγουντ Μοτ.» Το χτύπησε με το δάχτυλο. «Αν ο Μπόλτον σκοπεύει να πολεμήσει τους σιδερανθρώπους, το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ. Το Ντήπγουντ είναι ένα κάστρο μέσα στο δάσος, όπου μπορείς εύκολα να φτάσεις χωρίς να γίνεις αντιληπτός. Ένα ξύλινο κάστρο, που προστατεύεται από μια χωμάτινη τάφρο κι ένα φράχτη από ξύλινους πασσάλους. Η πορεία θα είναι πιο αργή μέσα από τα βουνά ομολογουμένως, αλλά εκεί πάνω ο στρατός σου μπορεί να κινηθεί αθέατος και να βγει σχεδόν στις πύλες του Ντήπγουντ.»

Ο Τζον απαντά πολύ λογικά, πως για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Βόρειων, θα πρέπει να πολεμήσει τους Σιδερογέννητους, όπως κάνει και ο Ρους. Προτείνει, επομένως, μια επίθεση εναντίον του Ντήπγουντ Μοτ, την έδρα του Οίκου Γκλόβερ, όπου την παρούσα στιγμή βρίσκεται υπό την κατοχή της Άσα Γκρέιτζοϋ. Και ο Στάννις συμφωνεί, ομολογώντας πως η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού είναι εφικτή.


Ίσως η ανάλυση της συζήτησης του συγκεκριμένου κεφαλαίου να φαίνεται σε ένα βαθμό υπερβολική, αλλά πραγματικά, κατά τη διάρκεια της συζήτησης αυτής διαμορφώνεται ο τρόπος με τον οποίο θα συνεχιστεί ολόκληρη η πλοκή των γεγονότων στον Βορρά από εδώ και πέρα, επομένως, νομίζω πως αξίζει τον κόπο.

Κατάληψη της Τάφρου Κέιλιν από τους Μπόλτον και νίκη του Στάννις στο Ντήπγουντ Μοτ επί των Σιδερογέννητων (Reek I, The Waynard Bride +Jon VII)



Credit: Marc Simonetti, http://marcsimonetti.deviantart.com/art/...-310988679

Όπως πολύ σωστά προέβλεψε ο Τζον στο τέταρτο κεφάλαιό του στον Χορό των Δράκων, η Τάφρος Κέιλιν πέφτει στα χέρια των Μπόλτον πολύ γρήγορα χάρη στη δολοπλοκία του Ράμσεϋ, δίνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον νέο Προστάτη του Βορρά, Ρους Μπόλτον, να περάσει στον Βορρά μαζί με μια σημαντική δύναμη από Φρέυ υπό την ηγεσία των Αίνυς και Χοστήν Φρέυ (πράγμα που δικαιολογείται αν λάβει κανείς υπόψιν την καταγωγή της γυναίκας του).

Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρει κανείς μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση του Θήον καθώς το στράτευμα των Βόρειων περνά την Τάφρο Κέιλιν και κατευθύνεται προς τον Βορρά:

Οι Βόρειοι ακολουθούσαν πίσω από την εμπροσθοφυλακή, με τα κουρελιασμένα τους λάβαρα να κυματίζουν στον άνεμο. Ο Ρηκ τούς παρακολούθησε να περνούν. Οι περισσότεροι ήταν πεζοί, και ήταν τόσο λίγοι. Θυμήθηκε τη μεγάλη σrρατιά που είχε προελάσει νότια με το Νεαρό Λύκο, κάτω από τον ανταρόλυκο του Γουίντερφελ. Είκοσι χιλιάδες σπαθιά και λόγχες είχαν πάει στον πόλεμο με τον Ρομπ, ή σχεδόν τόσοι που δεν είχε διαφορά, αλλά μόνο δύο στους δέκα επέστρεφαν πίσω, και οι περισσότεροι απ' αυτούς ήταν άντρες του Ντρέντφορτ.

Τα αποτελέσματα της τακτικής του Ρους να αποδυναμώνει τους αντίπαλους οίκους του στον Βορρά (δηλαδή τους συμμάχους των Σταρκ) διατηρώντας ταυτόχρονα τις δικές του δυνάμεις με τρόπο για τον οποίο δεν είναι εύκολο να κατηγορηθεί (βλέπε μάχη του Πράσινου Ποταμού [Battle of the Green Fork], Μάχη του Ντάσκεντεϊλ [Battle of Duskandale], Μάχη του Περάσματος των Ρουμπινιών [Battle of the Ruby Ford]) φαίνονται ακριβώς σε αυτό το απόσπασμα. Η μεγάλη πλειοψηφία των Βόρειων που καταφέρνουν να επιστρέψουν στον Βορρά ύστερα από τον Πόλεμο των Πέντε Βασιλέων είναι άντρες που ανήκουν στο Ντρέντφορτ, με αποτέλεσμα οι άρχοντες των υπόλοιπων οίκων να μην έχουν τη δυνατότητα να προβάλλουν κάποια σθεναρή αντίσταση την παρούσα στιγμή. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως ο Ρους κατάφερε να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα κάνοντας τις κατάλληλες κινήσεις ήδη από το πρώτο βιβλίο.

Το βασικό, ωστόσο, ζήτημα που έρχεται στο προσκήνιο στο τέλος του κεφαλαίου προφανώς και δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ρους κατόρθωσε να αποκτήσει το πάνω χέρι σε βάρος των άλλων οίκων του Βορρά, αλλά ο γάμος της Άρυα Σταρκ [Τζέυν Πόουλ] με τον Ράμσεϋ Μπόλτον. Η πρώτη κίνηση, δηλαδή του Ρους αφότου καταφέρνει να περάσει στον Βορρά αφορά το ζήτημα αυτό, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο μιας περιοχής της οποίας η πλειοψηφία των προμάχων είναι αρνητικά διακείμενη προς τον ίδιο. Στόχος, λοιπόν, των Μπόλτον με αυτή την ένωση των δύο οίκων είναι να “νομιμοποιηθεί” και να ισχυροποιηθεί η κυριαρχία τους στον Βορρά. Από το τέταρτο κεφάλαιο του Ντάβος στο Χορό (το οποίο λαμβάνει χώρα λίγο αργότερα), μας γίνεται γνωστό πως οι Μπόλτον καλούν όλους τους προμάχους του Βορρά να προσέλθουν στο Μπάρροουτον (μαζί με ομήρους), ώστε να αποτελέσουν μάρτυρες του γάμου και να αποδεχτούν την ηγεμονία των Μπόλτον στον Βορρά. Η επιλογή του Μπάρροουτον ως την αρχική τοποθεσία που θα λάβει χώρα ο γάμος είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και καθόλου τυχαία. Η ξύλινη πόλη του Μπάρροουτον αποτελεί την έδρα του Οίκου Ντάστιν, ο οποίος την παρούσα στιγμή βρίσκεται κάτω από την ηγεμονία της Μπάρμπρεϋ Ντάστιν (γενημένη Ράυσγουελ). Η γυναίκα αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως ισχυρότερη σύμμαχος του Ρους στον Βορρά όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, εξαιτίας του απύθμενου μίσους που νιώθει για τον Νεντ Σταρκ. Κατά συνέπεια, είναι πολύ λογικό ο Ρους να θελήσει να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του και να τελέσει τον γάμο εκεί.

Το άλλο σημαντικό ζήτημα της παρούσας υποενότητας είναι κατάληψη της έδρας του Οίκου Γκλόβερ, Ντήπγουντ Μοτ, από τον Στάννις (The Waynard Bride). Διαβάζοντας αυτό το κεφάλαιο, ο αναγνώστης συνειδητοποιεί έμμεσα πως ο Στάννις έπραξε ακριβώς αυτά που του καταλόγισε ο Τζον. Πήρε με το μέρος του, δηλαδή, τις Ορεινές Φατρίες του Βορρά, και στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το Ντήπγουντ Μοτ, το οποίο και κατέλαβε με αιφνιδιαστική επίθεση. Η αξία των Ορεινών Φατριών στο πεδίο της μάχης φαίνονται από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο που τις παρακολουθεί κάποιος εν δράσει. Παρά την προσπάθεια των Σιδερογέννητων να εγκαταλείψουν το οχυρό και να χαθούν στο δάσος κατευθυνόμενοι προς τα πλοία τους (ξεκινώντας προς την ανάποδη κατεύθυνση μάλιστα), ο στρατός του Στάννις με πρώτους τους άντρες των φατριών καταφέρνει να τους εντοπίσει ταχύτατα και να τους εξουδετερώσει. Η ενσωμάτωση των Ορεινών Φατριών του Βορρά στο στρατό του Στάννις θα αποτελέσει το κλειδί για μια (πιθανή πάντα) νίκη του ενάντια στους Μπόλτον. Όντας άνθρωποι που έχουν ζήσει ολόκληρη τη ζωή τους στον Βορρά, γνωρίζουν την περιοχή καλύτερα από τον καθένα και είναι συνηθισμένοι στις αντίξοες καιρικές συνθήκες του Βορρά, πράγμα που τους καθιστά ως την καλύτερη μονάδα του στρατεύματος του Στάννις.7

Με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο ο Μάρτιν ανακεφαλαιώνει τα όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της μάχης, αλλά και εκείνα που ακολούθησαν στο κεφάλαιο Τζον VII, όπου ο Τζον λαμβάνει ένα γράμμα από τον Στάννις:

Ο Κλάιντας είχε έρθει κι είχε φύγει, είδε ο Τζον καθώς κρεμούσε το μανδύα του στο καρφί δίπλα στην πόρτα. Ένα γράμμα ήταν αφημένο στο τραπέζι. Από το Ανατολικό Παρατηρητήpιο ή τον Πύργο της Σκιάς, υπέθεσε αρχικά. Αλλά το βουλοκέρι ήταν χρυσό, όχι μαύρο. Η σφραγίδα έδειχνε ένα ελάφι σε μια φλεγόμενη καρδιά. Ο Στάννις. Ο Τζον έσπασε το κερί, ίσιωσε την περγαμηνή, τη διάβασε. Το χέρι ενός μέιmερ αλλά τα λόγια του βασιλιά. Ο Στάννις είχε πάρει το Ντήπγουντ Μοτ και οι ορεινές φατρίες είχαν συμμαχήσει μαζί του. Οι Φλιντ, οι Νόρρεϋ, οι Γουάλ, οι Λιντλ, όλοι.

Και είχαμε κι άλλη βοήθεια, αναπάντεχη αλλά καλοδεχούμενη, από μία κόρη της Νήσου της Άρκτου. Η Αλυσάννη Μόρμοντ, οι άντρες της οποίας την αποκαλούν Αρκούδα, έκρυψε πολεμιστές μέσα σε μια χούφτα ψαρόβαρκες και αιφνιδίασε τους σιδερανθρώπους εκεί όπου είχαν δέσει τα πλοία τους. Τα πλοία της Γκρέιτζοϋ κάηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, τα πληpώματά της σφαγιάστηκαν ή παραδόθηκαν. Τους καπετάνιους, τους ιππότες, τους σημαίνοντες πολεμιστές και τους υπόλοιπους υψηλής καταγωγής θα τους ανταλλάξουμε με λύτρα, τους υπόλοιπους σκοπεύω να τους κρεμάσω ...

Εκτός από τη συντριπτική νίκη σε βάρος των Σιδερογέννητων στο Ντήπγουντ και την προσάρτηση των Ορεινών Φατριών του Βορρά στον στρατό του Στάννις, γίνεται γνωστό πως οι Μόρμοντ υπό την ηγεσία της Αλυσάννη κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τα πλοία των Γκρέιτζοϋ που βρίσκονταν αραγμένα στην ακτή κοντά στο Ντήπγουντ Μοτ (στα οποία πλοία προσπάθησαν μάταια να φτάσουν οι Σιδερογέννητοι καθώς διέφυγαν από το οχυρό) και να τα κάψουν. Αλλά τα καλύτερα νέα βρίσκονται στη συνέχεια:

. . . περισσότεροι Βόρειοι έρχονται καθώς διαδίδεται η νίκη μας. Ψαράδες, ελεύθεροι καβαλάρηδες, βουνίσιοι, μικροκτηματίες από τα βάθη του Δάσους των Λύκων και χωρικοί που άφησαν τα σπίτια τους στην Πέτρινη Ακτή για να ξεφύγουν από τους σιδερανθρώπους, επιζώντες της μάχης έξω από το Γουίντερφελ, άντρες που είχαν ορκιστεί κάποτε στους Χόρνγουντ, τους Σέργουιν και τους Τώλχαρτ. Η δύναμή μας φτάνει τους πέντε χιλιάδες άντρες καθώς γράφω και οι αριθμοί μας μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα. Και μάθαμε πως ο Ρους Μπόλτον κινείται προς το Γουίντερφελ με όλες του τις δυνάμεις για να παντρέψει εκεί τον μπάσταρδο γιο του με την ετεροθαλή αδερφή σου. Δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να ανακτήσει το κάστρο. Προελαύνουμε εναντίον του. Ο Άρνολφ Κάρσταρκ και ο Μορς Άμπερ θα έρθουν μαζί μας. Θα σώσω την αδερφή σου, αν μπορώ, και θα της βρω έναν πιο ταιριαστό σύζυγο από τον Ράμσεϊ Σνόου. Εσύ και οι αδερφοί σου πρέπει να κρατήσετε το Τείχος μέχρι να επιστρέψω.

Πέρα από την αναπάντεχη ενσωμάτωση των Μόρμοντ στον στρατό του Στάννις, τα νέα της πρόσφατης νίκης του γίνονται γνωστά στο Βορρά προσελκύοντας νέους στρατιώτες: από απλούς ανθρώπους που έφυγαν από την περιοχή μετά την άφιξη των Σιδερογέννητων στο 2ο βιβλίο, μέχρι και επιζώντες της μάχης του Γουίντερφελ. Παρότι ο στρατός των Μπόλτον εξακολουθεί να υπερτερεί αριθμητικά (επτά με οχτώ χιλιάδες άντρες), πλέον και ο στρατός του Στάννις έχει αυξηθεί σημαντικά καθώς αριθμεί περί τους πέντε χιλιάδες άντρες.

Ο Στάννις ανακοινώνει ακόμη πως θα βαδίσει γρήγορα προς το Γουίντερφελ ώστε να φτάσει εκεί προτού ο Ρους καταφέρει να δυναμώσει τις άμυνες του κάστρου έχοντας μάθει πως οι Μπόλτον κατευθύνονται εκεί με όλες τους τις δυνάμεις.

Αναρωτήθηκε πόσους άντρες θα έφερνε ο γερο-Κορακοφάγος και πόσα σπαθιά θα μπορούσε να μαζέψει ο Άρνολφ Κάρσταρκ. Οι μισοί Άμπερ θα ήταν στην άλλη παράταξη με τον Πορνοκτόνο, πολεμώντας δίπλα στο γδαρμένο άντρα του Ντρέντφορτ, και η μεγαλύτερη δύναμη και των δύο οίκων είχε εκστρατεύσει νότια με τον Ρομπ, για να μην επιστρέψει ποτέ. Ακόμα και κατεστραμμένο, το ίδιο το Γουίντερφελ θα πρόσφερε ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε όποιον το είχε. Ο Ρόμπερτ Μπαράθηον θα το είχε καταλάβει αυτό αμέσως και θα είχε κινηθεί γρήγορα για να εξασφαλίσει το κάστρο, με τις νυχτερινές πορείες για τις οποίες είχε γίνει διάσημος. Θα ήταν ο αδερφός του το ίδιο τολμηρός;
Μάλλον απίθανο. Ο Στάννις ήταν ένας προσεχτικός διοικητής και ο στρατός του ήταν ένα μισομαγειρεμένο μείγμα από βουνίσιους, Νότιους ιππότες, άντρες του βασιλιά και άντρες της βασίλισσας, καρυκευμένο με μερικούς Βόρειους άρχοντες. Θα έπρεπε να πάει στο Γουίντερφελ είτε γρήγορα είτε καθόλου, σκέφτηκε ο Τζον. Δεν ήταν η θέση του να συμβουλεύει το βασιλιά, αλλά ...

Κατά τον Τζον, ο Στάννις θα πρέπει να κινηθεί προς το Γουίντερφελ άμεσα, ειδάλλως να μην επιχειρήσει καν να πάρει το κάστρο, κρίνοντας πως εφόσον οι Μπόλτον το καταλάβουν, θα τους προσφέρει σημαντικότατο πλεονέκτημα σε μια πιθανή μάχη.

Part 2

[odykal]

(Συνέχεια)

Η κατάσταση στο στρατόπεδο των Μπόλτον έπειτα από την κατάληψη του Ντήπγουντ Μοτ από τον Στάννις – μεταφορά γάμου Ράμσεϋ-Άρυα στο Γουίντερφελ και οργάνωση της άμυνας στο κάστρο (Reek III, The Prince of Winterfell, The Turncloak)
Reek III
Το τρίτο κεφάλαιο του Θήον στον Χορό των Δράκων διαδραματίζεται στο Μπάρροουτον, την έδρα του Οίκου Ντάστιν, και κατά ένα μέρος αποτελεί την αντίδραση των Μπόλτον απέναντι στις κινήσεις του Στάννις. Πολύ γρήγορα, από τη συζήτηση ανάμεσα στους Ρους και Ράμσεϋ γίνεται γνωστή η κατάσταση που επικρατεί στο αντίπαλο στρατόπεδο του Στάννις.



Credit: http://awoiaf.westeros.org/ , User: Scarfloc

Οι σχέσεις ανάμεσα στους Οίκους του Βορρά όπως είναι λογικό είναι τεταμένες, καθώς κανείς τους δεν έχει ξεχάσει τον Κόκκινο Γάμο, ενώ οι αχρειότητες του Ράμσεϋ έχουν αρχίσει να έρχονται πια στο φως (πράγμα για το οποίο ο Ράμσεϋ δέχεται τις έντονες παρατηρήσεις του πατέρα του – a peacefull land, a quiet people). Το πρώτο θέμα που θίγεται είναι ενδεικτικό:

«Δε βρήκες τους χαμένους μας Φρέυ.» Όπως το είπε ο Ρους Μπόλτον, ακούστηκε περισσότερο σα δήλωση παρά σαν ερώτηση.
«Γυρίσαμε πίσω εκεί όπου ο Άρχοντας Χοίρος ισχυρίζεται ότι χώρισαν οι δρόμοι τους, αλλά τα κορίτσια δεν μπορούσαν να πιάσουν τη μυρωδιά.»

Πρόκειται για την περίφημη εξαφάνιση των Ραίγκαρ, Τζάρεντ, και Σάιμοντ Φρέυ, οι οποίοι ξεκίνησαν μαζί τον Άρχοντα Μάντερλυ από το Λευκό Λιμάνι για το Μπάρροουτον, αλλά δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Όσες έρευνες ακολούθησαν για την εύρεσή τους, αποδείχθησαν άκαρπες. Με βάση τα λεγόμενα του ίδιου του Γουάιμαν Μάντερλυ στο τέταρτο κεφάλαιο του Ντάβος, και τα όσα συμβαίνουν στο Γουίντερφελ κατά τη διάρκεια της γιορτής έπειτα από τον γάμο, μπορεί κάποιος να συνθέσει την θεωρία περί Frey Pies. Περισσότερες λεπτομέρειες και αναλυτική επεξήγηση της θεωρίας εδώ:

http://westeros.gr/index.php/topic,10653.0.html

Οι δύο άντρες προφανέστατα υποψιάζονται πως ο Μάντερλυ έχει κάποιο ρόλο στην εξαφάνισή τους, αλλά δεν έχουν τις απαραίτητες αποδείξεις για να είναι σε θέση να τον κατηγορήσουν.

Αμέσως μετά γίνεται αναφορά στο γεγονός πως παρότι ο Μάντερλυ έφερε μαζί του από το Λευκό Λιμάνι πληθώρα προμηθειών, αμέλησε να πάρει μαζί του ομήρους, αψηφώντας κατ' αυτόν τον τρόπο την διαταγή του Ρους. Είναι αρκετά ξεκάθαρο πως με τις πράξεις του αυτές (και εκείνες που θα ακολουθήσουν) ο Γουάιμαν δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί την ηγεμονία των Μπόλτον στον Βορρά, ενώ η παρουσία και μόνο των Φρέυ στην ίδια πόλη είναι ικανή να δημιουργήσει τριβές ανάμεσα στους δύο οίκους (πράγμα που φανερώνεται με τον πιο τρανταχτό τρόπο στο Γουίντερφελ).

Ακολούθως, ο Ρους επιπλήττει ξανά και ξανά Ράμσεϋ για την αδιαφορία του ως προς την κάλυψη των “ενασχολήσεών” του και των όσων συνέβησαν πραγματικά στο Γουίντερφελ. Του υπενθυμίζει πως παρά την στήριξη που λαμβάνουν από τους Λάννιστερ και τους Φρέυ, η διοίκηση του Βορρά μόνο εύκολη υπόθεση δεν θα είναι καθώς η τετάστια πλειοψηφία των Οίκων είναι είτε αρνητικά, είτε τουλάχιστον ουδέτερα διακείμενη προς τους Μπόλτον (κάτι επίσης αναφέρει στον Θήον και στη συνέχεια).

Στη συνέχεια η συζήτηση πηγαίνει στον Στάννις και την εξέλιξη της εκστρατείας του:

«Καθόλου. Υπάρχουν νέα που πρέπει να μάθεις. Ο Άρχοντας Στάννις άφησε τελικά το Τείχος.» Ακούγοντάς το, ο Ράμσεϊ ανασηκώθηκε από τη θέση του με ένα χαμόγελο να γυαλίζει στα πλατιά, υγρά του χείλη. «Θα επιτεθεί στο Ντρέντφορτ;»
«Δυστυχώς όχι. Ο Άρνολφ δεν το καταλαβαίνει. Ορκίζεται πως έκανε ό,τι μπορούσε για να δολώσει την παγίδα.»
«Αναρωτιέμαι. Ξύσε έναν Κάρσταρκ και θα βρεις έναν Σταρκ.»
«Μετά το ξύσιμο που χάρισε ο Νεαρός Λύκος στον Άρχοντα Ρίκαρντ, αυτό μάλλον δεν ισχύει όσο πριν. Όπως και να 'χει, ο Άρχοντας Στάννις πήρε το Ντήπγουντ Μοτ από τους σιδερανθρώπους και το επέστρεψε στον Οίκο των Γκλόβερ. Ακόμα χειρότερα, οι ορεινές φατρίες συμμάχησαν μαζί του, οι Γουάλ και οι Νόρρεϋ και οι Λιντλ και οι υπόλοιποι. Η δύναμή του μεγαλώνει.»

Σε αυτό το απόσπασμα αποκαλύπτεται για πρώτη φορά ρητά πως ο Άρνολφ Κάρσταρκ, ο πρώτος Βόρειος που επέλεξε να πάρει ανοιχτά το μέρος του Στάννις, έχει συμμαχήσει κρυφά με τους Μπόλτον (βρίσκεται μάλλιστα παρόντας στο πρώτο κεφάλαιο του Θήον στον Χορό, αν και δεν κατονομάζεται). Εκείνο που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός πως το αρχικό σχέδιο του Στάννις ήταν ακριβώς ότι περίμενε [επιθυμούσε για την ακρίβεια] ο Ρους να κάνει ο Στάννις. Αν δεν είχε ακούσει τον Τζον και είχε ακολουθήσει το δικό του σχέδιο, θα είχε πέσει στην παγίδα των Μπόλτον. Αντιθέτως, τώρα έχει καταλάβει το Ντήπγουντ Μοτ (το οποίο οχυρό πολύ σωστά, από πολιτικής πλευράς, ξαναδίνει στους προηγούμενους άρχοντες του - δηλαδή τους Γκλόβερ – προσδοκώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Βόρειων), ενώ οι Ορεινές Φατρίες του Βορρά έχουν ενωθεί με τις δυνάμεις του. Διαθέτει ακόμα λιγότερους στρατιώτες από τους Μπόλτον, αλλά από την άλλη οι εσωτερικές έριδες στο στρατόπεδο των αντιπάλων του δεν είναι καθόλου αμελητέες όπως αποδεικνύουν τα κεφάλαια του Θήον στο Γουίντερφελ. Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο Ρους αποφασίζει να πάρει τα μέτρα του και τροποποιεί το μέχρι πρότινος σχέδιό του το οποίο προϋπέθεται ότι ο γάμος Ράμσεϋ-Άρυα θα γινόταν στο Μπάρροουτον. Τώρα ο γάμος θα διεξαχθεί στο Γουίντερφελ με σκοπό να αναγκάσει τον Στάννις να επιτεθεί εκεί:

«Ακόμα και κατεστραμμένο και ερειπωμένο, το Γουίντερφελ παραμένει το σπίτι της Αρχόντισσας Άρυα. Υπάρχει καλύτερο μέρος να την παντρευτείς, να πλαγιάσεις μαζί της και να διεκδικήσεις τον τίτλο της; Αλλά αυτό είναι μόνο το μισό. Θα ήμασταν ανόητοι να επιτεθούμε στον Στάννις. Ας επιτεθεί ο Στάννις σε μας. Είναι πολύ επιφυλακτικός για να έρθει στο Μπάροουτον ... αλλά πρέπει να έρθει στο Γουίντερφελ. Οι φατρίες δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την κόρη του πολύτιμου Νεντ τους στα χέρια κάποιου σαν και σένα. Ο Στάννις θα πρέπει να επιτεθεί ή να τους χάσει ... και όντας τόσο προσεχτικός, θα καλέσει όλους τους φίλους και τους σύμμαχούς του. Θα καλέσει τον Άρνολφ Κάρσταρκ.»

Ο Στάννις πιθανόν να δίσταζε να κάνει κάποια άμεση επίθεση εναντίον των Μπόλτον εάν εκείνοι έμεναν στο Μπάρροουτον. Αλλάζοντας, επομένως, την τοποθεσία του γάμου από το Μπάρροουτον στο Γουίντερφελ, ο Ρους στην ουσία προτείνει στον Στάννις να βαδίσει εναντίον του κάστρου αυτού (υπολογίζοντας πως οι ορεινές φατρίες θα προσπαθήσουν να τον πείσουν να επιτεθεί μην επιθυμώντας “να εγκαταλείψουν την κόρη του πολύτιμου Νεντ τους”) έχοντας γνώση πως ο Άρνολφ Κάρσταρκ θα προδώσει τον Στάννις κατόπιν διαταγής του ίδιου όταν του δοθεί η ευκαιρία.

Το σχέδιο τους Ρους δεν είναι καθόλου κακό. Γνωρίζει πως σε περίπτωση που καταφέρει να βρεθεί μέσα στα τείχη του Γουίντερφελ (τα οποία τείχη είναι διπλά και επομένως προσφερούν εξαιρετικές αμυντικές δυνατότητες αν επανδρωθούν), ο Στάννις θα είναι εκείνος που θα έχει ανάγκη να επιτεθεί καθώς θα κινδυνεύει να χάσει την υποστήριξη των Βόρειων που έχουν ενωθεί με τον στρατό του αν αναβάλλει την επίθεση. Ακόμη, αν και δεν αναφέρεται παραπάνω, ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Στάννις αν επιχειρήσει να πολιορκήσει το Γουίντερφελ (γιατί προφανώς περί πολιορκίας πρόκειται – μια κατά μέτωπο επίθεση στα διπλά τείχη του Γουίντερφελ θα ήταν αυτοκαταστροφική κίνηση) θα είναι ο ανεφοδιασμός του στρατού του, καθώς η απόσταση ανάμεσα στο Γουίντερφελ και στην κοντινότερή του βάση (δηλαδή το Ντήπγουντ Μοτ) είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Εάν λάβουμε υπόψιν στα παραπάνω και το γεγονός ότι ο Άρνολφ Κάρσταρκ σχεδιάζει προδοσία την κατάλληλη στιγμή, τα πράγματα φαντάζουν ακόμη χειρότερα για τον Στάννις. Είναι πολύ πιθανόν, επομένως, το σχέδιο αυτό της κατάληψης του Γουίντερφελ και της παραμονής σε αυτό να είχε λειτουργήσει για τον Ρους, αν δεν είχαν εμπλακεί στο παιχνίδι δύο ακόμη παράγοντες, έναν εκ των οποίων ο Ρους λογικά θα είχε προβλέψει, τις τριβές δηλαδή ανάμεσα στους Βόρειους Οίκους και τους Φρέυ, αλλά θεώρησε ότι δεν θα αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος πως είναι πολύ πιθανό να προκύψουν αναταραχές ανάμεσα σε Φρέυ και Βόρειους εάν βρεθούν στον ίδιο χώρο για ένα σχετικά μεγάλο διάστημα, αλλά ο Ρους πιστεύει πως, αφού ο Στάννις θα βρεθεί σύντομα έξω από το Γουίντερφελ, και κατά συνέπεια θα ηττηθεί σχετικά γρήγορα λόγω των προαναφερθείσων αιτιών, οι τριβές δεν θα παίξουν σημαντικό ρόλο.
Και πιθανόν να είχε δίκιο, αν δεν είχε αναλάβει δράση ο δεύτερος και καθοριστικός παράγοντας, δηλαδή ο καιρός. Οι αντίξοες καιρικές συνθήκες που συναντά ο Στάννις τον αναγκάζουν αρχικά να καθυστερήσει την πορεία του, και στη συνέχεια μάλιστα να σταματήσει εντελώς λίγο έξω από το Γουίντερφελ, μη δίνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την ευκαιρία στους Κάρσταρκ να τον προδώσουν, ενώ από την άλλη δημιουργώντας άθελά του τριβές μεταξύ των συμμάχων των Μπόλτον στο Γουίντερφελ εξαιτίας της μεγάλης καθυστέρησής του. Οι εντάσεις μέσα στο Γουίντερφελ φτάνουν σε τέτοιο σημείο ώστε ο Ρους αποφασίζει να στείλει ένα μεγάλο μέρος των στρατευμάτων του (Φρέυ & Μάντερλυ) εναντίον του Στάννις για να ηρεμήσει η κατάσταση στην πόλη, γεγονός που ωστόσο δίνει τη δυνατότητα στον Στάννις να αντιμετωπίσει τον στρατό των Μπόλτον με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.


Η συζήτηση ανάμεσα σε πατέρα και γιο λήγει λίγο αργότερα και αυτό που ακολουθεί στη συνέχεια είναι ένας ασυνήθιστα μεγάλος [και τρομαχτικός] μονόλογος από τον Ρους, όπου δίνεται στον αναγνώστη η δυνατότητα να κατανοήσει σε σημαντικό βάθος το ποιος πραγματικά είναι ο Ρους, ενώ παράλληλα αποκαλύπτεται και η αληθινή ιστορία αναφορικά με την καταγωγή του Ράμσεϋ Σνόου. Στο τέλος γίνεται γνωστό πως ο Θήον έχει έναν ακόμη ρόλο να επιτελέσει προς όφελος των Μπόλτον, πράγμα που αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο ο Ρους αναλαμβάνει να πάρει τον Θήον από τα χέρια του Ράμσεϋ.

Στο τέλος του κεφαλαιού βρίσκεται ακόμη και η αναμένομενη πλέον εμφάνιση της Μπάρμπρεϋ Ντάστιν, μιας γυναίκας η εμφάνιση της οποίας είχε στην ουσία προοικονομηθεί σε όλο το κεφάλαιο:

Μέσα στην αίθουσα, μια γυναίκα στεκόταν δίπλα στο τζάκι, ζεσταίνοντας τα χέρια της στα κάρβουνα μιας ετοιμοθάνατης φωτιάς. Ήταν ντυμένη στα μαύρα, από την κορυφή ως τα νύχια και δε φορούσε καθόλου χρυσάφι ή πετράδια, αλλά ήταν ευγενικής καταγωγής, αυτό ήταν ολοφάνερο. Αν και υπήρχαν ρυτίδες στις γωνίες του στόματός της και ακόμα περισσότερες γύρω από τα μάτια της, ήταν ακόμα ψηλή, στητή και όμορφη. Τα μαλλιά της ήταν εξίσου γκρίζα και καστανά και τα είχε σφιχτοδεμένα πίσω σε έναν κότσο που φανέρωνε πως ήταν χήρα.

“Lady Barbrey is a woman who knows how to nurse a grievance.”

Credit: Delaney02  http://delaney02.deviantart.com/art/Lady...-297265621

Γεννημένη Ράυσγουελ, παντρεμένη Ντάστιν, στοιχειωμένη από τα φαντάσματα της Επανάστασης του Ρόμπερτ (πόσοι σημαντικοί χαρακτήρες άραγε να πάσχουν από το αυτό το “σύνδρομο” και υποκινούμενη από το απύθμενο μίσος της για τον Ένταρντ Σταρκ, η Αρχόντισσα Ντάστιν είναι μια γυναίκα “που ξέρει να κρατάει κακία”, ιδιαίτερα δυναμική, η οποία επί του παρόντος αποτελεί τον ισχυρότερο σύμμαχο των Μπόλτον στο Βορρά, καθώς η στήριξη της στον Οίκο αυτό πηγάζει από το μίσος που αισθάνεται απέναντι στους Σταρκ. Παρόλα αυτά, όπως έχει αναφερθεί αρκετές φορές στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, η έντονη αντιπάθειά της για τον Ράμσεϋ θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψιν, καθώς τον θεωρεί υπεύθυνο για τον θάνατο του ανιψιού της, Ντόμερικ Μπόλτον. Η Μπάρμπρεϋ είναι ένας άνθρωπος ο οποίος εξαιτίας των δεσμών της με τους Οίκους Ράυσγουελ και Ντάστιν μπορεί να αντιτάξει σθεναρή αντίσταση στους Μπόλτον και να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους στον Βορρά αν το θελήσει. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον χαρακτήρα της είναι δυνατόν κανείς να αντλήσει από τα κεφάλαια του Θήον στο Γουίντερφελ.

The Prince of Winterfell – The Turncloak
“Ο Πρίγκιπας του Γουίντερφελ” αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο που λαμβάνει χώρα στο Γουίντερφελ έπειτα από το τελευταίο κεφάλαιο του Μπραν στη Σύγκρουση Βασιλέων. Μαζί με τον “Προδότη”, δημιουργεί τις πρώτες εντυπώσεις της κατάστασης που επικρατεί μέσα στο κάστρο κατά την παραμονή των Μπόλτον εκεί. Παρότι σε αυτά τα δύο κεφάλαια ο Μάρτιν αναλώνεται κατά κύριο λόγο στην περιγραφή τόσο του κάστρου, όσο και της ατμόσφαιρας μέσα στο Γουίντερφελ, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία (αν και λιγοστά) που αφορούν την πολιτική κατάσταση των πραγμάτων.



Credit: Lino Drieghe, http://lyno3ghe.deviantart.com/art/Winterfell-409557563

Προφανώς, το μεγάλο γεγονός των δύο πρώτων αυτών κεφαλαίων είναι ο γάμος του Ράμσεϋ με την ψεύτικη Άρυα. Μετά την τέλεση της σχετικάς σύντομης λειτουργίας, ο Ράμσεϋ θα αποκτήσει τον τίτλο του Άρχοντα του Γουίντερφελ (μέχρι στιγμής είχε τον τίτλο του Άρχοντα του Χόρνγουντ), ενώνοντας τους δύο αρχαίους οίκους και ισχυροποιώντας κατ' αυτόν τον τρόπο την εξουσία των Μπόλτον στον Βορρά. Καθώς, ωστόσο, οι Βόρειοι άρχοντες έχουν χρόνια ολόκληρα να δουν την Άρυα από κοντά (αν την έχουν δει μάλιστα), υπάρχει η πιθανότητα κάποιος εξ αυτών να αμφισβητήσει το γεγονός αν είναι η πραγματική Άρυα. Σε αυτό το σημείο, για να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη, μπαίνει στο παιχνίδι ο “ξεχασμένος” Θήον:

«Γιατί εγώ;» είχε ρωτήσει, όταν η Αρχόντισσα Ντάστιν τού είπε ότι έπρεπε να παραδώσει τη νύφη. «Ο πατέρας της είναι νεκρός, όπως και όλα τα αδέρφια της. Η μητέρα της πέθανε στους Διδύμους. Οι θείοι της είναι άφαντοι ή νεκροί ή αιχμάλωτοι.»
«Έχει ακόμα έναν αδερφό.» Έχει ακόμα τρεις αδερφούς θα μπορούσε να είχε πει. «Ο Τζον Σνόου είναι στη Νυχτερινή Φρουρά.»
«Ετεροθαλής αδερφός, μπάσταρδος και ορκισμένος στο Τείχος. Εσύ ήσουν ο κηδεμονευόμενος του πατέρα της, ό,τι κοντινότερο έχει σε ζωντανό συγγενή. Το πρέπον είναι να δώσεις εσύ το χέρι της.» Ό,τι κοντινότερο έχει σε ζωντανό συγγενή. Ο Θήον Γκρέιτζοϋ είχε μεγαλώσει μαζί με την Άρυα Σταρκ. Ο Θήον θα αναγνώριζε την αληθινή κόρη του Ένταρντ Σταρκ. Αν τον έβλεπαν να παραδίδει την υποκρίτρια του Μπόλτον ως Άρυα, οι βόρειοι άρχοντες που είχαν μαζευτεί για να σταθούν ως μάρτυρες στο γάμο δε θα είχαν λόγο να αμφισβητήσουν την καταγωγή της. Ο Στάουτ και ο Σλέιτ, ο Πορνοκτόνος Άμπερ, οι καβγατζήδες Ράυσγουελ, οι άντρες των Χόρνγουντ και οι ξάδερφοι Σέργουιν, ο χοντρός Άρχοντας Γουάιμαν Μάντερλυ ... κανένας απ' αυτούς δεν ήξερε τις κόρες του Άρχοντα Ένταρντ ούτε το μισό απ' όσο αυτός. Και αν κάποιοι έτρεφαν αμφιβολίες, σίγουρα θα ήταν αρκετά σώφρονες να κρατήσουν αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό τους.
Με χρησιμοποιούν για να κρύψουν την απάτη τους, βάζουν το δικό μου πρόσωπο στο ψέμα τους.

Ο γάμος ολοκληρώνεται ταχύτατα και δίχως κάποιο αναπάντεχο περιστατικό, και οι καλεσμένοι αρχίζουν να κινούνται προς τη Μεγάλη Αίθουσα, όπου η γιορτή θα ακολουθήσει. Ο Θήον καταφτάνει λίγο αργότερα, ενώ παράλληλα η επιστροφή του στο Γουίντερφελ του ξυπνά μνήμες (οι οποίες απ' ότι φαίνεται τον στοιχειώνουν ακόμη) από την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί. Κατά τη διάρκεια της γιορτής αυτής έπειτα από τον γάμο, ο Ρους, έχοντας πλέον ενημερωθεί από τους μέιστερ στους οποίους είχε αναθέσει την επίβλεψη των κορακιών του Γουίντερφελ, αναγγέλει πως ο Στάννις αναχώρησε επιτέλους από το Ντήπγουντ Μοτ και υπολογίζεται να φτάσει στο Γουίντερφελ σε περίπου δύο εβδομάδες. Αμέσως συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο στο δικό του δωμάτιο, στο οποίο θα ξεκαθαριστεί με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσουν τον Στάννις.

  Άλλα στοιχεία των κεφαλαίων που ίσως εκ πρώτης όψεως να φαίνονται ασήμαντα καθώς δεν σχετίζονται άμεσα με τα πολιτικά δρώμενα αλλά στην πραγματικότητα αξίζει να σχολιαστούν είναι τόσο η ραγδαιά αλλαγή του καιρού, όσο και οι επιδιορθώσεις που είναι ανάγκη να δεχτούν ορισμένα κτήρια. Δεν είναι καθόλου αμελητέο το γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος του κάστρου είχε υποστεί πολύ σημαντικές φθορές και καταστροφές εξαιτίας της πυρκαγιάς που ξεκίνησε ο Ράμσεύ στο τέλος του δεύτερου βιβλίου. Ερχόμενος, επομένως, τώρα στο κάστρο, για να φιλοξενηθεί το αρκετά μεγάλο στράτευμά του, ο Ρους είναι υποχρεωμένος είτε να επιδιορθώσει, είτε να ανακατασκευάσει ορισμένα κτίσματα. Τα τείχη μπορεί να έχουν αντέξει, άλλα κτήρια, ωστόσο, δεν ήταν το ίδιο τυχερά:

Αυτό δεν ήταν το κάστρο που θυμόταν από το καλοκαίρι της νιότης του. Αυτό το μέρος ήταν σημαδεμένο και κατεστραμμένο, περισσότερο ερείπιο παρά κάστρο, λημέρι κορακιών και πτωμάτων. Το μεγάλο διπλό εξωτερικό τείχος στεκόταν ακόμα, καθώς ο γρανίτης δεν υποχωρεί εύκολα στη φωτιά, αλλά οι περισσότεροι από τους πύργους και τα οχυρά στο εσωτερικό ήταν χωρίς στέγη. Μερικοί είχαν καταρρεύσει. Οι καλαμοσκεπές και τα δοκάρια είχαν χαθεί και κάτω από τους σπασμένους υαλοπίνακες των Γυάλινων Κήπων τα φρούτα και τα λαχανικά που θα είχαν συντηρήσει το κάστρο κατά τη διάρκεια του χειμώνα ήταν νεκρά και μαύρα και παγωμένα. Σκηνές γέμιζαν τον περίβολο, μισοθαμμένες στο χιόνι. Ο Ρους Μπόλτόν είχε φέρει το στρατό του μέσα στα τείχη, μαζί με τους φίλους του τους Φρέυ· χιλιάδες συνωστίζονταν ανάμεσα στα ερείπια, γεμίζοντας κάθε περίβολο, καταλύοντας σε κελάρια και κάτω από γκρεμισμένους πύργους και σε κτήρια εγκαταλειμμένα εδώ και αιώνες.

Πέρα από την κατάρρευση των πύργων και την καταστροφή των στεγών τους, σημαντικότερο είναι το πρόβλημα που έχει προκληθεί από την καταστροφή των Γυάλινων Κήπων. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Θήον, οι κήποι αυτοί, εφόσον βρίσκονταν σε καλή κατάσταση, θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τους Μπόλτον με τρόφιμα (φρούτα & λαχανικά) σε περίπτωση ανάγκης. Παρότι κάποιοι εκ των προμάχων των Μπόλτον (Μπάρμπρεϋ & Γουάιμαν) έχουν φέρει ορισμένες προμήθειες και εφόδια στο κάστρο, ο στρατός των Μπόλτον είναι υπερβολικά μεγάλος για τα δεδομένα του ήδη μισοκατεστραμμένου κάστρου, πράγμα που σημαίνει πως αν ο Ρους δεν δώσει κάποια νικηφόρα μάχη με τον Στάννις σύντομα (ή τέλος πάντων βγάλει τον Στάννις από τη μέση), θα έρθει αντιμέτωπος με μια ραγδαία μείωση στις προμήθειες, κάτι που πράγματι συμβαίνει λίγο αργότερα στα βιβλία.

Το άλλο πρόβλημα που υπογραμμίζεται στο παραπάνω απόσπασμα είναι η απουσία κτισμάτων τα οποία θα μπορούσαν να στεγάσουν τον στρατό του Ρους ικανοποιητικά. Ο αριθμός των στρατιωτών είναι μεγάλος και τα διαθέσιμα κτήρια λιγοστά, με συνέπεια ένα μεγάλο μέρος να έχει κατασκηνώσει είτε σε ερείπια, είτε σε σκηνές στον περίβολο.

Από την άλλη, τα κτήρια τα οποία είναι δυνατόν να επισκευαστούν δέχονται ορισμένες προσωρινές επιδιορθώσεις, σε μια προσπάθεια να διευκολυνθεί η παραμονή του στρατεύματος στο κάστρο:

Το Γουίντερφελ ήταν γεμάτο από καταληψίες, όταν η εμπροσθοφυλακή του Μπόλτον είχε φτάσει στο κάστρο. Πάνω από δυο ντουζίνες είχαν οδηγηθεί υπό την απειλή λόγχης έξω από τις φωλιές που είχαν φτιάξει στα μισοκατεστραμμένα οχυρά και στους πύργους του κάστρου. Είχαν κρεμάσει τους πιο τολμηρούς και επιθετικούς και τους υπόλοιπους τους έστρωσαν στη δουλειά. Υπηρετήστε με καλά τους είχε πει ο Άρχοντας Μπόλτσν και θα εiμαι ελεήμων. Η πέτρα και το ξύλο ήταν άφθονα, με το Δάσος των Λύκων τόσο κοντά. Νέες γερές πόρτες υψώθηκαν πρώτα, για να αντικαταστήσουν εκείνες που είχαν καεί. Κι ύστερα η κατεστραμμένη στέγη της Μεγάλης Αίθουσας είχε απομακρυνθεί και μια καινούργια είχε μπει πρόχειρα στη θέση της. Όταν τελείωσαν τα έργα, ο Άρχοντας Μπόλτον κρέμασε τους εργάτες. Κρατώντας το λόγο του, τους έδειξε έλεος και δεν έγδαρε ούτε έναν.

.....

Όμως, τα ζωηρά χρώματά τους δεν μπορούσαν να καλύψουν τελείως τους μαυρισμένους τοίχους πίσω τους, ούτε τις σανίδες που έκλειναν τρύπες όπου υπήρχαν κάποτε παράθυρα. Ακόμα και η στέγη ήταν λάθος, με τις νέες σανίδες ανοιχτόχρωμες, εκεί όπου τα παλιά δοκάρια ήταν σχεδόν μαύρα από τους αιώνες καπνιάς.

Άλλα κτίσματα, όπως ο σταύλος, παρότι έχουν καταστραφεί ολοσχερώς, κατασκευάζονται εκ νέου καθώς η ύπαρξή τους είναι καθοριστική για την επιβίωση του στρατού των Μπόλτον στο Γουίντερφελ:

Πέρα από τις σκηνές, τα μεγάλα πολεμικά άλογα των ιπποτών από το Λευκό Λιμάνι και τους Διδύμους έτρεμαν στις γραμμές των αλόγων. Ο Ράμσεϊ είχε κάψει τους στάβλους όταν λεηλάτησε το Γουίντερφελ, κι έτσι ο πατέρας του είχε χτίσει καινούργιους, διπλάσιους σε μέγεθος αήό τους παλιούς, για να στεγάσει τα πολεμικά άλογα και τους κέλητες των πρόμαχών του και των ιπποτών του. Τα υπόλοιπα άλογα τα είχαν δέσει στον περίβολο. Ιπποκόμοι χωμένοι στις κουκούλες τους κινούνταν ανάμεσά τους καλύπτοντας τα άλογα με κουβέρτες, για να τα κρατήσουν ζεστά.

Αναφορικά με την δραματική επιδείνωση του καιρού, αυτή γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στο δεύτερο κεφάλαιο. Πέρα από τις δυσκολίες που προξενεί στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, η ξαφνική αυτή αλλαγή των καιρικών συνθηκών δίνει την ευκαιρία στον Μάρτιν να προβεί σε μια άκρως ενδιαφέρουσα σύγκριση ανάμεσα στους Νότιους Φρέυ και τους Βόρειους γενικότερα. Οι Βόρειοι είναι άνθρωποι που έχουν ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής τους υπό κάκιστες καιρικές συνθήκες, κατά συνέπεια γνωρίζουν και είναι συνηθισμένοι να ζουν σε αυτό τον καιρό, κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση με τους Φρέυ:

Οι άντρες του βρυχήθηκαν επιδοκιμαστικά, χτυπώντας τις γροθιές τους στα μακριά ξύλινα τραπέζια. Το Γουίντερφελ μπορεί να ήταν κατεστραμμένο, αλλά τα γρανιτένια τείχη του κρατούσαν ακόμα το περισσότερο κρύο και τον άνεμο μακριά. Είχαν αρκετές προμήθειες φαγητού και ποτού· είχαν φωτιές για να τους ζεσταίνουν όταν δεν είχαν σκοπιά, ένα μέρος για να στεγνώσουν τα ρούχα τους, ζεστές γωνιές για να ξαπλώσουν και να κοιμηθούν. Ο Άρχοντας Μπόλτον είχε φροντίσει να μαζέψει αρκετά ξύλα για να κρατήσουν ζωντανές τις φωτιές επί μισό χρόνο, κι έτσι η Μεγάλη Αίθουσα ήταν πάντα ζεστή και φιλόξενη. Ο Στάννις δεν είχε τίποτε απ' αυτά.
Ο Θήον Γκρέιτζοϋ δε συμμετείχε στις ζητωκραυγές. Ούτε και οι άντρες του Οίκου των Φρέυ, πρόσεξε. Είναι κι αυτοί ξένοι εδώ σκέφτηκε, παρακολουθώντας τον Σερ Αίνυς Φρέυ και τον ετεροθαλή αδερφό του, τον Σερ Χοστήν. Γεννημένοι και μεγαλωμένοι στις παραποτάμιες περιοχές, οι Φρέυ δεν είχαν δει ποτέ τέτοιο χιόνι. Ο Βορράς έχει πάρει ήδη τρεις συγγενείς τους σκέφτηκε ο Θήον, καθώς θυμήθηκε τους άντρες που έψαχνε μάταια ο Ράμσεϊ, χαμένους μεταξύ Λευκού Λιμανιού και Μπάροουτον.

.....

Στο διπλανό τραπέζι οι άντρες συζητούσαν για τη χιονοθύελλα και έκαναν υποθέσεις για το πόσο θα κρατούσε η χιονόπτωση. «'Ολη μέρα κι όλη νύχτα, ίσως κι ακόμα περισσότερο» επέμενε ένας μεγαλόσωμος τοξότης με μαύρη γενειάδα, με έναν πέλεκυ των Σέργουιν ραμμένο στο στήθος του. Μερικοί από τους μεγαλύτερους άντρες μίλησαν για άλλες χιονοθύελλες και επέμεναν ότι αυτό δεν ήταν παρά ελαφριά χιονόπτωση σε σύγκριση με αυτό που είχαν ζήσει σε χειμώνες της νιότης τους. Οι στρατιώτες από τις παραποτάμιες περιοχές έμειναν άναυδοι. Δεν τους αρέσει το κρύο και το χιόνι, σ' αυτά τα νότια σπαθιά. Οι άντρες που έμπαιναν στην αίθουσα κουλουριάζονταν δίπλα στις φωτιές ή έτριβαν τα χέρια τους πάνω από αναμμένα μαγκάλια, καθώς οι μανδύες τους κρέμονταν στάζοντας από τα καρφιά δίπλα στην πόρτα.

Παρότι η αντίθεση αυτή είναι προφανής και στο παραπάνω χωρίο, θα γίνει ακόμη πιο έντονη στα κεφάλαια της Άσα κατά τη διάρκεια της πορείας του Στάννις προς το Γουίντερφελ, όπου η αντίθεση αυτή ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους είναι δυνατόν να αναλυθεί σε διάφορες πτυχές.

Part 3

[odykal]

(Συνέχεια)

Η (τρελή) πορεία του Στάννις προς το Γουίντερφελ – The King's Prize


“Whatever doubts his lords might nurse, the common men seemed to have faith in their king. Stannis had smashed Mance Rayder's wildlings at the Wall and cleaned Asha and her ironborn out of Deepwood Motte; He was Robert's brother, victor in a famous sea battle off Fair Isle, the man who had held Storm's End all through Robert's Rebellion. And he bore a hero's sword, the enchanted blade Lightbringer, whose glow lit up the night.”

Credit: Marco Caradonna http://ming1918.deviantart.com/art/Stann...-172011116

Καταρχάς, είναι βασικό να σημειωθεί από χρονολογικής πλευράς πως η αρχή του κεφαλαίου αυτού βρίσκεται πριν την αρχή του αμέσως προηγούμενου κεφαλαίου του Θήον (The Turncloak), ενώ το τέλος του βρίσκεται αρκετά πιο μετά από το αντίστοιχο τέλος του ίδιου κεφαλαίου του Θήον.

Ακόμα και οι αιχμάλωτοι έχουν αυτιά, και είχε ακούσει όλες τις κουβέντες ότο Ντήπγουντ Μοτ, ενώ ο Βασιλιάς Στάννις και οι λοχαγοί του διαφωνούσαν γι' αυτή την προέλαση. Ο Σερ Τζάστιν ήταν αντίθετος από την αρχή, μαζί με πολλούς ιππότες και άρχοντες που είχαν έρθει με τον Στάννις από το Νότο. Αλλά οι λύκοι επέμεναν· δεν μπορούσαν να ανεχτούν να κρατήσει το Γουίντερφελ ο Ρους Μπόλτον και έπρεπε να σώσουν το κορίτσι του Νεντ από τα νύχια του μπάσταρδού του. Έτσι είπαν ο Μόργκαν Λιντλ, ο Μπράντον Νόρρεϋ, ο Γουάλ ο Κουβάς, οι Φλιντ, ακόμα και η Αρκούδα. «Είναι εκατό λεύγες από το Ντήπγουντ Μοτ ως το Γουίντερφελ» είπε ο Άρτος Φλιντ, τη νύχτα όπου η διαφωνία εντάθηκε στη μεγάλη αίθουσα του Γκάλμπαρτ Γκλόβερ. «Τριακόσια μίλια όπως πετάει το κοράκι.»
«Μακριά πορεία» είπε ένας ιππότης ονόματι Κόρλις Πέννυ.
«'Οχι και τόσο» επέμεινε ο Σερ Γκόντρυ, ο μεγαλόσωμος ιππότης που οι άντρες αποκαλούσαν Γιγαντοφονιά. «'Εχουμε διανύσει ήδη αντίστοιχη απόσταση. Ο Κύριος του Φωτός θα μας ανοίξει το δρόμο.»
«Κι όταν φτάσουμε έξω από το Γουίντερφελ;» είπε ο Τζάστιν Μάσσεϋ. «Δύο τείχη με μια τάφρο ανάμεσά τους, και το εσωτερικό τείχος εκατό πόδια ψηλό. Ο Μπόλτον δε θα βγει ποτέ να μας αντιμετωπίσει έξω από τα τείχη, και δεν έχουμε αρκετές προμήθειες για πολιορκία.»
«Μην ξεχνάς ότι ο Άρνολφ Κάρσταρκ θα ενώσει τις δυνάμεις του με τις δικές μας» είπε ο Χάργουντ Φελ. «Ο Μορς Άμπερ επίσης. Θα έχουμε τόσους βόρειους όσους και ο Μπόλτον. Και τα δάση είναι πυκνά βόρεια του κάστρου. Θα υψώσουμε πολιορκητικούς πύργους, θα φτιάξουμε κριούς ... »
Και θα πεθάνετε κατά εκατοντάδες σκέφτηκε η Άσα.
«Θα ήταν καλύτερα να ξεχειμωνιάσσυμε εδώ» πρότεινε ο Άρχοντας Πήσμπερυ.
«Να ξεχειμωνιάσουμε εδώ;» βρυχήθηκε ο Κουβάς. «Πόσα τρόφιμα και ζωοτροφή πιστεύεις ότι έχει φυλάξει ο Γκάλμπαρτ Γκλόβερ;»

Αν και ο Στάννις μας πληροφόρησε μέσω του γράμματος στον Τζον πως θα ξεκινήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα την πορεία του προς το Γουίντερφελ, τα πράγματα εξελίχθησαν εντελώς διαφορετικά. Όπως φανερώνει το παραπάνω κείμενο, κατά τη διάρκεια του πολεμικού συμβουλίου στο Ντήπγουντ Μοτ, υπήρξε έντονη διαφωνία ανάμεσα στους Βόρειους και στους Νότιους αναφορικά με το αν θα επιλέξουν να βαδίσουν εναντίον του Γουίντερφελ. Ενώ οι Βόρειοι (κατά κύριο λόγο) πιέζουν τον Στάννις να κινηθεί εναντίον του Γουίντερφελ (είναι εντυπωσιακό πως ο Ρους προβλέπει σωστά και αυτή την εξέλιξη – βλέπε το κεφάλαιο στο Μπάρροουτον), οι Νότιοι είναι πιο επιφυλακτικοί προτείνοντας να παραμείνουν και να ξεχειμωνιάσουν στο Ντήπγουντ Μοτ. Αμέσως τίθεται το ζήτημα για το τι θα κάνουν στην περίπτωση που φτάσουν στο Γουίντερφελ, στο οποίο δεν δίνεται σαφής απάντηση. Η λογική λέει πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα επιχειρούσαν κάποια άμεση έφοδο στο κάστρο εξαιτίας των ισχυρών αμυντικών δυνατοτήτων που προσφέρει (διπλό τείχος με τάφρο ανάμεσά τους), αλλά θα αρκούνταν στην οργάνωση πολιορκίας, με σκοπό να αναγκάσουν τους Μπόλτον να βγουν να πολεμήσουν έξω από τα τείχη εξαιτίας της έλλειψης τροφίμων [αν και είναι εξίσου πιθανό και ο στρατός του Στάννις να αντιμετώπιζε παρόμοιο πρόβλημα με τον ανεφοδιασμό του λόγω της σχετικά μεγάλης απόστασης από το Ντήπγουντ Μοτ ή από κάποιο άλλο κέντρο από το οποίο θα μπορούσε να λάβει προμήθειες]. Τελικά ο Στάννις κλίνει υπέρ της άποψης των Βόρειων, και δίνει τη διαταγή για μια πορεία προς το Γουίντερφελ. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, είναι πως η διαφωνία αυτή ανάμεσα στον στρατό του καθυστέρησε σημαντικά την προσπάθεια του Στάννις να καταλάβει το Γουίντερφελ, δίνοντας περισσότερο χρόνο στους Μπόλτον να προετοιμαστούν για την επικείμενη πολιορκία/μάχη (πχ. η ανακατασκευή του σταύλου και οι επισκευές στη Μεγάλη Αίθουσα).

Από καθαρά στρατηγική άποψη (βγάζοντας έξω δηλαδή τις παραμέτρους της ραγδαίας αλλαγής του καιρού και της πιθανής προδοσίας των Κάρσταρκ που αγνοεί και δεν θα μπορούσε να προβλέψει ο Στάννις), η επιλογή του Στάννις να βαδίσει εναντίον του Γουίντερφελ έχει μεν λογική, πόσο μάλλον αφού η στάση ορισμένων εκ των “συμμάχων” των αντιπάλων του είναι ασαφής (κατά κύριο λόγο οι Μάντερλυ), αλλά από την άλλη εμπεριέχει και ένα μεγάλο ποσοστό ρίσκου, καθώς υπάρχει η περίπτωση ο Στάννις να αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες με τον ανεφοδιασμό του αν επιχειρήσει να πολιορκήσει το κάστρο. Στην ουσία, ο Στάννις, κρίνοντας πως θα πρέπει να πάρει τον έλεγχο του Βορρά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να επιστρέψει στη συνέχεια στο Τείχος (όπως αποκαλύπτει στο γράμμα του στον Τζον – Τζον VII), πιστεύει πως δεν έχει τον χρόνο να αναζητήσει περισσότερους συμμάχους στον Βορρά, και κατά συνέπεια επιλέγει να κινηθεί εναντίον των Μπόλτον άμεσα. Όπως και ο ίδιος παραδέχεται, είναι αποφασισμένος να τα παίξει “όλα για όλα” στην προσπάθειά του να ενώσει τον Βορρά κάτω από το πρόσωπό του:

Ο βασιλιάς τον έκοψε. «'Ολοι ξέρουμε τι θα έκανε ο αδερφός μου. Ο Ρόμπερτ θα κάλπαζε στις πύλες του Γουίντερφελ ολομόναχος, θα τις έσπαγε με το σφυρί του και θα διέσχιζε τα χαλάσματα για να σφάξει τον Ρους Μπόλτον με το αριστερό του χέρι και τον Μπάσταρδο με το δεξί.» Ο Στάννις σηκώθηκε όρθιος. «Δεν είμαι ο Ρόμπερτ. Αλλά θα προελάσουμε και θα ελευθερώσουμε το Γουίντερφελ ... ή θα πεθάνουμε προσπαθώντας.»

Η απόσταση από το Ντήπγουντ Μοτ στο Γουίντερφελ υπολογίζεται σε περίπου τριακόσια μίλια:

Η πομπή ξεκίνησε υπό τον ήχο της σάλπιγγας. Λόγχες έλαμπαν στο φως του ανατέλλοντος ήλιου και παντού γύρω τους το γρασίδι γυάλιζε από την πρωινή πάχνη. Εκατό λεύγες δάσους απλώνονταν ανάμεσα στο Ντήπγουντ Μοτ και το Γουίντερφελ. Τριακόσια μίλια όπως πετάει το κοράκι. «Δεκαπέντε μέρες» έλεγαν οι ιππότες μεταξύ τους.

Τις δύο πρώτες μέρες της πορείας καλύπτουν λίγο παραπάνω από 20 μίλια την ημέρα (την τρίτη, ωστόσο, όταν και εισέρχονται στο δάσος γύρω στα 15), πάντα υπό την καθοδήγηση οδηγών που ανήκουν σε ορεινές φατριές ορκισμένες στο Ντήπγουντ Μοτ – Φόρρεστερ, Γουντς, Μπραντς και Μπόουλ – συνεπώς, αν λάβει κανείς υπόψιν αυτούς τους αριθμούς και κάνει έναν απλό υπολογισμό, θα διαπιστώσει πως αν συνεχίσουν με παρόμοιο ρυθμό, θα βρίσκονται έξω από τα τείχη του Γουίντερφελ σε περίπου δεκαπέντε μέρες (ίσως λίγο παραπάνω από δεκαπέντε). Φυσικά, όλα αλλάζουν την τέταρτη μέρα, όπου αρχίζει να χιονίζει [μια μικρή αλλά πολύ σημαντική παρένθεση εδώ για την χρονολόγηση των γεγονότων: το κεφάλαιο του Θήον “The Turncloak” λαμβάνει χώρα την πρώτη μέρα που αρχίζει να χιονίζει στο Γουίντερφελ. Κατά συνέπεια, όσα συμβαίνουν την τέταρτη μέρα στο κεφάλαιο της Άσα συμβαίνουν παράλληλα με εκείνα που διαδραματίζονται στον “Turncloak”.]

Εκατό λεύγες από το Ντήπγουντ Μστ ως το Γουίντερφελ. Τριακόσια μίλια όπως πετάει το κοράκι. «Μακάρι να ήμασταν κοράκια» είπε ο Τζάστιν Μάσσεϋ την τέταρτη μέρα της πορείας τους, τη μέρα που άρχισε να χιονίζει. Μόνο μερικές νιφάδες στην αρχή. Κρύες και υγρές, αλλά τίποτα που δεν μπορούσαν να το διαπεράσουν εύκολα. Αλλά χιόνισε ξανά την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη και τη μεθεπόμενη. Οι πυκνές γενειάδες των λύκων καλύφθηκαν σύντομα από πάγο εκεί όπου πάγωνε η ανάσα τους, και κάθε ξυρισμένος νότιος άντρας άφηνε τη γενειάδα του να μεγαλώσει για να κρατήσει το πρόσωπό του ζεστό. Πολύ σύντομα μια λευκή κουβέρτα σκέπασε το
έδαφος μπροστά από την πομπή, καλύπτοντας πέτρες και μπλεγμένες ρίζες και λακκούβες, κάνοντας κάθε βήμα περιπέτεια. Ο άνεμος δυνάμωσε επίσης, φέρνοντας μαζί του χιόνι. Ο στρατός του βασιλιά έγινε μια πομπή από χιονάνθρωπους, που προχωρούσαν με κόπο στο χιόνι που έφτανε ως το γόνατο.

Παρότι η ξαφνική [ελαφρά] χιονόπτωση δεν προκαλεί κάποιο πρόβλημα την πρώτη μέρα, γρήγορα η κατάσταση χειροτερεύει καθώς το χιόνι συνεχίζει να πέφτει με αμείωτους ρυθμούς και τις επόμενες μέρες. Η απλή χιονόπτωση έχει πλέον εξελιχθεί σε χιονοθύελλα, η οποία δυσκολεύει αφάνταστα τις προσπάθειες των στρατιωτών και των αλόγων. Και σε αντίθεση με τον στρατό του Ρους, ο οποίος βρίσκεται προφυλαγμένος πίσω από τα τείχη του Γουίντερφελ, ο στρατός του Στάννις είναι έξω στο δάσος, χωρίς την παραμικρή προστασία από το χιόνι και την παγωνιά.

Χάρη σε αυτήν ακριβώς την αλλαγή των καιρικών συνθηκών, δίνεται η δυνατότητα στον Μάρτιν να προβάλλει περισσότερο από ποτέ μία από τις βασικές διαφορές που μπορεί κανείς να εντοπίσει ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους: τον τρόπο προσαρμογής τους στις αντίξοες καιρικές συνθήκες του Βορρά. Ενώ πριν το ξεκίνημα της χιονόπτωσης οι Νότιοι δεν αντιμετώπιζαν κάποιο σοβαρό πρόβλημα, τώρα αυτό αλλάζει, δίνοντας στον στρατό του Στάννις μια εικόνα αποσύνθεσης:

Την τρίτη μέρα της χιονόπτωσης ο στρατός του βασιλιά άρχισε να διαλύεται. Ενώ οι νότιοι ιππότες και άρχοντες υπέφεραν, οι άντρες των βορινών λόφων τα πήγαιναν καλύτερα. Τα γκαρρόν τους ήταν ζώα με σίγουρο πάτημα, που έτρωγαν λιγότερο από τους κέλητες και πολύ λιγότερο από τα μεγάλα πολεμικά άλογα, και οι άντρες που τα ίππευαν ήταν εξοικειωμένοι με το χιόνι. Πολλοί από τους λύκους φόρεσαν κάτι περίεργα πράγματα στα πόδια τους. Αρκουδοπατούσες τις έλεγαν, περίεργα μακριά πράγματα φτιαγμένα από λυγισμένα κλαδιά και πετσί. Δεμένα στις μπότες τους, τους επέτρεπαν με κάποιο τρόπο να περπατούν πάνω στο χιόνι χωρίς να σπάνε την κρούστα και να βυθίζονται μέσα ως το γοφό.
Κάποιοι είχαν αρκουδοπατούσες και για τα άλογά τους, και τα μαλλιαρά μικρά γκαρρόν τις φορούσαν όσο άνετα φορούσαν άλλα άλογα τα σιδερένια πέταλα ... αλλά οι κέλητες και τα πολεμικά άλογα δεν ήθελαν καμία σχέση μαζί τους. Όταν παρ' όλα αυτά κάποιοι από τους ιππότες του βασιλιά τα έδεσαν στα πόδια τους, τα μεγάλα άλογα από το Νότο τσίνησαν και αρνήθηκαν να κινηθούν ή προσπάθησαν να βγάλουν τα πράγματα απ' τα πόδια τους. Ένα πολεμικό άλογο έσπασε έναν αστράγαλο στην προσπάθειά του να περπατήσει μ' αυτά.
Οι βόρειοι με τις αρκουδοπατούσες τους άρχισαν σύντομα να απομακρύνονται από την υπόλοιπη πομπή. Προσπέρασαν τους ιππότες στην κυρίως φάλαγγα, ύστερα τον Σερ Γκόντρυ Φάρρινγκ και την εμπροσθοφυλακή του. Στο μεταξύ, τα κάρα και οι άμαξες έμεναν όλο και πιο πίσω· τόσο, που οι άντρες της οπισθοφυλακής τούς φώναζαν συνεχώς να προχωρήσουν πιο γρήγορα.

Οι Βόρειοι, όντας εξοικιωμένοι με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και άρτια εξοπλισμένοι για να τις αντιμετωπίσουν επιτυχώς, είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν πολύ καλύτερα στις νέες ανάγκες της πορείας, σε πλήρη αντίθεση με τους Νότιους, οι οποίοι δεν έχουν ξανασυναντήσει τέτοιες συνθήκες στη ζωή τους. Λογική συνέπεια είναι να παρουσιαστεί μια κατάσταση διάλυσης στον στρατό του Στάννις, καθώς οι Βόρειοι προσπερούν σταδιακά τους Νότιους και αρχίζουν να απομακρύνονται από την πομπή. Από την άλλη, τα κάρα και οι άμαξες δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον ίδιο ρυθμό με συνέπεια να μένουν ολοένα και πιο πίσω. Τα προβλήματα, ωστόσο, δεν σταματούν εκεί:

Την πέμπτη μέρα της χιονοθύελλας η σκευοφόρος διέσχισε μια ακανόνιστη έκταση χιονιού που έφτανε ως τη μέση και κάλυπτε μια παγωμένη λιμνούλα. Όταν ο κρυμμένος πάγος έσπασε κάτω από το βάρος των κάρων, το παγωμένο νερό κατάπιε τρεις ζευγολάτες και τέσσερα άλογα, μαζί με δύο από τους άντρες που προσπάθησαν να τους σώσουν. Ο ένας ήταν ο Χάργουντ Φελ. Οι ιππότες του τον έβγαλαν έξω προτού πνιγεί, αλλά όχι προτού τα χείλη του μελανιάσουν και το δέρμα του γίνει άσπρο σαν το γάλα. Τίποτα δε φαινόταν ικανό να τον ζεστάνει ύστερα απ' αυτό. Έτρεμε βίαια για ώρες, ακόμα κι όταν του έβγαλαν τα μουλιασμένα ρούχα του, τον τύλιξαν με ζεστές προβιές και τον κάθισαν δίπλα στη φωτιά. Εκείνη την ίδια νύχτα γλίστρησε σε έναν πυρετώδη ύπνο. Δεν ξύπνησε ποτέ.

.....

Ακόμα κι όταν ερχόταν η διαταγή να κατασκηνώσουν για τη νύχτα, δεν ήταν εύκολο να ζεσταθείς. Οι σκηνές ήταν υγρές και βαριές, δύσκολο να τις στήσεις, ακόμα πιο δύσκολο να τις ξεστήσεις, και επιρρεπείς σε ξαφνική κατάρρευση, αν μαζευόταν υπερβολικά πολύ χιόνι πάνω τους. Ο στρατός του βασιλιά σερνόταν στην καρδιά του μεγαλύτερου δάσους των Επτά Βασιλείων, όμως τα ξερά ξύλα ήταν δυσεύρετα. Κάθε νύχτα που κατασκήνωναν έκαιγαν όλο και λιγότερες φωτιές, κι εκείνες που άναβαν έβγαζαν περισσότερο καπνό παρά ζέστη. Τις περισσότερες φορές το φαγητό τους ήταν κρύο, αν όχι και ωμό.

.....

Τα άλογα και οι κοινοί στρατιώτες τραβούσαν τα χειρότερα. Δύο ακόλουθοι από τις ανατολικές περιοχές κάρφωσαν έναν στρατιώτη μέχρι θανάτου, σε μια διαφωνία για το ποιος θα καθίσει πιο κοντά στη φωτιά. Την επόμενη νύχτα κάποιοι τοξότες απεγνωσμένοι για λίγη ζέστη κατάφεραν με κάποιο τρόπο να βάλουν φωτιά στη σκηνή τους, κάτι που τουλάχιστον ζέστανε τα διπλανά αντίσκηνα. Πολεμικά άλογα άρχισαν να πεθαίνουν από την κούραση και τις κακουχίες. Οι άντρες έφτιαχναν γρίφους. «Τι είναι ένας ιππότης χωρίς άλογο; Ένας χιονάνθρωπος με σπαθί.» Κάθε άλογο που έπεφτε σφαγιαζόταν επί τόπου για το κρέας του. Οι προμήθειές τους είχαν αρχίσει να μειώνονται επίσης.

Η παράθεση και μόνο των παραπάνω αποσπασμάτων αρκεί για να κατανοήσει κανείς την ιδιαίτερα δυσχερή κατάσταση στην οποία έχει εγκλωβιστεί ο στρατός του Στάννις. Οι απώλειες αυξάνονται και οι προμήθειες μειώνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε αρχίζουν να συλλέγουν το κρέας των νεκρών ζώων.

Ορισμένοι άντρες του Στάννις (Νότιοι) τον παροτρύνουν να σταματήσει την εξαντλητική πορεία και να περιμένει μέχρι να σταματήσει η χιονοθύελλα για να ξαναξεκινήσει, αλλά εκείνος απορρίπτει την πρότασή τους ασυζητητί:

Ο Πήσμπερυ, ο Κομπ, ο Φόξγκλοβ και άλλοι νότιοι άρχοντες παρότρυναν το βασιλιά να κατασκηνώσουν μέχρι να περάσει η θύελλα. Ο Στάννις δεν ήθελε ούτε να το ακούσει.

Η αντίδραση του αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Ήδη από το πρώτο βιβλίο (ακόμη και αν δεν εμφανίζεται), η εικόνα που δημιουργεί ο Μάρτιν για τον Στάννις είναι η εικόνα ενός ανθρώπου αποφασισμένου να πολεμήσει μέχρι τελικής πτώσεως, έστω και αν οι πιθανότητες επιτυχίας δεν είναι υπέρ του:

Τα μάτια του ήταν βαθουλωμένα, η κοντοκουρεμένη γενειάδα του δεν ήταν παρά μια σκιά στα στενεμένα μάγουλά του και στο κοκαλιάρικο πιγούνι του. Κι όμως, υπήρχε δύναμη στο βλέμμα του, μια ατσάλινη αγριότητα που φανέρωνε στην Άσα ότι αυτός ο άντρας ποτέ μα ποτέ δε θα παρέκλινε από το σκοπό του.

Κάποιοι άλλοι άντρες, πάλι, (Νότιοι ιππότες πιστοί στον Ρ' Λορ) προσπαθώντας να δώσουν μια εξήγηση της αρνητικής τροπής που έχει πάρει η προσπάθειά τους αρχίζουν να ερμηνεύουν το φυσικό φαινόμενο της χιονοθύελλας ως αποτέλεσμα κάποιας θεϊκής παρέμβασης. Κατά συνέπεια, προσπαθούν να εξευμενίσουν τον Ρ' Λορ ώστε να σταματήσει την χιονοθύελλα προσφέροντας θυσία. Αρχικά δεν επιδιώκουν με ιδιαίτερο πάθος το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά όσο η χιονοθύελλα συνεχίζει να υφίσταται, οι πιέσεις τους προς τον Στάννις αρχίζουν να εντείνονται. Εκείνος, ωστόσο, αν και (κατά την άποψή μου) ασπάζεται την ίδια θρησκεία με αυτούς, δεν αποχωρίζεται ποτέ από τον πραγματισμό που διέπει την σκέψη του. Ο Στάννις γνωρίζει πολύ καλά πως η διεξαγωγή μιας [ανθρωπο]θυσίας χωρίς κάποια “πρόφαση” (βλέπε επόμενο κεφάλαιο της Άσα) θα δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα ανάμεσα στους λάτρεις του Ρ' Λορ και στους λάτρεις των Παλαιών Θεών, οι οποίοι όπως παρατηρεί ο ίδιος αποτελούν τον μισό στρατό του. Προσέχει, επομένως, και επιδιώκει να δημιουργήσει όσο το δυνατόν λιγότερες εντάσεις ανάμεσα στις δύο διαφορετικές παρατάξεις που συναπαρτίζουν τον στρατό του:

Εκείνη τη νύχτα ήταν που η Άσα άκουσε πρώτη φορά τους άντρες της βασίλισσας να μουρμουρίζουν για μια θυσία - μια προσφορά στον κόκκινο θεό τους, για να σταματήσει τη χιονοθύελλα. «Οι θεοί του Βορρά έστειλαν αυτή τη θύελλα εναντίον μας» είπε ο Σερ Κόρλις Πέννυ. «Ψεύτικοι θεοί» επέμεινε ο Σερ Γκόντρυ ο Γιγαντοφονιάς. «Ο Ρ'λορ είναι μαζί μας» είπε ο Σερ Κλέιτον Σαγκς. «Ναι, αλλά η Μελισάντρα όχι» είπε ο Τζάστιν Μάσσεϋ.

.....

Αυτή την ιστορία την έμαθε από τον Τζάστιν Μάσσεϋ, ο οποίος ήταν λιγότερο ευσεβής από τους περισσότερους. «Μια θυσία θα αποδείξει ότι η φλόγα της πίστης μας καίει ακόμα δυνατή» είχε πει ο Κλέιτον Σαγκς στο βασιλιά. Και ο Γκόντρυ ο Γιγαντοφονιάς είπε: «Οι παλιοί θεοί του Βορρά έστειλαν αυτή τη θύελλα εναντίον μας. Μόνο ο Ρ'λορ μπορεί να τη σταματήσει. Πρέπει να του δώσουμε κάποιον άπιστο.»
«Ο μισός στρατός μου αποτελείται από άπιστους» είχε απαvτήσει ο Στάννις. «Δε θα ανεχτώ να καεί κανείς. Προσευχηθείτε σκληρότερα.»

Εν τω μεταξύ, η χιονοθύελλα συνεχίζει να υφίσταται με αμείωτη ένταση και τα θύματα πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον ως παρατήρηση, ωστόσο, είναι πως οι απώλειες (είτε ανδρών είτε αλόγων) προέρχονται από τη μία μόνο παράταξη που συναποτελεί τον στρατό του Στάννις:

Μέχρι την ένατη μέρα πια της χιονοθύελλας κάθε βράδυ έβρισκε τους λοχαγούς και τους διοικητές να μπαίνουν στη σκηνή του βασιλιά βρεγμένοι και καταπονημένοι, να πέφτουν στο ένα γόνατο και να αναφέρουν τις απώλειες της ημέρας.
«'Ενας άvτρας νεκρός, τρεις αγνοούμενοι.»
«Χάθηκαν έξι άλογα, ανάμεσά τους και το δικό μου.»
«Δύο νεκροί, ο ένας ιππότης. Τέσσερα άλογα σωριάστηκαν. Σηκώσαμε το ένα. Τα άλλα χάθηκαν. Πολεμικά, και ένας κέλητας.»
Παγερό Μέτρημα άκουσε η Άσα να το αποκαλούν. Η σκευοφόρος υπέφερε τα χειρότερα: νεκρά άλογα, χαμένοι άvτρες, άμαξες αναποδογυρισμένες και σπασμένες. «Τα άλογα σωριάζοvται στο χιόνι» είπε ο Τζάστιν Μάσσεϋ στο βασιλιά. «Οι άvτρες χάνουν το δρόμο τους ή απλώς πέφτουν κάτω και περιμένουν να πεθάνουν.»
«Άσ' τους» γάβγισε ο Βασιλιάς Στάννις. «Συνεχίζουμε.»
Οι βόρειοι τα πήγαιναν πολύ καλύτερα, με τα γκαρρόν τους και τις αρκουδοπατούσες τους. Ο Μαύρος Ντόννελ Φλιvτ και ο ετεροθαλής αδερφός του Άρτος είχαν χάσει μόνο έναν άvτρα. Οι Λιvτλ, οι Γουάλ και οι Νόρρεϋ δεν είχαν χάσει κανέναν. Ένα από τα μουλάρια του Μόργκαν Λιvτλ είχε ξεστρατίσει, αλλά ο ίδιος έδειχνε να πιστεύει ότι το είχαν κλέψει οι Φλιvτ.

Παρά τις πιέσεις των αξιωματικών του Στάννις εκείνος αποφασίζει να συνεχίσει την τρελή πορεία μέσα στη χιονοθύελλα. Οι προμήθειες και τα τρόφιμα σιγά-σιγά τελειώνουν, ενώ έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που αναχώρησαν από το Ντήπγουντ Μοτ δίχως να έχουν φτάσει ακόμη στο Γουίντερφελ.

Την εικοστή έκτη μέρα της πορείας των δεκαπέντε ημερών καταναλώθηκαν και τα τελευταία λαχανικά. Την τριακοσrή δεύτερη μέρα τα τελευτάία σιτηρά και η τελευταία ζωοτροφή. Η Άσα αναρωτήθηκε πόσο καιρό μπορούσε να επιζήσει κανείς με ωμό, μισοπαγωμένο αλογίσιο κρέας.

Η αντίθεση ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους έχει φτάσει πλέον σχεδόν στο αποκορύφωμά της. Οι Νότιοι ιππότες εξουθενωμένοι, απελπισμένοι, και εξαθλιωμένοι κατηγορούν τους Βόρειους για το γεγονός ότι επιλέγουν να συνεχίσουν την πορεία κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες. Για τους Βόρειους, ωστόσο, οι συνθήκες αυτές είναι κάτι το φυσιολογικό, καθώς κατά τους ίδιους έχουν ζήσει και χειρότερα. Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο, ωστόσο, είναι ο λόγος για τον οποίο οι Βόρειοι διαλέγουν να συνεχίσουν:

Τελικά, ύστερα από μία εφιαλτική μέρα, όταν η πομπή προχώρησε μόλις ένα μίλι και έχασε μια ντουζίνα άλογα και τέσσερις άντρες, ο Άρχοντας Πήσμπερυ στράφηκε ενάντια στους βόρειους. «Αυτή η προέλαση είναι μια τρέλα. Όλο και περισσότεροι πεθαίνουν κάθε μέρα, και γιατί; Για ένα κορίτσι;»
«Το κορίτσι του Νεντ»

Ο Νεντ Σταρκ μπορεί να είναι νεκρός, αλλά η κληρονομιά του ίδιου δεν έχει ξεχαστεί και ούτε θα ξεχαστεί στον Βορρά. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο θίγεται ιδιαίτερα και κατά την παρουσία του Ντάβος στο Λευκό Λιμάνι από τον ίδιο τον Γουάιμαν Μάντερλυ.

«Το κορίτσι του Νεντ» αντιλάλησε ο Κουβάς Γουάλ. «Και θα είχαμε και εκείνη και το κάστρο μέχρι τώρα, αν εσείς οι κορδωμένοι νότιοι λιμοκοντόροι δε βρέχατε τα μεταξωτά σας παντελόνια με λίγο χιόνι.»
«Λίγο χιόνι;» Το απαλό κοριτσίστικο στόμα του Πήσμπερυ έτρεμε από θυμό. «Η συμβουλή σας μας επέβαλε αυτή την προέλαση, Γουάλ. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι ήσουν πλάσμα του Μπόλτον εξαρχής. Έτσι είναι; Σε έστειλε σε εμάς για να ψιθυρίζεις δηλητηριασμένα λόγια στο αυτί του βασιλιά;»
Ο Κουβάς τού γέλασε κατάμουτρα. «Ο Άρχοντας Κατουρλής. Αν ήσουν άντρας, θα σε σκότωνα γι' αυτό. Αλλά το σπαθί μου είναι φτιαγμένο από πολύ καλό ατσάλι για να το λερώσω με το αίμα ενός δειλού.» Ήπιε μια γουλιά μπίρα και σκούπισε το στόμα του. «Ναι, άντρες πεθαίνουν. Περισσότεροι ακόμα θα πεθάνουν πριν φτάσουμε στο Γουίντερφελ. Και λοιπόν; Έχουμε πόλεμο. Άντρες πεθαίνουν στον πόλεμο. Έτσι πρέπει να είναι. Όπως ήταν πάντα.»
Ο Σερ Κόρλις Πέννυ έριξε στον αρχηγό της φατρίας ένα έκπληκτο βλέμμα. «Θέλεις να πεθάνεις, Γουάλ;»
Αυτό φάνηκε να διασκεδάζει τον βόρειο. «Θέλω να ζήσω για πάντα σε μια χώρα όπου το καλοκαίρι κρατάει χίλια χρόνια. Θέλω ένα κάστρο στα σύννεφα απ' όπου θα μπορώ να κοιτάζω τον κόσμο από κάτω μου. Θέλω να είμαι είκοσι έξι χρονών ξανά. Όταν ήμουν είκοσι έξι μπορούσα να πολεμάω όλη μέρα και να πηδάω όλη νύχτα. Δεν έχει σημασία τι θέλει κανείς.
»Ο χειμώνας σχεδόν έχει φτάσει, αγόρι. Και ο χειμώνας είναι θάνατος. Προτιμώ να πεθάνουν οι άντρες μου πολεμώντας για το κορίτσι του Νεντ παρά μόνοι και πεινασμένοι στο χιόνι, ρίχνοντας δάκρυα που παγώνουν στα μάγουλά τους. Κανένας δε φτιάχνει τραγούδια για άντρες που πεθαίνουν έτσι. Όσο για μένα, είμαι γέρος. Αυτός θα είναι ο τελευταίος μου χειμώνας. Ας λουστώ στο αίμα του Μπόλτον προτού πεθάνω. Θέλω να νιώσω το αίμα να πετάγεται στο πρόσωπό μου καθώς χώνω το τσεκούρι μου σ' ένα κρανίο Μπόλτον. Θέλω να το γλείψω στα χείλη μου και να πεθάνω με τη γεύση του στη γλώσσα μου.»

Και η τρελή αυτή πορεία μέσα στο χιόνι, το κρύο και την εξάντληση συνεχίζεται δίχως σταματημό, ώσπου οι ανιχνευτές του Στάννις πέφτουν “πάνω σε ένα εγκαταλειμμένο χωριό μικροκτηματιών ανάμεσα σε δύο λίμνες - ένα φτωχικό, μίζερο μέρος, τίποτα παραπάνω από μερικές καλύβες, μια μακριά αίθουσα κι ένα παρατηρητήριο.” Αμέσως-αμέσως αποφασίζεται παύση της πορείας, πάντοτε προσωρινή, καθώς οι δύο λίμνες είναι δυνατόν να προσφέρουν τροφή:

«Υπάρχουν ψάρια σ' αυτές τις λίμνες» είπε ο Χορπ στο βασιλιά. «Θα ανοίξουμε τρύπες στον πάγο. Οι βόρειοι ξέρουν πώς γίνεται.»

.....

«Ψαρέψτε, λοιπόν» είπε [Ο Στάννις], φτύνοντας τις λέξεις. «Αλλά φεύγουμε με το πρώτο φως.»

Παρόλα αυτά, το επόμενο πρωί έρχεται και είναι προφανές πως κάτι δεν πάει καλά. Το στρατόπεδο είναι βουβό και άλαλο:

Όμως, όταν ήρθε το πρωί, το στρατόπεδο ξύπνησε στο χιόνι και στη σιωπή. Από μαύρος, ο ουρανός έγινε λευκός, κι όμως δε φάνηκε να φωτίζει περισσότερο. Η Άσα Γκρέιτζοϋ ξύπνησε πιασμένη και παγωμένη κάτω από το σωρό με τις προβιές, ακούγοντας τα ροχαλητά της Αρκούδας. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ γυναίκα που ροχάλιζε τόσο δυνατά, αλλά το είχε συνηθίσει κατά τη διάρκεια της προέλασης και, τώρα, μέχρι που το έβρισκε και παρηγορητικό. Η σιωπή ήταν που την ανησυχούσε. Καμία σάλπιγγα δεν ήχησε για να καλέσει τους άντρες να ιππεύσουν, να σχηματίσουν φάλαγγες, να ετοιμαστούν για αναχώρηση. Κανένα πολεμικό κέρας δεν κάλεσε τους βόρειους. Κάτι δεν πάει καλά.
Η Άσα γλίστρησε έξω από τις προβιές της και βγήκε έξω από τη σκηνή, ρίχνοντας στην άκρη το τείχος χιονιού που την είχε σφραγίσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι αλυσίδες της κροτάλιζαν καθώς σηκωνόταν όρθια και έπαιρνε μια ανάσα από τον παγωμένο πρωινό αέρα. Το χιόνι έπεφτε ακόμα, ακόμα πιο πυκνό απ' όταν είχε συρθεί μέσα στη σκηνή. Οι λίμνες είχαν εξαφανιστεί, και το δάσος επίσης. Μπορούσε να δει το σχήμα των άλλων σκηνών και υπόστεγων και την αχνή πορτοκαλιά λάμψη της συνθηματικής φωτιάς πάνω στο παρατηρητήριο, αλλά όχι και το ίδιο το παρατηρητήριο. Η χιονοθύελλα είχε καταπιεί όλα τα υπόλοιπα.
Κάπου μπροστά τους ο Ρους Μπόλτον τούς περίμενε πίσω από τα τείχη του Γουίντερφελ, αλλά ο στρατός του Στάννις Μπαράθηον ήταν ακινητοποιημένος και λιμοκτονούσε, μισοθαμμένος στο χιόνι και στον πάγο.

Ύστερα από περίπου μήνα, και κάτω από τις πιο δυσχερείς καιρικές συνθήκες, ο στρατός του Στάννις τελικά σταματά την εξουθενωτική πορεία του σε ένα μικρό αγρόκτημα τρεις περίπου μέρες από το Γουίντερφελ.

Από αυτά που περιγράφει η Άσα, πέρα από τις σημαντικότατες απώλειες σε έμψυχο υλικό, ακόμη και ο ίδιος ο Στάννις φαίνεται να είναι καταβεβλημένος από την σκληρή και δύσκολη αυτή πορεία στο χιόνι. Τα πράγματα δεν δείχνουν να βαίνουν καλώς για εκείνον. Αλλά είναι πράγματι καλύτερη η κατάσταση που επικρατεί στο αντίπαλο στρατόπεδο;

Η κάτασταση στο Γουίντερφελ – Συνεχώς αυξανόμενες εντάσεις ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους – A Ghost in Winterfell-Theon I

Η παρουσίαση των δύο τελευταίων κεφαλαίων του Θήον στο Γουίντερφελ θα γίνει συνδυαστικά (όπως και τα προηγούμενα δύο). Κεντρικό θέμα των δύο αυτών κεφαλαίων είναι οι ολοένα και αυξανόμενες εντάσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους παρευρισκόμενους στο κάστρο, προϊόν διαφόρων παραγόντων.


“His eyes are ice. Reek wondered if Roose Bolton ever cried. If so, do the tears feel cold upon his cheeks?”

Credit: Sardag, http://jortagul.deviantart.com/art/Roose...-314993202

Βασικότατη αιτία αυτών των εντάσεων είναι οι μυστηριώδεις φόνοι που αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα στο Γουίντερφελ (δεν θα γίνει προσπάθεια εύρεσης των δολοφόνων, παρά μόνο παρουσίαση των αποτελεσμάτων των φόνων). Αρχικά οι θάνατοι αυτοί εκλαμβάνονται ως ατυχήματα σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί μια καταστάση ηρεμίας στο κάστρο και να μην εξαπλωθεί ανησυχία στο στράτευμα, αλλά μετά την σταδιακή αύξησή τους γίνεται γρήγορα κατανοητό από όλους πως οι φόνοι αυτοί δεν είναι δυνατόν να οφείλονται στην τύχη.

Τα τρία πρώτα θύματα τοποθετούνται μέσα σε ένα χρονικό περιθώριο δύο μόλις ημερών και αναγνωρίζονται ως ένας άντρας των Ράυσγουελ, ο ακόλουθος του Σερ Αίνυς Φρέυ, και ένας τοξότης των Φλιντ.

Το γεγονός ότι ένας εκ των νεκρών πρόκειται για άντρα που ανήκε στο Οίκο Φρέυ φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την αντιπαλότητα ανάμεσα σε Μάντερλυ και Φρέυ, η οποία πηγάζει από τα όσα συνέβησαν στον Κόκκινο Γάμο (μία αντιπαλότητα η οποία ισχύει το ίδιο και για τους υπόλοιπους οίκους του Βορρά όπως σημειώνει η Μπάρμπρεϋ Ντάστιν). Συγκεκριμένα, οι Χοστήν και Αίνυς Φρέυ κατηγορούν ανοιχτά τον Γουάιμαν Μάντερλυ για την εξαφάνιση των συγγενών τους, θεωρώντας πως ευθύνεται για την εξέλιξη αυτή. Εκείνος με τη σειρά του αρνείται τις όποιες κατηγορίες. Συνεχίζοντας, ο Χοστήν Φρέυ φτάνει στο σημείο να τον προκαλέσει σε μονομαχία έξω στην αυλή, πράγμα το οποίο οδηγεί τους στρατιώτες των δύο οίκων ένα βήμα πριν τη συμπλοκή, η οποία αποφεύγεται ύστερα παρέμβαση των Ρότζερ Ράυσγουελ και Μπάρμπρεϋ Ντάστιν.

Σε αυτό το ακριβώς το σημείο ο Θήον παρατηρεί για πρώτη φορά κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του, τον Ρους να δείχνει σημάδια ανησυχίας καθώς τα πράγματα αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεφεύγουν από τον έλεγχό του:

Ο Ρους Μπόλτον δεν είπε τίποτε απολύτως. Αλλά ο Θήον Γκρέιτζοϋ είδε κάτι σια χλομά του μάτια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ - μια ανησυχία, ίσως ακόμα και μια σπίθα φόβου.

Ο αμέσως επόμενος θάνατος είναι εκείνος του Κίτρινου Ντικ, ενός εκ των πρωτοπαλίκαρων του Ράμσεϋ. Η περίπτωση αυτή πρόκειται ξεκάθαρα για δολοφονία, αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο νεκρός άντρας ανασύρεται από το χιόνι. Στην προσπάθειά του να βρει τον ένοχο ο Ρους ανακρίνει τον Θήον, φτάνοντας στο συμπέρασμα πως δεν ευθύνεται εκείνος για τις δολοφονίες.

Μην μπορώντας ο Ρους να δώσει μια λύση στις διαρκώς αυξανόμενες εντάσεις, ακολουθεί ένας φόνος που θα οδηγήσει σε σύρραξη τους Φρέυ και Μάντερλυ:

«Ο γιος του αδερφού μου του Μέρρετ.» Ο Χοστήν Φρέυ χαμήλωσε τη σορό στο δάπεδο μπροστά από την εξέδρα. «Σφαγμένος σαν ελάφι και παραχωμένος μέσα στο χιόνι. Ένα αγόρι.»

Ο θάνατος του Μικρού Γουόλντερ είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η δολοφονία αυτή σε συνδυασμό με την συμπεριφορά του Γουάιμαν όταν ο Χοστήν του ζητά τον λόγο μετατρέπει τη Μεγάλη Αίθουσα σε πεδίο μάχης ανάμεσα στους δύο οίκους:

«Άρχοντά μου» βρυχήθηκε ο Χοστήν Φρέυ. «Ξέρουμε ποιος το έκανε. Ποιος σκότωσε αυτό το αγόρι και όλους τους υπόλοιπους. Όχι με το ίδιο του το χέρι, όχι. Είναι πολύ χοντρός και δειλός για να κάνει τους ίδιους του τους φόνους. Αλλά κατά διαταγή του.» Γύρισε στον Γουάιμαν Μάντερλυ. «Το αρνείσαι;»
Ο Άρχοντας του Λευκού Λιμανιού έκοψε ένα λουκάνικο στα δύο. «Ομολογώ ... » Σκούπισε το λίπος από τα χείλη του με το μανίκι του. « ... ομολογώ ότι ήξερα ελάχιστα το άμοιρο παιδί. Ακόλουθος του Άρχονια Ράμσεϊ, δεν ήταν; Πόσο χρονών ήταν το αγόρι;»
«Εννιά, στην τελευταία γιορτή του ονόματός του.»
«Τόσο μικρός» είπε ο Γουάιμαν Μάνιερλυ. «Αν και ίσως είναι ευλογία, τελικά. Άν ζούσε, θα μεγάλωνε και θα γινόταν ένας Φρέυ.»
Ο Σερ Χοστήν κοπάνησε με το πόδι του την κορυφή του τραπεζιού, ρίχνονιάς το από τους τρίποδές του πάνω στην πρησμένη κοιλιά του Αρχονια Γουάιμαν. Κύπελλα και δίσκοι πέταξαν ολόγυρα, λουκάνικα πετάχτηκαν πανιού και μια νιουζίνα άνιρες του Μάνιερλυ σηκώθηκαν όρθιοι βρίζονιας. Κάποιοι άρπαξαν μαχαίρια, δίσκους, καράφες, οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο.
Ο Σερ Χοστήν Φρέυ τράβηξε το σπαθί του από το θηκάρι και χίμηξε προς τον Γουάιμαν Μάνιερλυ. Ο Άρχονιας του Λευκού Λιμανιού προσπάθησε να τραβηχτεί, αλλά το τραπέζι τον κρατούσε καρφωμένο στην καρέκλα του. Η λεπίδα έσκισε τρία από τα τέσσερα προγούλια του, ψεκάζοντας λαμπερό κόκκινο αίμα. Η Αρχόντισσα Γουόλντα άφησε μια κραυγή και γραπώθηκε από το μπράτσο του συζύγου της. «Σταματήστε» φώναξε ο Ρους Μπόλτον. «Σταματήστε αυτή την τρέλα.» Οι δικοί του άντρες έτρεξαν μπροστά, καθώς οι άντρες του Μάντερλυ πηδούσαν πάνω από τους πάγκους, για να ορμήσουν στους Φρέυ. Ο ένας χίμηξε στον Σερ Χοστήν με ένα στιλέτο, αλλά ο μεγαλόσωμος ιππότης στριφογύρισε και του έκοψε το χέρι από τον ώμο. Ο Άρχοντας Γουάιμαν κατάφερε να σηκωθεί όρθιος, για να καταρρεύσει αμέσως μετά. Ο γερο-Άρχονιας Λοκ φώναζε για έναν μέιστερ καθώς ο Μάντερλυ σωριαζόταν στο πάτωμα σαν χτυπημένη φώκια, σε μια λίμνη αίματος που όλο και μεγάλωνε. Γύρω του τα σκυλιά τσακώνονιαν για τα λουκάνικα.

Η αψιμαχία έχει ως αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του Γουάιμαν Μάντερλυ και τον θάνατο ορισμένων εξ αυτών που ενεπλάκησαν στη σύγκρουση. Είναι προφανές πως αν η παρούσα κατάσταση συνεχιστεί, τότε αργά ή γρήγορα και οι δύο παρατάξεις θα μετρήσουν πολύ περισσότερα θύματα. Σε αυτό το σημείο, έχοντας πληροφορηθεί από τον μέιστερ του για την ακριβή θέση του Στάννις [μέσω του μέιστερ των Κάρσταρκ – περισσότερα για αυτό στο κεφάλαιο του Θήον στο 6ο βιβλίο], και κρίνοντας πως η αναχώρηση των Φρέυ και Μάντερλυ θα μειώσει την αναταραχή που υπάρχει στο κάστρο, μαζί με το γεγονός ότι θα ελαττώσει σημαντικά το μέγεθος του στρατεύματος που χρειάζεται να θρέψει, ο Ρους διατάζει τους δύο προαναφερθέντες οίκους να επιτεθούν στον Στάννις χωρίς καθυστέρηση.
Είναι μια κίνηση η οποία επιχειρεί να λύσει όλα τα προβλήματα των Μπόλτον μονομιάς, με σημαντικό, ωστόσο, ρίσκο καθώς υπάρχει η υπάρχει η πιθανότητα οι Φρέυ να ηττηθουν στο πεδίο της μάχης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα έχει απαλλαγεί από τις εντάσεις ανάμεσα στους Φρέυ και τους Βόρειους, ενώ από την άλλη θα έχει μικρότερο αριθμό αντρών να φροντίσει. Η εναλλακτική επιλογή για τον Ρους θα ήταν να περιμένει στο κάστρο τον Στάννις, αλλά η τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα μέσα σε αυτό μόνο ενθαρρυντική δεν είναι. Τα αποτελέσματα αυτής της καθοριστικής αυτής απόφασης ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει στα βιβλία, καθώς η έκβαση της μάχης μεταξύ των Φρέυ και του Στάννις είναι άγνωστη.

Άλλη σημαντική πηγή εντάσεων που οδηγεί εν τέλει στο παραπάνω αποτέλεσμα είναι η σταδιακή μείωση των τροφίμων εξαιτίας της παρουσίας ενός πολυάριθμου στρατεύματος στο κάστρο, πάντα σε συνδυασμό με την καθυστερημένη άφιξη του Στάννις λόγω της κακοκαιρίας.

  Ο Ρους ίσως να είχε προβλέψει την πιθανότητα να βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση αν καθυστερούσε ο Στάννις, αλλά να θεώρησε πως δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο καθώς ο Στάννις θα ήταν πρακτικά αναγκασμένος να βαδίσει εναντίον του όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς το Γουίντερφελ. Και πραγματικά, αν ο άστατος παράγοντας του καιρού δεν είχε μεσολαβήσει, τότε η κατάσταση θα ήταν πέρα για πέρα διαφορετική αφού ο Στάννις θα είχε φτάσει ήδη στο κάστρο.

Η κατάσταση αυτή της διαρκούς αβεβαιότητας μέσα στο κάστρο έχει ως αποτέλεσμα την έντονη διαφωνία περί της τακτικής που θα πρέπει να εφαρμοστεί εναντίον του Στάννις: θα τον περιμένουν στο κάστρο, ή θα βγουν και θα τον πολεμήσουν έξω από αυτό; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνεται, όπως αναφέρεται παραπάνω, έπειτα από το περιστατικό ανάμεσα στους Μάντερλυ και Φρέυ.

Ακόμη, παίρνοντας ως αφορμή την παραπάνω αναφορά στον καιρό, αξίζει να παρατηρήσει κανείς τις επιπτώσεις που έχει η συνεχής κακοκαιρία σε ορισμένα πρακτικά ζητήματα μέσα στο Γουίντερφελ:

Ατελείωτο, αδιάκοπο, ανελέητο, το χιόνι έπεφτε μέρα και νύχτα. Σωροί ολόκληροι σκαρφάλωναν στα τείχη και γέμιζαν τα κενά ανάμεσα στις επάλξεις, λευκές κουβέρτες κάλυπταν κάθε οροφή, σκηνές βούλιαζαν κάτω από το βάρος. Σκοινιά δέθηκαν από αίθουσα σε αίθουσα, για να βοηθούν τους άντρες να βρίσκουν το δρόμο τους καθώς διέσχιζαν τους περιβόλους. Οι σκοποί συνωστίζονταν στα φυλάκια για να ζεστάνουν τα μισοπαγωμένα χέρια τους πάνω από αναμμένα μαγκάλια, αφήνοντας τα τείχη στους χιονισμένους φρουρούς που είχαν φτιάξει οι ακόλουθοι, οι οποίοι φαίνονταν όλο και μεγαλύτεροι και πιο περίεργοι κάθε νύχτα, καθώς ο άνεμος και η θύελλα τους σμίλευαν. Ακανόνιστες γενειάδες από πάγο απλώνονταν ως τις λόγχες που έσφιγγαν στις παγωμένες γροθιές τους. Ο ίδιος ο Χοστήν Φρέυ, ο οποίος είχε δηλώσει βρυχώμενος ότι δε φοβόταν λίγο χιόνι, έχασε ένα αυτί από κρυοπάγημα.
Τα άλογα στις αυλές υπέφεραν τα χειρότερα. Οι κουβέρτες που είχαν ρίξει πάνω τους, για να τα κρατήσουν ζεστά, μούσκευαν και πάγωναν, αν δεν τις άλλαζαν τακτικά. Όταν άναβαν φωτιές για να κρατήσουν το κρύο μακριά, περισσότερο κακό έκαναν παρά ωφελούσαν. Τα πολεμικά άλογα φοβούνταν τις φλόγες και πάλευαν να απομακρυνθούν, τραυματίζοντας τον εαυτό τους και τα άλλα άλογα καθώς στριφογύριζαν στις γραμμές τους. Μόνο τα άλογα στους στάβλους ήταν ασφαλή και ζεστά, αλλά οι στάβλοι ήταν ήδη κατάμεστοι.

.....

Εκείνη τη νύχτα ο νέος στάβλος κατέρρευσε από το βάρος του χιονιού που τον είχε θάψει. Είκοσι έξι άλογα και δύο ιπποκόμοι πέθαναν, καταπλακωμένοι από την πεσμένη οpοφή ή θαμμένοι στο χιόνι. Χρειάστηκαν σχεδόν όλο το πρωί για να ξεθάψουν τα πτώματα. Ο Άρχοντας Μπόλτον πρόβαλε για λίγο στον εξωτερικό περίβολο, για να επιθεωρήσει το σκηνικό, κι ύστερα διέταξε να φέρουν όσα άλογα είχαν απομείνει μέσα, μαζί με τα ζώα που ήταν ακόμα δεμένα στον περίβολο. Και προτού καν προλάβουν να ξεθάψουν τους νεκρούς άντρες και να σφάξουν τα άλογα, οι άντρες ανακάλυψαν άλλο ένα πτώμα.

Ο καινούριος στάβλος καταρρέει και πέρα από τις απώλειες σε έμψυχο δυναμικό, το πρόβλημα που προκύπτει είναι η προστασία των αλόγων. Για να λυθεί το ζήτημα αυτό, ο Ρους καταφεύγει στην προσωρινή λύση της μεταφοράς των αλόγων μέσα στη Μεγάλη Αίθουσα. Όπως είναι φυσικό, τα νεκρά άλογα χρησιμοποιούνται για το κρέας τους.

Ακόμη και η ορατότητα είναι σχεδόν μηδενική:

«[Ο Στάννις] Θα μπορούσε να έχει κατασκηνώσει πέντε πόδια απ' τα τείχη μας με εκατό χιλιάδες άντρες» είπε ένας τοξότης που φορούσε χρώματα των Σέργουιν. «Δε θα βλέπαμε ούτε έναν τους σ' αυτή τη χιονοθύελλα.»

Part 4

[odykal]

(Συνέχεια)

Ενδιαφέρον έχει και η αντίδραση ορισμένων στρατιωτών στην επιδείνωση των καιρικών συνθηκών, καθώς οι απόψεις τους μοιάζουν ιδιαίτερα με εκείνες των οπαδών του Ρ' Λορ στο στράτευμα του Στάννις. Θεωρούν και εκείνοι ότι το φυσικό φαινόμενο της χιονοθύελλας οφείλεται  στην παρέμβαση κάποιου θεού, ο οποίος προσπαθεί να τους τιμωρήσει για κάποιο λάθος τους.

Το τελευταίο σημαντικό γεγονός που διαδραματίζεται στα δύο κεφάλαια του Θήον είναι η άφιξη του Μορς Άμπερ έξω από τα τείχη του Γουίντερφελ. Παρότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιος είναι εκείνος που φυσά το βούκινο και χτυπά τα τύμπανα ακόμη (όσοι βρίσκονται στο κάστρο υποθέτουν πως είναι ο Στάννις), αργότερα γίνεται γνωστό πως είναι ο Μορς Άμπερ με τους άντρες. Ο ερχομός του συμμάχου αυτού του Στάννις στο Γουίντερφελ πρόκειται να έχει σημαντικές επιπτώσεις για τους Μπόλτον στη συνέχεια:

Και τότε άκουσε το βούκινο.
Ένα μακρύ, χαμηλό βογκητό, που φάνηκε νά αιωρείται πάνω από τις επάλξεις, να πλανάται στο μαύρο αέρα, να χώνεται βαθιά στα κόκαλα κάθε άντρα που το άκουσε. Παντού κατά μήκος των τειχών σκοποί γύριζαν προς τον ήχο, σφίγγοντας τις λαβές από τις λόγχες τους. Στις κατεστραμμένες αίθουσες και στους πύργους του Γουίντερφελ άρχοντες ζητούσαν από άλλους άρχοντες να σωπάσουν, άλογα χλιμίντριζαν και αποκοιμισμένοι άντρες ανασάλευαν σε σκοτεινές γωνιές. Δεν είχε προλάβει να σβήσει ο ήχος του πολεμικού κέρατος, όταν ένα τύμπανο άρχισε να χτυπά. Μπουμ μπουμ μπουμ μπουμ, σαν τον ερχομό του ολέθρου. Και ένα όνομα πέρασε από τα χείλη κάθε άντρα στον διπλανό του, γραμμένο με λευκές αχνιστές ανάσες. Ο Στάννις ψιθύρισαν, ο Στάννις είναι εδώ, ο Στάννις ήρθε, ο Στάννις, ο Στάννις, ο Στάννις.

Πού ακριβώς όμως βρίσκεται ο Στάννις; – The Sacrifice

  “Η Θυσία” πρόκειται για το τελευταίο κεφάλαιο που δίνει στον αναγνώστη την κατάσταση που επικρατεί στο στρατόπεδο του Στάννις στο 5ο βιβλίο. Όπως είναι λογικό, θίγονται ορισμένα σημαντικά ζητήματα.

Βασικός σε όλο το κεφάλαιο μπορεί να χαρακτηριστεί ο ρόλος του καιρού. Η συνεχής χιονόπτωση έχει ως αποτέλεσμα την καθήλωση της πορείας του Στάννις προς το Γουίντερφελ εδώ και δεκάεννιά μέρες. Το μικρό χωριό μάλιστα που φιλοξενεί το στράτευμα του Στάννις έχει θάφτεί σχεδόν ολοκληρωτικά κάτω από το χιόνι εξαιτίας της κακοκαιρίας:

Βρίσκονταν τρεις μέρες από το Γουίντερφελ εδώ και δεκαεννιά μέρες. Εκατό λεύγες από το Ντήπγουντ Μοτ ως το Γουίντερφελ. Τριακόσια μίλια όπως πετάει το κοράκι. Αλλά κανένας τους δεν ήταν κοράκι, και η θύελλα ήταν ανυποχώρητη. Κάθε πρωί η Άσα ξυπνούσε ελπίζοντας να δει τον ήλιο, μόνο για να βρει άλλη μία μέρα με χιόνι. Η θύελλα είχε θάψει κάθε καλύβα και τρώγλη κάτω από λοφίσκους βρόμικου χιονιού, και σύντομα το χιόνι θα ήταν αρκετά βαθύ για να καταπιεί και τη μακριά αίθουσα.

Αμέσως-αμέσως, γίνεται αναφορά στο ζήτημα των προμηθειών, οι οποίες έχουν πια τελειώσει. Πλέον, ο στρατός τρέφεται με το κρέας των νεκρών αλόγων, τα ψάρια από τις λίμνες (τα οποία, ωστόσο, έχουν σχεδόν εκλείψει), και όποια λιγοστή τροφή είναι σε θέση να βρεθεί στο δάσος:

Και δεν υπήρχε φαγητό, πέρα από τα άλογα που πέθαιναν, τα ψάρια από τις λίμνες (που λιγόστευαν κάθε μέρα) και όποια πενιχρή τροφή μπορούσαν να βρουν οι άντρες τους σε αυτά τα παγωμένα, νεκρά δάση. Με τους ιππότες και τους άρχοντες του βασιλιά να διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος από το αλογίσιο κρέας, απέμενε όλο και λιγότερο για τη συντήρηση των κοινών στρατιωτών.

Κοινώς, τα πράγματα φαίνεται να είναι σε οριακό σημείο για τον στρατό του Στάννις, ο οποίος μέρα με τη μέρα μετρά νέες απώλειες σε έμψυχο δυναμικό. Πέρα από τους θανάτους των στρατιωτών, ενδεικτικός είναι και ο αριθμός των αλόγων που έχουν πλέον απομείνει στον Στάννις:

Είχαμε οκτακόσια άλογα όταν ξεκινήσαμε από το Ντήπγουντ Μοτ. Χτες το βράδυ μετρήσαμε εξήντα τέσσερα.»

Εάν λάβει, επομένως, κανείς όλα τα παραπάνω υπόψιν του, δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβει γιατί ορισμένοι στρατιώτες καταφεύγουν στον κανιβαλισμό, όσο αποτρόπαιος και αν είναι:

Η Άσα είχε νιώσει φρίκη, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, όταν η Αρκούδα τής είπε ότι τέσσερις άντρες του Πήσμπερυ βρέθηκαν να κάνουν κομμάτια τη σορό ενός άντρα του μακαρίτη Άρχοντα Φελ, να τεμαχίζουν τους μηρούς και τα οπίσθιά του την ώρα που το ένα μπράτσο του νεκρού γύριζε πάνω από τη φωτιά. Δεν μπορούσε καν να υποκριθεί ότι ξαφνιάστηκε. Ήταν σίγουρη ότι οι τέσσερις άντρες δεν ήταν οι πρώτοι που δοκίμασαν ανθρώπινη σάρκα σε αυτή την καταραμένη πορεία - ήταν απλώς οι πρώτοι που ανακαλύφθηκαν.
Οι τέσσερις άντρες του Πήσμπερυ θα πλήρωναν για το γεύμα τους με τη ζωή τους, κατά διαταγή του βασιλιά ... και η θυσία τους θα έβαζε τέλος στη θύελλα, ισχυρίζονταν οι άντρες της βασίλισσας.

Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και μπορεί να παρατηρήσει κανείς στην ανθρωποθυσία [στον Ρ' Λορ ώστε να εξευμενιστεί ο θεός] που ακολουθεί είναι το γεγονός ότι εξουσιοδοτείται άμεσα από τον Στάννις. Κατόπιν διαταγής του ίδιου, δηλαδή, τελείται η θανατώση των τεσσάρων ανδρών στην πυρά. Στο πέρας το βιβλίων, ο Στάννις έχει αποδείξει πως όσον αφορά την απόδοση εκείνου που αυτός θεωρεί δικαιοσύνη τον ενδιαφέρει κυρίως το αποτέλεσμα (πχ. θάνατος Ρένλυ & Άλεστερ Φλόρεντ), και όχι τόσο ο τρόπος με τον οποίο αυτό θα επιτευχθεί. Το ίδιο ισχύει και σε αυτή την περίπτωση, καθώς κοιτάζει να τιμωρήσει τον κανιβαλισμό και όχι τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτό.

Σε αυτό το σημείο, θεωρώ πως αξίζει να κάνει κανείς μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση για τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζει ο Στάννις τη συγκεκριμένη στιγμή. Δίνοντας διαταγή για εκτέλεση στην πυρά, ο Στάννις ίσως χρησιμοποιεί την πράξη του κανιβαλισμού των Πήσμπερυ κατά κάποιο τρόπο ως πρόφαση για να κρατήσει πιστούς τους στρατιώτες του (τουλάχιστον εκείνους που πιστεύουν στον Ρ' Λορ). Γνωρίζει, δηλαδή, ότι το να κάψει δίχως λόγο κάποιον άνθρωπο στην πυρά είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει σημαντικές τριβές στο στρατόπεδό του (βλέπε το προηγούμενο κεφάλαιο της Άσα), συνεπώς εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που του παρουσιάζεται ώστε να προχωρήσει σε μια ανθρωποθυσία κάτω από την επικάλυψη της δικαιοσύνης, καθώς παρά την όποια δυσαρέσκεια που είναι δυνατό να εκφράσουν οι Βόρειοι, θα αποδεχτούν αναγκαστικά τη θανάτωση στην πυρά ως απονομή δικαιοσύνης, κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν σε άλλη περίπτωση. Ο Στάννις, επομένως, επιτυγχάνει με την απόφασή του αυτή όχι μόνο να αποδώσει τη δικαιοσύνη κατά τον ίδιο, αλλά και να διατηρήσει ακμαίο το ηθικό και την πίστη εκείνων που πιστεύουν στον Ρ' Λορ, όσο τουλάχιστον είναι δυνατόν. “Με ένα σμπάρο, δυο τριγόνια” δηλαδή.

Πέρα από τις θρησκευτικές διαφορές ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους που διακρίνονται σε αυτό το κεφάλαιο, η αντίθεση τους μπορεί ακόμα να εντοπιστεί και στον τρόπο με τον οποίο επιθυμούν να αντιμετωπίσουν τους Μπόλτον. Η μεγάλη πλειοψηφία των Βόρειων είναι υπέρ της πορείας προς το Γουίντερφελ, ενώ οι Νότιοι από την άλλη τίθενται υπέρ της παραμονής τους στο χωριό που έχουν τώρα στρατοπεδεύσει. Αυτό που είναι ξεκάθαρο και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, είναι πως όποια επιλογή και να κάνουν, οι πιθανότητες επιτυχίας τους είναι λιγότερες από εκείνες της αποτυχίας τους:

[Δύο σημαντικές σημειώσεις:
1. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο Κάρσταρκ, που βρίσκεται στο στρατόπεδο του Στάννις λίγο παραπάνω από μια εβδομάδα φέρνοντας μαζί του περίπου τετρακόσιους άντρες, προσπαθεί να οδηγήσει το στράτευμα του Στάννις στην παγίδα του Ρους
2. Αξίζει να συγκρατήσει κανείς την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι λίμνες ύστερα από την υπερβολική αλιεία που δέχτηκαν τις προηγούμενες μέρες: είναι έτοιμες σπάσουν]

«Αν προελάσουμε, θα πεθάνουμε κατά εκατοντάδες.»
«Θα πεθάνουμε κατά εκατοντάδες αν μείνουμε εδώ» είπε ο Σερ Χάμφρεϋ Κλίφτον. «Είναι προέλαση ή θάνατος, λέω εγώ.»
«Η προέλαση είναι θάνατος, απαντάω εγώ. Κι αν φτάσουμε στο Γουίντερφελ, τότε τι; Πώς θα το καταλάβουμε; Οι μισοί μας άντρες είναι τόσο αδύναμοι που μετά βίας μπορούν να περπατήσουν. Θα τους στείλεις να σκαρφαλώσουν τα τείχη; Να φτιάξουν πολιορκητικούς πύργους;»
«Θα έπρεπε να μείνουμε εδώ μέχρι να φτιάξει ο καιρός» είπε ο Σερ Όρμουντ Γουάιλντ, ένας κοκαλιάρης γερο-ιππότης, ο χαρακτήρας του οποίου διέψευδε το όνομά του. Η Άσα είχε ακούσει φήμες ότι κάποιοι στρατιώτες έβαζαν στοιχήματα για το ποιος από τους σπουδαίους ιππότες θα πέθαινε μετά. Ο Σερ Όρμουντ ήταν το ξεκάθαρο φαβορί. Και πόσα νομίσματα έχουν στοιχηματίσει σ' εμένα, αναρωτιέμαι; σκέφτηκε η Άσα. Ίσως έχουμε ακόμα χρόνο να στοιχηματίσω κι εγώ. «Εδώ τουλάχιστον έχουμε καταφύγιο» επέμεινε ο Γουάιλντ «και υπάρχουν ψάρια στις λίμνες.»
«Πολύ λίγα ψάρια και πολύ λίγοι ψαράδες» είπε μελαγχολικά ο Άρχοντας Πήσμπερυ. Είχε καλό λόγο να μελαγχολεί· ήταν δικοί του άντρες αυτοί που μόλις είχε κάψει ο Σερ Γκόντρυ, και υπήρχαν κάποιοι ακόμα και μέσα στην ίδια την αίθουσα που τους είχαν ακούσει να λένε ότι ο Πήσμπερυ σίγουρα ήξερε τι έκαναν και ότι ίσως είχε συμμετάσχει και στα γεύματά τους. «Δεν έχει άδικο» μούγκρισε ο Νεντ Γουντς, ένας από τους ανιχνευτές από το Ντήπγουντ. Κουτσομύτη Νενττον αποκαλούσαν· είχε χάσει την άκρη της μύτης του από κρυοπάγημα δύο χειμώνες πριν. Ο Γουντς ήξερε το Δάσος των Λύκων καλύτερα από κάθε άλλον. Ακόμα και οι πιο περήφανοι άρχοντες του βασιλιά είχαν μάθει να ακούνε όταν μιλούσε. «Ξέρω αυτές τις λίμνες. Πέσατε πάνω τους σαν σκουλήκια σε πτώμα, κατά εκατοντάδες. Ανοίξατε τόσες τρύπες στον πάγο που είναι θαύμα που δεν έχει πέσει μέσα κανένας άλλος. Κοντά στο νησί υπάρχουν μέρη που μοιάζουν με τυρί που το μασούλησαν αρουραίοι.» Κούνησε το κεφάλι του. «Οι λίμνες τελείωσαν. Τις αδειάσατε από τα ψάρια.»
«Άλλος ένας λόγος να προχωρήσουμε» επέμεινε ο Χάμφρεϋ Κλίφτον. «Αν μοίρα μας είναι ο θάνατος, ας πεθάνουμε με τα σπαθιά στα χέρια.»
Ήταν η ίδια διαφωνία με χτες, η ίδια διαφωνία με προχτές. Να συνεχίσουμε και να πεθάνουμε, να μείνουμε εδώ και να πεθάνουμε, να υποχωρήσουμε και να πεθάνουμε.
«Μπορείς να πεθάνεις αν το θέλεις, Χάμφρεϋ» είπε ο Τζάστιν Μάσσεϋ. «Εγώ θα προτιμούσα να ζήσω για να δω την άνοιξη.»
«Κάποιος μπορεί να το έλεγε δειλία» απάντησε ο Άρχοντας Πήσμπερυ.
«Καλύτερα δειλός παρά κανίβαλος.» Το πρόσωπο του Πήσμπερυ παραμορφώθηκε από οργή. «Παλιό-»
«Ο θάνατος είναι κομμάτι του πολέμου, Τζάστιν.» Ο Σερ Ρίτσαρντ Χορπ στεκόταν στην πόρτα, με τα μαύρα μαλλιά υγρά από το χιόνι που έλιωνε. «'Οσοι έρθουν μαζί μας θα έχουν μερίδιο σε όσα λάφυρα πάρουμε από τον Μπόλτον και τον μπάσταρδό του, και ένα μεγαλύτερο μερίδιο αθάνατης δόξας. Όσοι είναι πολύ αδύναμοι για να συνεχίσουν θα πρέπει να φροντίσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Αλλά έχετε το λόγο μου, θα στείλουμε τρόφιμα αμέσως μόλις πάρουμε το Γουίντερφελ.»
«Δε θα πάρετε το Γουίντερφελ!»
«Ναι, θα το πάρουμε» αποκρίθηκε μια βραχνή φωνή από το υπερυψωμένο τραπέζι, όπου ο Άρνολφ Κάρσταρκ καθόταν με το γιο του Άρθορ και τρεις εγγονούς. Ο Άρχοντας Άρνολφ σηκώθηκε όρθιος, σαν γύπας που υψώνεται από τη λεία του. Ένα κηλιδωμένο χέρι σφίχτηκε στον ώμο του γιου του για υποστήριξη. «Θα το πάρουμε για τον Νεντ και την κόρη του. Ναι, και για τον Νεαρό Λύκο επίσης, εκείνον που σφάξανε τόσο άκαρδα. Εγώ και οι δικοί μου θα σας δείξουμε το δρόμο, αν χρειαστεί. Το είπα και στον Μεγαλειότατο το βασιλιά. Ας προελάσουμε είπα και, προτού προλάβει να γυρίσει το φεγγάρι, θα λουστούμε όλοι στο αίμα των Φρέυ και των Μπόλτον.»
Οι άντρες άρχισαν να ποδοκροτούν, να χτυπούν τις γροθιές τους στα τραπέζια. Σχεδόν όλοι ήταν βόρειοι, πρόσεξε η Άσα. Στην άλλη άκρη της φωτιάς οι νότιοι άρχοντες κάθονταν σιωπηλοί στους πάγκους.

Όπως είναι λογικό, η συζήτηση είναι εντονότατη και τα πράγματα γρήγορα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Ευτυχώς για τον Στάννις και τους άντρες του, την λύση σε αυτό θα την δώσει ο ίδιος ο Ρους Μπόλτον, στέλνοντας τους Φρέυ και Μάντερλυ να τον αντιμετωπίσουν. Το αποτέλεσμα της μάχης αν και κρίνεται υπέρ των Φρέυ με βάση τα όσα θα ακολουθήσουν (Ροζ Γράμμα), στην πραγματικότητα είναι ακόμη αβέβαιο.

Τελευταίο σημείο του κεφαλαίου που αξίζει αναφοράς είναι η άφιξη του Τάικο Νεστόρις, τραπεζίτη της Σιδηράς Τράπεζας του Μπράαβος, και της συνοδείας του, η οποία αποτελείται από Σιδερογέννητους, στο στρατόπεδο του Στάννις. Έχοντας λάβει οδηγούς έπειτα από τη συνάντησή του με τον Τζον Σνόου στο Μαύρο Κάστρο (Τζον IX), εκείνος φτάνει στο Ντήπγουντ Μοτ όπου και πληρώνει τα λύτρα των αιχμάλωτων Σιδερογέννητων που είναι φυλακισμένοι εκεί ωστέ να σχηματίσουν τη συνοδεία του. Από εκεί, μετακινούνται προς το Γουίντερφελ, ελπίζοντας να βρουν τον Στάννις (ο Τάικο συγκεκριμένα είναι εκείνος που τον αναζητά προκειμένου να συνάψει δάνειο μαζί του – περισσότερα στο κεφάλαιο του Θήον στους Ανέμους). Αντιθέτως, πέφτουν πάνω στον Μορς Άμπερ, ο οποίος έχοντας πλέον συμμαχήσει με τον Στάννις, βρίσκεται έξω από το Γουίντερφελ παρενοχλώντας τους Μπόλτον. Εκείνος τους προσφέρει ένα πολύτιμο, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια, “δώρο”, δηλαδή τον Θήον και την ψεύτικη Άρυα. Το ζήτημα τόσο του Τάικο όσο και των Θήον-Άρυα θα έρθει στο προσκήνιο στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο του Θήον στους Ανέμους του Χειμώνα.

Ροζ  Γράμμα – Jon XIII
Το κεφάλαιο Τζον XIII πρόκειται για το τελευταίο κεφάλαιο του Τζον στον Χορό των Δράκων. Κεντρικό θέμα του κεφαλαίου αυτού είναι η παραλαβή ενός γράμματος (το επονομαζόμενο “Ροζ Γράμμα”) του Ράμσεϋ από τον ίδιο τον Τζον:

Μπάσταρδε ήταν η μόνη γραμμένη λέξη στην περγαμηνή. Όχι Άρχοντα Σνόου, ούτε Τζον Σνόου ούτε Άρχοντα Διοικητή. Απλώς Μπάσταρδε. Και το γράμμα ήταν σφραγισμένο με μια μουντζούρα ξεραμένο ροζ κερί. «Καλά έκανες και το έφερες αμέσως» είπε ο Τζον. Καλά έκανες και φοβήθηκες. Έσπασε τη σφραγίδα, ίσιωσε την περγαμηνή και διάβασε.

Ο ψεύτικος βασιλιάς σου είναι νεκρός, μπάσταρδε. Διαλύσαμε αυτόν και το στρατό του σε μια επταήμερη μάχη. Έχω το μαγικό σπαθί του. Πες το στην κόκκινη πόρνη.
Οι φίλοι του ψεύτικου βασιλιά σου είναι νεκροί. Τα κεφάλια τους είναι στα τείχη του Γουίντερφελ. Έλα να τα δεις, μπάσταρδε. Ο ψεύτικος βασιλιάς σου είπε ψέματα, το ίδιο κι εσύ. Είπες στον κόσμο ότι έκαψες τον Βασιλιά πέρα-από-το-Τείχος. Αντί γι' αυτό τον έστειλες στο Γουίντερφελ για να κλέψει τη νύφη μου.
Θέλω πίσω τη νύφη μου. Αν θέλεις πίσω τον Μανς Ρέιντερ, έλα να τον πάρεις. Τον έχω σε ένα κλουβί για να τον βλέπει όλος ο Βορράς, απόδειξη του ψέματός σας. Το κλουβί είναι παγωμένο, αλλά του έφτιαξα έναν ωραίο μανδύα γδέρνοντας τις έξι πόρνες που ήρθαν μαζί του στο Γουίντερφελ.
Θέλω πίσω τη νύφη μου. Θέλω τη βασίλισσα του ψεύτικου βασιλιά. Θέλω την κόρη του και την κόκκινη μάγισσά του. Θέλω την πριγκίπισσα των αγρίων του.
Θέλω τον μικρό του πρίγκιπα, το μωρό των αγρίων. Και θέλω τον Ρηκ μου. Στείλ' τους πίσω, μπάσταρδε, και δε θα ενοχλήσω εσένα ή τα μαύρα κοράκια σου. Αρνήσου, και θα ξεριζώσω την μπάσταρδη καρδιά σου και θα τη φάω.

Είχε υπογράψει ως

Ράμσεϊ Μπόλτον,
Δικαιωματικός Άρχοντας του Γουίντερφελ

Στην ουσία, το παραπάνω γράμμα ανακοινώνει την ήττα του Στάννις από τους Φρέυ-Μπόλτον και την σύλληψη του Μανς Ρέιντερ από τον Ράμσεύ. Τα νέα φαίνεται να είναι πραγματικά άσχημα για τον Τζον, καθώς στο παρελθόν έχει δώσει ξεκάθαρα την υποστήριξή του στον Στάννις, κάτι που απαγορεύεται κατηγορηματικά από τους όρκους του (The Watch takes no part). Τώρα πλέον ο θεσμός της ΝΦ βρίσκεται σε κίνδυνο και εκείνος είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Δυστυχώς για τον ίδιο, η άμεση του αντίδραση στο γράμμα αυτό θα οδηγήσει εν τέλει στη δολοφονία του λίγο αργότερα.

Γυρίζοντας και πάλι στο περιεχόμενο του γράμματος, νομίζω πως πέρα από την ταυτότητα του συγγραφέα (αν δηλαδή ο Ράμσεϋ είναι όντως ο πραγματικός συγγραφέας – η προσωπική μου άποψη είναι ότι το γράμμα προέρχεται πράγματι από εκείνον), αυτό που θα πρέπει να εξετάσει κάποιος κατά κύριο λόγο είναι αν τα όσα είναι γραμμένα αληθεύουν.

Συγκεκριμένα, και μόνο το γεγονός ότι ο συγγραφέας αναφέρει πως ο Στάννις ηττήθηκε σε επταήμερη μάχη θα έπρεπε να μας προβληματίσει και να μας κάνει να αμφιβάλλουμε σημαντικά γα το αποτέλεσμα της μάχης. Είναι κάτι παραπάνω από απίθανο να δόθηκε μια μάχη υπό τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν αυτή τη στιγμή έξω από το Γουίντερφελ και να διήρκησε επτά μέρες, ειδικά μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι οι στρατοί οι οποίοι πολεμούν είναι στρατοί μεσαιωνικοί. Οι πολιορκίες μπορεί πράγματι να διαρκέσουν σημαντικό διάστημα, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για μια ανοιχτή μάχη [ανάμεσα σε δύο μεσαιωνικούς στρατούς], όπου και χρειάζεται να ληφθούν υπόψιν διάφορες προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη τροφίμων και εφοδιών (κάτι που δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση), ώστε οι στρατιώτες να μείνουν αποκλειστικά συγκεντρωμένοι στη μάχη και να μην είναι αναγκασμένοι αναζητήσουν εκείνοι τροφή και εφόδια.

Ακόμη, το γεγονός πως παρότι από τη μία έχει στα χέρια του [ο Ράμσεϋ] το “μαγικό” σπαθί του Στάννις, αλλά από την άλλη δεν έχει πιάσει τους Θήον και Άρυα, είναι περίεργο. Αν πράγματι ο Στάννις ηττήθηκε σε μάχη, τότε δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να συλλάβει τα δύο προαναφερθέντα άτομα, τα οποία δεν θα ήταν σε κατάσταση να διαφύγουν από τους ιππείς των Μπόλτον.

Συνεπώς, παρά το γεγονός ότι το γράμμα δηλώνει κατηγορηματικά ότι ο Στάννις είναι νεκρός, υπάρχουν στοιχεία στο ίδιο το γράμμα που δημιουργούν αντιφάσεις, με αποτέλεσμα να αμφιβάλλει κανείς για το αν πράγματι η κατάσταση είναι όπως περιγράφεται σε αυτό.

Το αμέσως επόμενο κεφάλαιο του Θήον στους Ανέμους του Χειμώνα προσφέρει ακόμα περισσότερα στοιχεία που κάνουν τον αναγνώστη εύλογα να αναρωτηθεί για το πραγματικό αποτέλεσμα της μάχης.


Σπόιλερ από τους Ανέμους του Χειμώνα

The Winds of Winter – Theon I

Καταρχάς, είναι σημαντικό να τονιστεί πως το κεφάλαιο αυτό παρότι βρίσκεται στο 6ο βιβλίο, χρονικά προηγείται του κεφαλαίου Τζον ΧΙΙΙ από το 5ο βιβλίο. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνο του ως στοιχείο για να δείξει κανείς ότι η μάχη δεν εξελίχθηκε με τον τρόπο που περιγράφει ο συγγραφέας του Ροζ Γράμματος. Όπως και να 'χει, πάντως, νομίζω πως είναι αρκετό για να δει κάποιος την κατάσταση που επικρατεί στο στρατόπεδο του Στάννις υπό νέο πρίσμα.

Θα ακολουθήσει μια παρουσίαση των βασικών γεγονότων του κεφαλαίου αυτού, και καθώς το κείμενο ακόμη δεν έχει μεταφραστεί, θα χρησιμοποιήσω όσο λιγότερο είναι δυνατό το αγγλικό κείμενο.

Το κεφάλαιο είναι γενικότερα εξαιρετικά ενδιαφέρον και θίγονται ορισμένα πολύ σημαντικά θέματα. Πρώτα απ' όλα, πρέπει να αναφερθεί πως αν και ο Στάννις βρίσκεται ακόμη καθηλωμένος σε εκείνο το χωριό των μικροκτηματιών, καθόλη τη διάρκεια του κεφαλαίου φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αποφασισμένος και σίγουρος για τον σκοπό του.

Πρώτο συμβάν του κεφαλαίου είναι η συνάντησή του με τον Τάικο Νεστόρις, τον τραπεζίτη της Σιδηράς Τράπεζας του Μπράαβος. Ενοχλημένη από την αρνητική στάση της Σέρσεϊ πάνω στο θέμα της αποπληρωμής των χρεών του Σιδερένιου Θρόνου, η Σιδηρά Τράπεζα ακολουθεί μια συνηθισμένη για εκείνη τακτική: υποστηρίζει τον αντίπαλό διεκδικητή για τον θρόνο, ελπίζοντας να πάρει πίσω τα χρήματά της όταν αυτός πάρει την εξουσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το δάνειο που συνάπτεται ανάμεσα στον Στάννις και την Τράπεζα του δίνει τη δυνατότητα να προσλάβει μισθοφόρους από το Έσσος [και να αγοράσει προμήθειες, μελλοντικά πάντα]. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο στέλνει τον Μάσσεϋ να συνοδέψει τον τραπεζίτη πίσω στο Μπράαβος και να βρει εκείνος τους μισθοφόρους του, αφήνοντας στο ενδιάμεσο την “Άρυα Σταρκ” στο Μαύρο Κάστρο, σε ενδείξη ευγνωμοσύνης προς τον Τζον Σνόου.

Η ευγνωμοσύνη αυτή προς τον Τζον προέρχεται από ένα γράμμα του τελευταίου που μέσω του Τάικο Νεστόρις έφτασε στα χέρια του Στάννις. Χάρη σε αυτό το μήνυμα ο Στάννις μαθαίνει για την επίκειμενη προδοσία των Κάρσταρκ. Αμέσως-αμέσως, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Καταρχάς, ξεσκεπάζει τον μέιστερ του Κάρσταρκ [με ιδιαίτερα απολαυστικό τρόπο], αποσπώντας την πληροφορία ότι έχει ήδη στείλει έναν χάρτη στο Γουίντερφελ (πράγμα που ισχύει αν λάβουμε υπόψιν τα όσα συνέβησαν στο Θήον Ι). Ακολούθως, συλλαμβάνει τον Άρνολφ Κάρσταρκ και τους συγγενείς του, οι οποίοι δεν προβάλουν σημαντική αντίσταση. Τους καταδικάζει σε θάνατο, και θέτει υπό κράτηση τους στρατιώτες που έχει φέρει μαζί του ο Άρνολφ, πιστεύοντας, ωστόσο, ότι δεν είχαν κάποια ανάμειξη στη συνωμοσία του άρχοντά τους. Πιθανόν να σκοπεύει να τους χρησιμοποιήσει στην μάχη που θα ακολουθήσει.

Χάρτης και περιγραφή του χωριού:



Credit: BryndenBFish, https://warsandpoliticsoficeandfire.wordpress.com

Το χωριό ήταν χτισμένο ανάμεσα σε δύο λίμνες, η μεγαλύτερη με μικρά δεντρόφυτα νησάκια που ξεπρόβαλλαν από τον πάγο σαν τις παγωμένες γροθιές κάποιου πνιγμένου γίγαντα. Από ένα τέτοιο νησάκι υψωνόταν ένα ροζιασμένο, αρχαίο γουέιργουντ, με κορμό και κλαδιά λευκά σαν το χιόνι που το περιέβαλλε.

Ακόμη, μέσω του Θήον μαθαίνει ότι έρχονται εναντίον του οι Φρέυ & Μάντερλυ, ενώ λίγο πιο πίσω τους βρίσκεται ο Ράμσεϋ. Ο Θήον υποθέτει πως ο Ρους δεν πρόκειται να στείλει πάνω από τα μισά στρατεύματά του εναντίον του Στάννις, πράγμα το οποίο και ισχύει.

Ο Στάννις παρόλα αυτά δηλώνει πως δεν φοβάται τον Ράμσεϋ, ενώ υπονοεί ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας τους αντιπάλους του, αλλά θα προετοιμάσει τις άμυνες του χωριού μπροστά στην επίκειμενη επίθεση των Μπόλτον (κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν οι λίμνες που είναι ήδη έτοιμες να σπάσουν ίσως έχουν να παίξουν σημαντικό ρόλο):

"Bolton has blundered," the king declared. "All he had to do was sit inside his castle whilst we starved. Instead he has sent some portion of his strength forth to give us battle. His knights will be horsed, ours must fight afoot. His men will be well nourished, ours go into battle with empty bellies. It makes no matter. Ser Stupid, Lord Too-Fat, the Bastard, let them come. We hold the ground, and that I mean to turn to our advantage."
"The ground?" said Theon. "What ground? Here? This misbegotten tower? This wretched little village? You have no high ground here, no walls to hide beyond, no natural defenses."
"Yet".

Συνεχίζοντας, ο Θήον αποκαλύπτει πως οι άντρες που έχει πάρει μαζί του ο Μορς έξω από το Γουίντερφελ δεν είναι παρά “άγουρα αγόρια”, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα κρατήσουν τους Φρέυ για μεγάλο διάστημα. Παρόλα αυτά, οι δυνάμεις του Κορακοφάγου έχουν μια ανέλπιστη επιτυχία, καθώς έχοντας σκάψει παγίδες τις οποίες η συνεχής χιονόπτωση έχει καλύψει έξω από το Γουίντερφελ, πιάνουν σε μία από αυτές τις παγίδες τον Αίνυς Φρέυ, ο οποίος σπάει τον λαιμό του. Η ηγεσία των Φρέυ δέχεται ένα σημαντικό πλήγμα, καθώς πλέον αρχηγός του στρατεύματός τους αναλαμβάνει ο Χοστήν, ο οποίος δεν φημίζεται ιδιαίτερα για τις στρατηγικές του ικανότητες/εξυπνάδα του. Ο Στάννις φτάνει μάλιστα στο σημείο να τον χαρακτηρίσει “Ser Stupid”.

Τελευταίο σημαντικό γεγονός του κεφαλαίου είναι η παραδοχή του Στάννις πως σκοπεύει να εκτελέσει τον Θήον, ελπίζοντας να κερδίζει την εύνοια των Βόρειων αρχόντων. Τα στοιχεία του κεφαλαίου αυτού ήταν για πολύ καιρό τα τελευταία στοιχεία που είχαμε για την μάχη ανάμεσα σε Μπόλτον & Στάννις. Αυτό, ωστόσο, άλλαξε πρόσφατα.

Asha I (
Πριν από μερικούς μήνες, ένας χρήστης του reddit (BryndenBFish) βρήκε και πόσταρε μια φωτογραφία του Μάρτιν από ένα κωμικό show από το 2014, στην οποία φωτογραφία ο Μάρτιν εμφανίζεται να γράφει κάτι στο Wordstar. Αρχικά θεωρήθηκε πως το κείμενο που εμφανίζεται να γράφει ο Μάρτιν στην φωτογραφία δεν ήταν ιδιαίτερης σημασίας. Ωστόσο, χάρη στη σκληρή δουλειά ορισμένων ατόμων (τα ονόματά τους υπάρχουν στο παρακάτω λινκ), το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου κατορθώθηκε να αποκωδικοποιηθεί. Αυτό που προέκυψε τελικά, προς έκπληξη όλων, είναι πως το κείμενο της φωτογραφίας αποτελεί απόσπασμα από κεφάλαιο της Άσα στους Ανέμους του Χειμώνα. Συγκεκριμένα, περιγράφει την άφιξη των Φρέυ στο στρατόπεδο του Στάννις και επιβεβαιώνει τον θάνατο του Μορς Άμπερ στα χέρια των Φρέυ, ο οποίος απ' ότι φαίνεται πολέμησε μέχρι τελικής πτώσεως.

Καθώς, ωστόσο, το νέο βιβλίο δεν έχει εκδοθεί ακόμα και ο Μάρτιν είναι γνωστός για το γεγονός ότι έχει ξαναγράψει ολόκληρα κεφάλαια που δεν του άρεσαν από την αρχή, υπάρχει περίπτωση το παραπάνω απόσπασμα να μην κυκλοφορήσει ποτέ. Επομένως, καλύτερα να διαβάσει κάποιος το κείμενο με κάθε επιφύλαξη.

Παραθέτω από κάτω την φωτογραφία και το κείμενο με τις διορθώσεις που έχουν γίνει πάνω σε αυτό:

[daughter] of the Lord Reaper of Pyke. __ __ ___ ____ __ ___ ____ ____ __, Asha thought, as she took a _ ___ ____ [of/at?] the land.
The leader of the enemy wore silvered plate and mail, inlaid with [detail?] of lapis lazuli. The [crest] of his [helmet/warhelm?] was [tall?], fashioned in the shape of the Twin Towers of House Frey. Before him rode three banner bearers. One bore the stag and lion standard of King Tommen, another the Twin Towers of House Frey. The third brandished a bloody head impaled upon the point of a tall spear. An old man’s head it was, white-bearded and one eyed. The spear was ________ with a pale wood, almost white. ___ ___ along its upper shaft had ________ dark and red. Crowfood Umber, Asha knew. The old northman had fought to his death, it seemed. Perhaps the [foe?] had thought the sight of the severed head would [take?] the [heart] of the…
They rushed together [like?] ___ _____ _____ _______ _____

Credit: https://www.reddit.com/r/asoiaf/comments...ad_fought/

[nirne]

[member=2820]odykal[/member] , συγχαρητήρια! Εξαιρετική ανάλυση! Αρκετά λεπτομερής από τη μια αλλά και συνοπτική σε σχέση με τα βιβλία από την άλλη! Νιώθω σαν να διάβασα τα κεφάλαια που αφορούν τον Βορρά χωρίς να κάνω τον κόπο να ξαναδιαβάσω τόσα βιβλία! Και βέβαια, ξαναθυμήθηκα τι συνέβη εκεί και έβαλα σε μια σειρά το κουβάρι των γεγονότων αυτών! Ευχαριστούμε για τη σκληρή δουλειά που έκανες ώστε να μας προσφέρεις αυτό το κείμενο!

Και φυσικά σου αξίζουν πολλά... σταυρουδάκια!  (clap)

[odykal]

Happy to be of service my lady [member=194]nirne[/member] !

(bow)